Σημάδια του τέλους

Ζούμε σε νέα εποχή. Σταδιακά, αρχίζουμε πια να το συνειδητοποιούμε, καθώς σχεδόν καθημερινά συμβαίνουν πράγματα που κάποτε τα θεωρούσαμε αδιανόητα. Διαβάστε, λ.χ., την παρακάτω ανοικτή επιστολή προς Τσίπρα που ανήρτησε ο Μίκης Θεοδωράκης στην ιστοσελίδα του:
«Σύντροφε Αλέξη, σε παραδέχομαι, γιατί είσαι μάγκας. Ο πιο μεγάλος μάγκας στην Ελλάδα από το 450 π.Χ. έως σήμερα. Γιατί κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να λογαριάσεις κανένα. Παίρνεις το προσωπικό σου αεροπλάνο, το γεμίζεις με φίλους και φίλες και πας στην Κούβα και αφήνεις τον λογαριασμό, 300.000 δολλάρια να τον πληρώσουν τα κορόιδα με τα 300 ευρώ το μήνα στην καλλίτερη περίπτωση. Κάνεις το κέφι σου. Μιλάς στην πλατεία της Επανάστασης όπου μιλούσε και ο Φιντέλ σαν ένας γνήσιος και σκληρός επαναστάτης. Υψώνεις το πελώριο ανάστημά σου
ενάντια στον Καπιταλισμό-Ιμπεριαλισμό. Τρως τον αγλέορα (600 ευρώ για ένα γεύμα πληρωμένο από το Υπουργείο των Εξωτερικών, δηλαδή τα τσιράκια σου). Το διασκεδάζεις, το γλεντάς, την ώρα που τα κορόιδα οι Έλληνες κάθονται στις ουρές για σύνταξη, ΔΕΗ, τράπεζες, νοσοκομεία και προ παντός λιτότητα στη λιτότητα. Το παίζεις επαναστάτης κι όταν γυρίσεις, ξαναγίνεσαι αυτό που ήσουν, το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ, του Ομπάμα και του Γιούνκερ που κατακεραύνωσες στην Αβάνα και πάλι σε βάρος του έξυπνου ελληνικού λαού, γιατί αυτός αποφάσισε να τον κυβερνούν άτομα χωρίς οπαδούς και φιλότιμο, που το παίζουν κυβέρνηση. Καλή αντάμωση στα γουναράδικα».
Εξαιρουμένης της ακροτελεύτιας πρότασης (πατρότητας Βελουχιώτη) και των ευνοϊκών αναφορών στον αποθανόντα δικτάτορα της Κούβας, την επιστολή θα μπορούσε να έχει γράψει και ο Σταύρος Θεοδωράκης, όχι μόνον ο Μίκης, νομίζω. Μα και εγώ συμφωνώ και είναι αυτό που με εκπλήσσει· ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι κάποτε θα συμφωνούσα επί της ουσίας με τον Μίκη Θεοδωράκη. Ειδικά με αυτόν! Τον «μεγάλο μας μουσουργό», όπως επιτάσσει η πολιτική ορθότητα να τον αποκαλούμε, στο πρόσωπο του οποίου, ομολογουμένως, πάντα έβρισκα μια έντονη και ενοχλητική ομοιότητα με τον θανόντα. Ομοιότητα, ως προς το μέγεθος της φιλαυτίας και του εγωισμού, σε συνδυασμό με χαρισματικότητα. Βέβαια, τον θανόντα τον είχαν κρύψει τα τελευταία χρόνια και ποτέ δεν τον είδαμε να εκτίθεται στη θλιβερή κατάσταση που ο ποιητής λέει «second childishness and mere oblivion, / Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything». Ο λόγος είναι ότι πίσω από τον εκλιπόντα (από σεβασμό στις αντιλήψεις του δεν τον λέω ποτέ «μακαρίτη»…) υπήρχε ένα ολόκληρο καθεστώς με τη δυναμική της αυτοσυντήρησης. Αντιθέτως, ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έχει από πίσω του ένα καθεστώς για να συνεχίσει ύστερα από αυτόν – παρότι δεν αμφιβάλλω ότι πολύ θα ήθελε να το είχε επιβάλει στην ελληνική μουσική.
Το ακούς πια από ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος· ήλθαν μάλιστα και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις να το επιβεβαιώσουν. Είναι φανερό ότι η άθλια εμφάνιση δίπλα στον Ομπάμα και, αμέσως μετά, το ταξίδι στην Κούβα με την παράσταση στην «ανοικτή, λαϊκή εκδήλωση» έκαναν τεράστια ζημιά στον Τσίπρα προσωπικώς. Το πρώτο έκανε πολλούς Ελληνες να νιώσουν –κάποιοι ίσως για πρώτη φορά– πόσο ανεπαρκής είναι ο πρωθυπουργός για το αξίωμά του. Το δεύτερο ξεπέρασε τα όρια του θράσους και της υποκρισίας που γίνονται ανεκτά στον Υπαρκτό Ελληνισμό. Δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια στις δημοσκοπήσεις ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να αναδεικνύεται «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός από τον διατελούντα πρωθυπουργό και μάλιστα σε ποσοστό διπλάσιο. Άλλο ένα από τα σημάδια του τέλους που έρχεται…
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή