Παρέστη και ο κ. υπουργός

Ο Νίκος ​Τόσκας δεν μας έκρυψε ποτέ ποιος πραγματικά είναι. Από την πρώτη ώρα που τον γνωρίσαμε ως υπουργό στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ξέραμε με τι έχουμε να κάνουμε. Εκείνη η φωτογραφία του, από την πρώτη συνέντευξή του, μπροστά στον υπουργικό υπολογιστή, με τον κωδικό «123456» να διακρίνεται ευανάγνωστος σε ένα αυτοκόλλητο χαρτάκι, έθεσε εξαρχής τα όριά του ως υπουργού, ενδεχομένως και ως ανθρώπου. Ας μη μας κάνει εντύπωση, λοιπόν, που έσπευσε να παραστεί αυτοπροσώπως στη συνέντευξη της αστυνομίας για την απελευθέρωση του Μιχ. Λεμπιδάκη, νομίζοντας ότι θα δρέψει τις δάφνες άλλων. Ομως, διά της παρουσίας του, πέτυχε μάλλον να θυμίσει την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και την προσωπική του.
Η Ελληνική Αστυνομία έχει μακρά παράδοση στην εξιχνίαση σοβαρών εγκλημάτων κατά της ζωής, όπως δολοφονίες και
απαγωγές – χωρίς, βεβαίως, αυτό να σημαίνει ότι δεν αξίζουν και τώρα στη συγκεκριμένη υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. τα πιο θερμά συγχαρητήρια για την επιτυχία της. Στη συνείδηση των περισσοτέρων, όμως, επικρατεί η εικόνα της πολιτικά υποκινούμενης ανομίας, που αντιμετωπίζουν διαρκώς στην καθημερινότητά τους. Η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας σε μια τόσο δύσκολη επιχείρηση όπως η απελευθέρωση του Μιχ. Λεμπιδάκη, βεβαίως, ικανοποιεί τον καθένα· την ίδια στιγμή, όμως, σε αναγκάζει να αναρωτηθείς γιατί η ίδια αποτελεσματικότητα δεν επιδεικνύεται για την ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας του πολίτη στην καθημερινότητά του. Γιατί οι αναρχικοί αλωνίζουν ανενόχλητοι στην Αθήνα και σε όσες άλλες πόλεις διαθέτουν πανεπιστήμια; Γιατί φθάσαμε στο σημείο να επικηρύσσονται καθηγητές –όπως τώρα ο Αγγελος Συρίγος του Παντείου– με τη φωτογραφία τους σε αφίσες κολλημένες στο κέντρο της πρωτεύουσας;
Γι’ αυτές τις ερωτήσεις και για ένα σωρό άλλες συναφείς, η απάντηση ήταν ο ίδιος ο Ν. Τόσκας. Αυτός και η πολιτική της κυβέρνησης στη δημόσια τάξη ευθύνονται για την έξαρση της ανομίας. (Το ξέραμε, βέβαια· παρ’ όλα αυτά, τον ευχαριστούμε που μπήκε στον κόπο να μας το θυμίσει, έστω και αν δεν ήταν απαραίτητο – η προσπάθεια πρέπει να επιβραβεύεται.) Οι πολίτες μπορούν να συγκρίνουν και να καταλάβουν. Ολοι θυμούνται πώς οι αναρχικοί είχαν λουφάξει, όταν την ευθύνη είχε κυβέρνηση η οποία έθετε σε υψηλή προτεραιότητα την αποκατάσταση της δημόσιας τάξης. Ολοι βλέπουν τι γίνεται όταν έχουμε κυβέρνηση της οποίας ο πρόεδρος από το βήμα της Βουλής καταδικάζει την «καταστολή» και κηρύσσει πολιτική σεμνότητας και ταπεινότητας απέναντι στους αναρχικούς.
Εχει δίκιο ο Αγγελος Συρίγος, στο σημείωμα που δημοσίευσε για τη στοχοποίησή του από τους αναρχικούς, όταν λέει ότι, εν τέλει, το ζήτημα είναι τι κοινωνία θέλουμε. Δεν είναι μνημόνιο η ανομία και δεν μας την επέβαλε κανείς. Ολες οι λεγόμενες δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου συνέβαλαν, με τον τρόπο της η καθεμιά, στην εδραίωση της εξουσίας των «φασιστοειδών υποκειμένων», όπως χαρακτήρισε τα περί ων ο λόγος ρεμάλια εκείνος που, ως αρμόδιος υπουργός τότε, τους επέτρεψε να κάψουν και να λεηλατήσουν την Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2008. Η μετέπειτα ανέλιξή του δείχνει τι κοινωνία θέλουμε...
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή