Πρωθυπουργός… εν (κομματικώ) καμίνω

Η διαρκής δυσαρέσκεια για την κυβερνητική πορεία έχει την αφετηρία της στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, από την αλήστου μνήμης στροφή και αποδοχή του μνημονίου. Αυτή συσσωρεύεται από την ατυχή κυβερνητική πολιτική, ανατροφοδοτείται και εκφράζεται στην εκδήλωση αιχμιακών πρωτοβουλιών, οι οποίες δείχνουν εκδήλως ασύμβατες ιδεολογικά. Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες δεν προέρχονται από την αναγκαιότητα των μνημονιακών επιταγών, αλλά συνιστούν πολιτικές ακροβασίες, οι οποίες πιστοποιούν ιδεολογική «προδοσία».

Ως τέτοια εξελήφθη και η πρόταση Πολύδωρα για τη προεδρία το ΕΣΡ (παρότι το Μαξίμου διαχέει ότι «ήταν μια υποψηφιότητα για να καεί αυτοστιγμής», χωρίς να τεκμηριώνει την σκοπιμότητα του «καψίματος», αφ΄ ης στιγμής μόνοι τους παρ’ ολίγο να τον αναστήσουν πολιτικά).

Η υποψηφιότητα έφτασε στα ακραία όριά της την αντοχή του κομματικού μηχανισμού, ενώ η απόσυρσή της δεν

κατασίγασε την ταραχή.

Χαρακτηριστική η αντίδραση της «αριστερής» πτέρυγας των «53», (το ότι άτυπος αρχηγός τους Ευ. Τσακαλώτος είναι ο κύριος υλοποιητής του μνημονίου δεν αποτελεί αντίφαση γι' αυτούς). Στην ιστοσελίδα τους περίπου απαίτησαν να θέσουν υπό «ομηρία» τον πρωθυπουργό, απαιτώντας να μην αποφασίζει ερήμην των συλλογικών οργάνων του κόμματος!

Μια τέτοια απαίτηση έχει βάση όταν πρόκειται για στρατηγικής υφής αναδρομολογήσεις, που αναδιατάσσουν ή καταργούν την πολιτική φιλοσοφία του κόμματος –άρα και τον λόγο ύπαρξής του. Παραδειγματικά αναφέρουμε το «όχι» του δημοψηφίσματος που έγινε «ναι» και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Ωστόσο η τρέχουσα κυβερνητική διαχείριση δεν είναι δυνατόν παρά να καθορίζεται από τον εκλεγμένο πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, χωρίς οι εκάστοτε «φρουροί» της ιδεολογικής καθαρότητας να απαιτούν να τον θέσουν υπό ομηρία. (Το τραγελαφικό βέβαια στους «53», πέραν του κ. Τσακαλώτου, είναι πως υπάρχουν αρκετοί βουλευτές ανάμεσά τους που ψηφίζουν ευπειθώς τα μνημονιακά νομοσχέδια, αλλά «εξηγέρθησαν» για έναν κουτοπόνηρο τακτικισμό της υπόθεσης Πολύδωρα).

Ο Γραμματέας του κόμματος και η Αυγή νουθετούν

Σε αυτούς απάντησε ενοχλημένος ο Γραμματέας του Κόμματος, Παναγιώτης Ρήγας (ΦΩΤ.), διερωτώμενος βιτριολικά «όποιος ή όποιοι προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα διαφορετικό κλίμα, πρέπει να εξηγήσουν πως αντιλαμβάνονται την συλλογικότητα και να μην βαφτίζουν (ως) «έλλειψη συλλογικότητας» την προσωπική τους διαφωνία με κάποια απόφαση».

Παράλληλα η Αυγή ανέλαβε να νουθετήσει, δια χειρός του κ. Θανάση Καρτερού (ΦΩΤ. ΚΑΤΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ), τους δύο βουλευτές Χρ. Καραγιαννίδη (ΦΩΤ. ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ) και Α. Καββαδία (ΦΩΤ. ΚΑΤΩ ΔΕΞΙΑ), οι οποίοι εξεδήλωσαν τη δυσαρέσκειά τους στα social media, παίζοντας με το ρήμα «ξεφτιλίζω»: Ο μεν πρώτος, πιο ευθύς, είχε γράψει: «Φαντάζομαι το καταλαβαίνετε ότι μας ξεφτιλίζετε. Γιατί αν δεν το καταλαβαίνετε θα πέσετε από τα σύννεφα λίαν συντόμως». Η δεύτερη σε… ποιητική διάθεση, είχε αναρτήσει στίχους του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις...».

 

Η Αυγή χθες τους απάντησε αυστηρά, τονίζοντας, μεταξύ άλλων: «Κι αν ο άλλος, αγαπητοί βουλευτές, σας απαντήσει με τον ίδιο τρόπο; Αν σας ανταποδώσει ο "ξεφτιλισμένος" τα ίσα; Αν σας αναρτήσει, όπως ακριβώς εσείς αυτόν, στον πάσσαλο της διαδικτυακής ατίμωσης, ότι εσείς "μας ξεφτιλίζετε" ξεφτιλίζοντας την κριτική και τον διάλογο; Και μετατρέποντας έτσι την Αριστερά της κριτικής σκέψης σε αρένα "ξεφτιλισμένων";».

Προφανώς για τον αμύητο στα κομματικά... σανσκριτικά της αριστεράς, οι ανωτέρω αντιθέσεις είναι ήσσονος σημασίας. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ (παραδοσιακά ο συγκεκριμένος χώρος της Αριστεράς από τον οποίο προέρχεται) δεν φιμώνει την αντίθετη εσωκομματική άποψη.

Το γεγονός όμως ότι ο αντιθέσεις αυτές ξεπερνούν τα στενά όρια των κομματικών τειχών και διεξάγονται στο φως της δημοσιότητας καταδεικνύει το μέγεθος της εκρηκτικής έντασης που υπάρχει στο εσωτερικό του κόμματος.

Όλα αυτά βέβαια διεξάγονται και στο φόντο των δημοσκοπήσεων, που ωθεί τα στελέχη να σμιλέψουν το αριστερό προφίλ τους, με οφθαλμόν στην ανατολή της επόμενης μέρας, όταν –οψέποτε– η εξουσία χαθεί.

Και σε αυτήν την επιδίωξη, όλο και περισσότερο θα απαιτούν να θέσουν υπό κηδεμονία τον πρωθυπουργό.

Γ. Σιδέρης-liberal.gr