ΣΥΡΙΖΑ: Βαρκούλα χωρίς πυξίδα και χωρίς ελπίδα

Στην πολιτική ένας ηγέτης ή ένα κόμμα πρέπει να διαθέτει έναν στρατηγικό στόχο ευκρινή και κατανοητό από τον λαό. Ετσι, γύρω από αυτήν την στρατηγική επιλογή θα αναπτύξει τους ενδιάμεσους σταθμούς και θα συσπειρώσει τον κόσμο.

Η έλλειψη ξεκάθαρου στρατηγικού στόχου, καθιστά όλες τις τακτικές κινήσεις ένα μόρφωμα διάσπαρτων μέτρων, καθώς δεν είναι ενταγμένα σε μια πορεία με αρχή, μέση και τέλος. Μετατρέπει την τακτική σε τακτικισμό. Δηλαδή, κάθε επί μέρους κίνηση, ολοκληρώνεται αυτοτελώς, χωρίς σύνδεση με τις προηγούμενες και τις επόμενες τακτικές κινήσεις.

Παρατηρείται το παράδοξο, εκ πρώτης όψεως φαινόμενο, ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης, να

διαθέτει στρατηγικό στόχο που τον έκανε κτήμα ενός μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας. Και επειδή αυτός ο στόχος ήταν και γοητευτικός, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογική νίκη τον Ιανουάριο του 2015. Ποιος ήταν; Μα φυσικά το σκίσιμο των μνημονίων, με έναν νόμο και ένα άρθρο.

Η επόμενη περίοδος διακυβέρνησης του, μετά την παταγώδη κατάρρευση της πολιτικής του σκισίματος των μνημονίων, χαρακτηρίζεται από την παντελή έλλειψη στρατηγικού προσανατολισμού. Ως εκ τούτου, τα μέτρα τα οποία λαμβάνει όλο αυτό το χρονικό διάστημα είναι αποσπασματικά, χωρίς να δίνουν μια προοπτική στους ψηφοφόρους του. Οι οποίοι και σταδιακά αποστασιοποιούνται, καθώς δεν βλέπουν να ξετυλίγεται μπροστά τους ένα πειστικό και συγχρόνως θελκτικό αφήγημα.

Αυτό που φαίνεται πως κάνει σήμερα, με πολύ δισταγμό, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η υιοθέτηση του προγράμματος του τρίτου μνημονίου, με τελικό στόχο την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Ενδιάμεσος απαραίτητος σταθμός η ρύθμιση του χρέους, ώστε να καταστεί βιώσιμο.

Ομως, αυτό το αφήγημα ουδεμία σχέση έχει με την ριζοσπαστική Αριστερά και με το οικονομικό και κοινωνικό πρότυπο της. Είναι ένα αμιγώς φιλελεύθερο σχέδιο, με αμιγώς φιλελεύθερα μέτρα.

Βέβαια, οι ιδεοληπτικές αγκυλώσεις της Αριστεράς παραμένουν και αποτυπώνονται στην υπερφορολόγηση και στον παραγκωνισμό της ανάπτυξης. Ετσι όμως, καμία πολιτική ομάδα της κοινωνίας δεν είναι ευχαριστημένη.

Οι αριστεροί –αντιμνημονιακοί γιατί βλέπουν να εφαρμόζεται μια φιλελεύθερη πολιτική, που ήταν διαπαιδαγωγημένοι να μάχονται, και οι φιλελεύθεροι, γιατί με την υπερφορολόγηση κινδυνεύει με αφανισμό η μεσαία τάξη. Ετσι εξηγείται και αυτή η δημοσκοπική βουτιά του ΣΥΡΙΖΑ στο κενό. Σε κανέναν δεν αρέσει πια.

Αυτές οι αριστερές αντιστάσεις που προβάλλονται στον δρόμο για την ποσοτική χαλάρωση, εμποδίζουν τελικά την επίτευξη αυτού του στόχου, καθώς βάζουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Ετσι δεν αυξάνεται ο παρονομαστής του κλάσματος χρέος/ΑΕΠ. Συνεπώς, έκθεση βιωσιμότητας του χρέους, χωρίς την ρύθμιση του, δεν μπορεί να συνταχθεί.

Το ιδεολογικό και, κυρίως, το πολιτικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ τον κάνει να μοιάζει με μια βαρκούλα μέσα στον ανταριασμένο ωκεανό.

Μόνον που σε αυτήν την βάρκα είμαστε μέσα –καλώς ή κακώς - και όλοι εμείς.

Σ. Μουμτζής-liberal.gr