Παρακάτω

Πρώτα τα εύκολα. Ο κόσμος της Κεντροαριστεράς πήρε την παράταξη στα χέρια του.

Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Έβγαλε και αρχηγό και διάδοχο.

Ύστερα τα δύσκολα. Πώς θα πορευτούν από εδώ και εμπρός; Θα κινηθούν γρήγορα να μη χάσουν το τάιμινγκ και τη δυναμική που δημιουργήθηκε ή θα αρχίσουν πάλι το σημειωτόν;

Θα στηριχτεί η Φώφη σε όλους τους συνυποψηφίους της για να διατηρήσει την ευρύτητα του εγχειρήματος;

Θα παραμερίσει (κομψά, δεν λέω....) τους συνταξιούχους του ΠΑΣΟΚ που έως τώρα συνωθούνταν κι έκοβαν τη θέα;

Είναι ασφαλώς πρόσωπα με πολιτική συνεισφορά. Καμία αντίρρηση, να τιμηθούν γι' αυτό. Αλλά εν τω μεταξύ και η παράταξη και ο τόπος άλλαξαν. Ηλθε η ώρα να συνεισφέρουν κι άλλοι!

Ο ασφαλέστερος οδηγός πλεύσης για τον νέο φορέα είναι να ακούει τον αντίπαλο. Τι λένε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα παρτάλια του;

Οτι το καινούργιο δεν είναι καινούργιο. Οτι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ». Οτι «σιγά και τι έγινε!». Οτι «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».  Οτι το «νέο» είναι μια ενδοπασοκική υπόθεση.

Η μεγάλη πρόκληση της Φώφης είναι να αποδείξει ότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει.

Να τρέξει, όταν την κατηγορούν ότι δεν μπορεί να περπατήσει. Να αιφνιδιάσει, όσους τη θεωρούν προβλέψιμη. Να ανανεώσει, όταν εμφανίζεται βαθύ ΠΑΣΟΚ. Να ξεφύγει, όταν τη νομίζουν εγκλωβισμένη.

Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ

Κοινώς να πείσει ότι φτιάχνει κάτι καινούργιο. Με σεβασμό στην ιστορική παράταξη αλλά καινούργιο.

Ούτως Ή άλλως, το ΠΑΣΟΚ αποτελεί πλέον μέρος της Ιστορίας του τόπου. Με τα καλά του και τα στραβά του.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η προσφορά του έχει συνολικά υποτιμηθεί και αδικηθεί. Αλλά δεν θα το λύσουμε τώρα αυτό. Θα το βρουν οι ιστορικοί του μέλλοντος.

Πέρασα όλη τη χουντική επταετία να ακούω σε κάθε κυριακάτικο τραπέζι τον παππού μου να λέει ότι «οι καραβανάδες ούτε που θα τολμούσαν να κουνηθούν για δικτατορία αν ζούσε ακόμη ο Στρατηγός!».

Ο Στρατηγός ήταν ο Πλαστήρας. Κι ο παππούς μου ορκιζόταν στο όνομά του περίπου όσο και στο όνομα του Βενιζέλου από τότε που τον είχε διοικητή στην Εθνική Αμυνα και τη Μικρασία.

Τότε άκουγα συγκαταβατικά και κρυφογελούσα. Τώρα συνειδητοποιώ ότι ο θάνατος του Πλαστήρα απείχε από το 1967 πολύ λιγότερο από όσο ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου από σήμερα.

Συγκινητική λοιπόν η πίστη του παππούλη μου στον Στρατηγό. Συγκινητικοί κι οι σημερινοί παππούληδες με τον Ανδρέα.

Αλλά ήλθε η ώρα να πάμε παρακάτω. Στην πολιτική δεν υπάρχει επιστροφή.