Το (βαθύ) κράτος κάνει υπερωρίες!

Σε λίγο θα δούμε άρματα μάχης στον δρόμο και θα το θεωρήσουμε απολύτως φυσιολογικό. Προς το παρόν στέλνονται ισχυρά μηνύματα σε όποιον νομίζει ότι μπορεί να έχει μία διαφορετική άποψη για την εθνοσωτήριο. Το κράτος κάνει υπερωρίες! Στον εισαγγελέα ο Μητροπολίτης Χίου, στην εφορία οι «αντίπαλοι» καναλάρχες, στην πυρά οι δημοσιογράφοι που τολμούν να… ρωτούν.

Κι όσο το καθεστώς της εθνοσωτηρίου θα νιώθει να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια του, τόσο θα γίνεται πιο βίαιο, πιο ακραίο, πιο αντιδημοκρατικό. Αυτό που συνέβη με τον Μητροπολίτη Χίου το συναντά κανείς μόνο στην διάσταση εκείνη που ζουν οι ήρωες των μυθιστορημάτων του Όργουελ.

Ο Μητροπολίτης, λοιπόν, φέρεται να μίλησε για λαθρομετανάστες, αναφερόμενος στους χιλιάδες οικονομικούς μετανάστες που έχουν κατακλύσει τα νησιά του Βορείου Αιγαίου. Το είπε ένας άνθρωπος που άνοιξε τις πόρτες των ναών στους

θαλασσοδαρμένους. Φρόντισε για την διατροφή και την ασφάλειά τους. Ένας άνθρωπος που τίμησε το ράσο του στα δύσκολα, χρησιμοποίησε μία λέξη που την χρησιμοποιούμε τα τελευταία εκατό χρόνια για τους παράνομους μετανάστες.

Κι αυτό προκάλεσε την οργή ενός Συριζαίου αξιωματούχου, ο οποίος και ζήτησε την παρέμβαση των Αρχών. Όπως και συνέβη. Να βγάλουν, λοιπόν, ένα διάταγμα να μας πουν ποιες λέξεις είναι απαγορευμένες από το καθεστώς. Κι έπειτα ποιες ιστορικές και πολιτικές αναφορές. Για παράδειγμα, επιτρέπεται η λέξη «λαθρεπιβάτης»; Είναι επιτρεπτό να αναφέρεται κανείς στα εκατομμύρια νεκρούς του Στάλιν;

Τα τραγικά γεγονότα της Αίγινας προκάλεσαν εύλογα ερωτήματα. Κάποιοι, λοιπόν, επισήμαναν όλα αυτά τα ερωτήματα, όπως έπρεπε να κάνουν. Αυτή είναι η δουλειά της δημοσιογραφίας. Καλώς ή κακώς. Γι’ αυτό και οι δημοσιογράφοι όταν κάνουν την δουλειά τους είναι αντιπαθείς από την εκάστοτε εξουσία. Ναι, πολλές φορές κινούνται έξω από τα όρια και γίνονται «κίτρινοι». Γι’ αυτό και δεν είναι υπεράνω κριτικής. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για κάτι τέτοιο. Αλλά για μία εξουσία που δηλώνει αλλεργία σε οποιονδήποτε θεωρεί ότι είναι απέναντί της.

Κι ύστερα είναι κι αυτοί οι περίφημοι έλεγχοι της εφορίας. Εκείνοι που σας ζητούν να αποδείξετε ότι δεν είστε ελέφαντας, καθώς καλείστε να ανασύρετε από την μνήμη σας όλες τις πληροφορίες για το τι κάνατε στους τραπεζικούς σας λογαριασμούς πριν από 16 χρόνια. Κι ενώ οι δικαστικές αποφάσεις καταδικάζουν αυτή την πρακτική (ψηφίστηκε από τον υπουργό του ΓΑΠ, Γ. Παπακωνσταντίνου), η κυβέρνηση συνεχίζει! Σκεφτείτε τώρα πόσοι «αντίπαλοι» μπορούν να στηθούν στην κυριολεξία στον τοίχο. Πρώτα απ’ όλα βγαίνει η «είδηση» ότι είναι φοροφυγάς, ότι είναι ύποπτος για την διακίνηση μαύρου χρήματος και όλα τα σχετικά. Έπειτα ανακοινώνεται ένα πρόστιμο μαμούθ. Ο «ύποπτος» έχει δύο δρόμους: Ο πρώτος είναι να πληρώσει το πρόστιμο κι έπειτα να χρησιμοποιήσει το διαβατήριό του για να φύγει από την χώρα. Ο δεύτερος είναι να πληρώσει το μισό πρόστιμο και να καταφύγει στα δικαστήρια για να δικαιωθεί έπειτα από χρόνια. Αν έχει. Αν δεν έχει να πληρώσει, τότε έχει καταστραφεί πλήρως.

Αυτό το κράτος με τον τρόπο που λειτουργεί δεν είναι κράτος Δικαίου. Θα πει κάποιος ότι πάντα έτσι ήταν σε έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Θα διαφωνήσουμε! Στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Επειδή ακριβώς δεν θέλαμε να επιστρέψουμε στην περίοδο των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων. Και πιστέψαμε ότι είχαμε τελειώσει μια για πάντα με εκείνο το κράτος της μετεμφυλιακής Δεξιάς. Κι όμως! Σήμερα βιώνουμε την χειρότερη περίοδο της σύγχρονης Δημοκρατίας μας. Με μία κυβέρνηση που βάζει τώρα τις βάσεις για ένα καθεστώς της Αριστεράς, όπως το είχαν στο μυαλό τους δεκαετίες τώρα…

Θανάσης Μαυρίδης-liberal.gr