Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΣΥΡΙΖΑ, Η Καμπή και η Κάμπια

Όλοι όσοι παρακολουθήσαμε τα πρώτα τηλεοπτικά επεισόδια του νέου κύκλου της διακυβέρνησης του νεοεποχίτικου θιάσου που μας κυβερνάει, καθώς και τα τεκταινόμενα από την παράσταση της Θεσσαλονίκης και μετά, μείναμε – για άλλη μια φορά- με μια στυφή γεύση στο στόμα. Ιδίως εκείνοι οι οποίοι δεν ήταν δα 10, 15 ή20 χρονών τον αλησμόνητο εκείνο «Δεκέμβρη» του 2008 και οι οποίοι έχουν μνήμη, καθώς, ακόμα και στις εποχές της μετα-ολυμπιακής τρυφηλότητας και αστακομακαρονάδας, είχαν την προνοητικότητα αλλά και την ατυχία να παρακολουθούν ανελλιπώς την πορεία του μετακομμουνιστικού μορφώματος από το 2006 και εντέυθεν.
Και τι δεν είδαμε τις τελευταίες μέρες… Δημοσιογράφους να στηλιτεύονται με ολοκληρωτική και συμψηφιστική λογική και ανυπόστατα γιατί δεν… δέχονται να μείνουν άνεργοι για το καλό της χώρας και να ταυτίζονται με… «τζάμπα» «νταβατζήδες»(??????). Να γίνονται παράπλευρες υποδείξεις προς ένα Ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο σχετικά με το ποια θα ήταν η επιθυμητή…
εξέλιξη μιας δικαστικής υπόθεσης που αφορά το μέλλον χιλιάδων ανθρώπων και την λειτουργία των θεσμών που διέπουν τα ΜΜΕ. Και πριν και μετά, δεκάδες, εκατοντάδες βιασμοί της λογικής, δεκάδες, εκατοντάδες  εμπαθείς και ανερυθρίαστες δηλώσεις μισαλλοδοξίας, δεκάδες ενδείξεις ότι με τη βοήθεια και την ανοχή ενός συρρικνούμενου μεν, πλην όμως ακόμα ευμεγέθους τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας (δε μου αρέσει η λέξη «λαός», θυμίζει οχλοπολτό), αποτελούν, όπως έχουμε ξαναπεί μια εμφανή τάση επιβολής «σοκ και δέους»
Πλέον έχει γίνει αντιληπτό στον καθένα ότι αυτοί οι δόλιοι και κακοί άνθρωποι περνώντας από ένα-ένα όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα με την άνοδό τους στην εξουσία, τώρα βρίσκονται σε ένα σχιζοφρενικό στάδιο ύπαρξης και ότι αυτό που συνέβη σε εκείνη την συγκεκριμένη συνέντευξη της Θεσσαλονίκης με τη δημοσιογράφο ήταν Σημείο Καμπής. Ήταν το σημείο εκείνο όπου η κάμπια βγήκε από το κουκούλι και έδειξε τη μετεξελικτική της μετάλλαξη σε κάτι αποτρόπαιο και απεχθές, μια βιολογική οντότητα που φλερτάρει επικίνδυνα πλέον με τον πολιτικό ολοκληρωτισμό.
Ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός μετά την επταετία δεν υπήρξε τόσο μονοδιάστατα διχαστικός και τόσο περιφρονητικός προς τους υπηκόους της χώρας που κυβερνάει. Και εάν κάποιος τολμήσει να αναλογιστεί το πόσους ιδεολογικά συγγενείς του έχει ήδη αποπέμψει ατιμωρητί αυτή η καρικατούρα μετέφηβου με στολή πρωθυπουργού (Βαρουφάκης, Ζωή Κώ/λου, Στρατουλολαφαζάνηδες, Μίκης Θεωδοράκης, Σακελλαρίδης, Αλαβάνος και άλλοι πολλοί, ενώ έδωσε και στίγμα ακόμα και για τον πολύ κο Παππά) δικαιούται να υποθέσει ότι για αυτόν ΟΛΟΙ μα όλοι είναι αναλώσιμοι, αρκεί να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο στην εξουσία. Και ότι όταν θα φύγει, δε θα διστάσει να βάλει φωτιά στη χώρα για αντιπερισπασμό ώστε να μη λογοδοτήσει για αυτό που -είναι μαθηματικά βέβαιο ότι- θα αφήσει πίσω του.
Για να το πούμε καθαρά: Πλέον, έγινε φανερό και με τον πλέον δραματικό τρόπο ότι ο ταραχώδης κύκλος που άνοιξε πριν δέκα χρόνια όταν άρχισαν οι πρώτες διαδηλώσεις για το άρθρο 16 επί υπουργίας Παιδείας Μαριέτας Γιαννάκου, και με βάση τα άπειρα που ακολούθησαν («Δεκέμβρηδες», συνεχείς καταστροφές «αναταραχή ωραία κατάσταση», ενδεχομένως έξωθεν παροχή κινηματικής τεχνογνωσίας για να αποσταθεροποιηθεί η χώρα και να καταστεί πολιορκητικός κριός κατά του  Ευρώ) μέχρι την στιγμή που η κάμπια βγήκε από το κουκούλι της μεταλλαγμένη σε ΑΥΤΟ ακριβώς που φοβόμασταν, ο συγκεκριμένος αυτός λοιπόν κύκλος δε θα τελειώσει ήσυχα.
Δεν είναι πλέον πολιτικός «διάλογος». Είναι ΠΟΛΕΜΟΣ.
Και εδώ, το θέμα βέβαια δεν είναι τι κάνει το ερειστικό αυτό τσιρκοειδές σύμφυρμα που παριστάνει την κυβέρνηση στην αγωνία του να παραμείνει στην εξουσία και το συνεχώς μειούμενο ποσοστό του. Το θέμα είναι τι κάμουμε όλοι οι υπόλοιποι που δεν είμαστε και λίγοι -πλέον- για να αποφύγουμε την επερχόμενη ανήκεστη βλάβη σε εθνικό αλλά και προσωπικό-οικογενειακό επίπεδο. Αυτοί που είτε δεν τον ψηφίσαμε ή κάποιοι (αρκετοί πλέον) δεν προτίθενται να τον ξαναψηφίσουν εφόσον κατάλαβαν ότι τι κακό έκαναν στη χώρα και τους εαυτούς τους με τις «δοκιμές» και τις άφρονες επιλογές τους.
Διότι, αυτό το κουκούλι και αυτή η κάμπια φαίνονται παράξενα μέσα στο σκοτάδι που μας βρήκε σε τούτο το σημείο καμπής. Μάλλον προς φίδι και αυγό μου φέρνουν…
ΚΚ2-το παρατηρητήριο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.

Η Πελασγία από ψηλά