Ο Αξαρλιάν δεν ήταν ήρωας;

Υπάρχει ένα υπέροχο σκίτσο όπου συναντώνται δύο παιδιά και ο ένας είναι ο Αλέξης Γρηγορόπουλος. Ο άλλος του λέει. «Σε ζηλεύω ρε μπαγάσα…». Ο Αλέξης τον ρωτά «γιατί;» και ο άλλος πάει να του πει «το 1992 είχα κατέβει…» Και όταν ο Αλέξης τον ρωτά ποιος είναι αυτός του απαντά «Θάνος Αξαρλιάν».
Σε πολλούς, ίσως στους περισσότερους Έλληνες το όνομα αυτό δεν θυμίζει τίποτε. Ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων, κι όχι ο Αλέξης που κάθε χρόνο γίνεται χαμός σε όλη την Ελλάδα. Ο Αξαρλιάν ήταν ένα μικρό παιδί που είχε την ατυχία να περνάει από την Καραγιώργη Σερβίας ένα πρωϊνό του 1992. Μια ομάδα δολοφόνων της 17 Νοέμβρη με επικεφαλής Κουφοντίνα, Ξηρό κ.λπ. τον σκότωσαν στην προσπάθειά τους να πλήξουν τον τότε υπουργό Παλαιοκρασσά.
Δεν σας θυμίζουν πολλά αυτά τα γεγονότα; Δεν έχετε δει πολλές φορές τη φωτογραφία αυτού του μικρού παιδιού, δεν έγιναν
διαδηλώσεις στη μνήμη του, τότε και τώρα. Οι γονείς του στάθηκαν με αξιοπρέπεια όλα αυτά τα χρόνια στα δικαστήρια για να βρουν το δίκιο τους, για να πληρώσουν οι δολοφόνοι.
Όμως, ούτε μια φορά δεν κάηκε η Αθήνα στη μνήμη του. Ούτε ένας μαθητής δεν βγήκε στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί για την αυθαιρεσία των τρομοκρατών, την άδικη κοινωνία, τα οικονομικά προβλήματα ή την παγκοσμιοποίηση που σαρώνει τα πάντα.
Χθες, για ακόμη μια φορά έγιναν τα εθιμικά επεισόδια. Οι κουκουλοφόροι τα έσπασαν στο όνομα του Αλέξη για να τιμήσουν τη μνήμη του. Το είχαν προαναγγείλει άλλωστε, είχαν βγάλει και ανακοίνωση στο διαδίκτυο να απομακρυνθούν τα αυτοκίνητα από το κράτος των Εξαρχείων.
Και η Αστυνομία, το κανονικό κράτος που γνώριζε απλά παρατηρούσε και άφηνε τους κουκουλοφόρους να πετάνε φωτοβολίδες με όπλο. Ήθελαν προφανώς κάποιο θύμα για να δικαιολογήσουν την επανάστασή τους. Δεν τους βγήκε, αλλά έκαψαν, έσπασαν, προκάλεσαν, έβρισαν, έσπειραν τον τρόμο και σήμερα κοιμούνται ήσυχοι στα καλοβαλμένα σπίτια τους. Δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτε. Πολλοί από αυτούς θα γίνουν υπουργοί, δεν αποκλείεται να γίνουν και πρωθυπουργοί αν αποδειχθούν έξυπνοι και οδηγήσουν τις αγέλες.
Δεν τους χρειάζεται ένας Αξαρλιάν, ένας Γρηγορόπουλος τους είναι αρκετός. Τον τιμάνε βρίζοντάς τον. Φτύνοντας στον τάφο του, σπάζοντας τις περιουσίες του δημοσίου και κάθε Έλληνα πολίτη. Έτσι τον τιμούν και περιμένουν να περάσουν τα χρόνια για να πάρουν μια κυβερνητική θέση. Γιατί έτσι συμβαίνει όταν κυριαρχεί η «αριστερή» ιδεολογία.
Οι νεκροί της Μαρφίν ή ο νεαρός Θάνος είναι «παράπλευρες απώλειες». Ο Αλέξης είναι σύμβολο των επαναστατημένων νέων και η ζωή συνεχίζεται. Εδώ θα είμαστε και του χρόνου να τα ξαναθυμόμαστε, να καταγράφουμε τις ζημιές, να ασχολούμαστε με το κράτος των Εξαρχείων και τους μπάχαλους.
Όχι, δεν φταίει μόνο αυτή η κυβέρνηση ή οι προηγούμενες για την ανικανότητά τους να τους πιάσουν και να σπάσουν το απόστημα. Η ίδια η κοινωνία φταίει που τους ανέχεται. Οι οικογένειές τους που χαίρονται για τα «επαναστατημένα παιδιά τους», τα κόμματα που τους υποθάλπουν, το κράτος που τους ανέχεται.
Όλοι μας φταίνε για το φαινόμενο που δεν είναι σπάνιο, αντιθέτως είναι πιο συχνό απ’ ότι στην… Καμπούλ.
Γιατί η Ελλάδα δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τους τριτοκοσμικούς λαούς. Όταν μια χώρα δεν σέβεται τους νεκρούς της, όλους τους νεκρούς, και απλά τους κατατάσσει ανάλογα με το πώς την συμφέρει, τότε δεν έχει καμιά τύχη να προοδεύσει.
Σπάστε λοιπόν ελεύθερα μπάχαλοι. Κάψτε, λεηλατήστε, βρίστε κι αν βρείτε την ευκαιρία σκοτώστε κιόλας. Η «επανάσταση» να είναι καλά και όλα τα άλλα…
 http://www.antinews.gr/