Τα συλλαλητήρια αίρουν την εν λευκώ εντολή διακυβέρνησης

«Η αθάνατη ελληνική φυλή. Κάποτε  η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, όπου επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται από όλο τον κόσμο.  Κανένας σοφός  ή  άσοφος  δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί  στα έργα που άφησαν οι δημιουργοί αυτού του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός».

Αν το ανωτέρω απόσπασμα το επιδείξεις σε όσους – πολλοί κατ’ εντολήν του ΣΥΡΙΖΑ – ολολύζουν καταιγιστικά και αφοριστικά περί απροκάλυπτου εθνικισμού για το αυριανό συλλαλητήριο, ίσως το εκλάβουν ως εθνικιστική διακήρυξη  κάποιου ψεκασμένου αρχαιολάτρη, διαπρύσιου κήρυκα του συλλαλητηρίου.

Και όμως, είναι η εισαγωγή από τον περίφημο (και για τους αντιπάλους του «περιβόητο») λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, κατά την απελευθέρωση.

Δεν χειραγωγούμε ένα μικρό κομμάτι του λόγου μιας

ιστορικής μορφής, ούτε το αφαιρούμε από το πολιτικό του πλαίσιο για να το εντάξουμε προπαγανδιστικά στην συγκυρία. Όμως η ανωτέρω παράγραφος καταδεικνύει τον ιδεολογικό εκφυλισμό ενός τμήματος της σημερινή Αριστεράς, που κάθε τι το πατριωτικό, κάθε περηφάνια για το κληρονομημένο λαμπρό παρελθόν, για έναν πολιτισμό που άνθισε σε αυτά τα χώματα και υπηρετήθηκε από την ίδια γλώσσα που και σήμερα μιλάμε, το καταγγέλλει συλλήβδην ως εθνικισμό, σοβινισμό, φασισμό, ή στην ελαφρύτερη περίπτωση, ως πατριδοκαπηλία.

Το κυβερνών κόμμα δεν νοιαζόταν για τον κληρονομημένο αρχαίο πολιτισμό, ενώ εργαλειοποίησε και τη λέξη Πατρίδα. Την θυμήθηκε μόνο για να τη χρησιμοποιήσει ως αντιμνημονιακό όχημα και να ανέλθει στην εξουσία, προσδίδοντας στους αντιπάλους του συνολικά και σαρωτικά, ανοίκειους χαρακτηρισμούς κάποιων προδοτών της εποχής που έδρασε ο Άρης (το πολιτικό πλαίσιο της εποχής και οι σκοποί του δεν αφορούν το παρόν κείμενο).

Σαφώς η τόση αντίδραση της κυβέρνησης καταδεικνύει φόβο γιατί δημιουργούνται συνθήκες τη δυναμική των οποίων δεν μπορεί να ελέγξει. Ως μαθητευόμενοι μάγοι έβγαλαν το τζίνι από το μπουκάλι, πιστεύοντας ότι επειδή τους «έκατσε» η αντιμνημονιακή περίοδος και ευκαιριακά ηγήθηκαν των πλατειών, θα μπορούσαν εσαεί να είναι οι υποκινητές και ενορχηστρωτές των λαϊκών αντιδράσεων. Η αγωνία τους για το συλλαλητήριο αποτυπώθηκε και στο κομματικό τους όργανο, την Αυγή, όπου συνέβη το αδιανόητο. Προεβλήθη πρωτοσέλιδα η μετριοπαθής δήλωση Σημίτη για την ανάγκη «υπεύθυνης διαπραγμάτευσης και αντιπαράθεσης με τον εθνικολαϊκισμό»! Ήρθαν… τα ύστερα του κόσμου!)

Και οι χαμένες μάχες πρέπει να δίνονται

Συχνά εξ όνυχος (κάποιας λεπτομέρειας) βλέπουμε τον λέοντα (το πρόβλημα). Βρετανός παίχτης τηλεπαιχνιδιού τις προάλλες έχασε 23.000 λίρες, επειδή σε σχετική ερώτηση απάντησε ότι ο Μεγαλέξανδρος ήταν Ελληνας. Ο παρουσιαστής τον διόρθωσε λέγοντάς του ότι έκανε λάθος γιατί ήταν «Macedonian»! 

Το ίδιο συμβαίνει και στα διεθνή φόρα, και στις διεθνής αθλητικές συναντήσεις, και στα διεθνή ΜΜΕ. Το τι λένε οι σοβαροί καθηγητές της ιστορίας δεν έχει σημασία. Οι Σκοπιανοί έχουν καταγραφεί ως Μακεδόνες. Το επιτρέψαμε στα χρόνια της επανάπαυσης όταν η εργώδης σκοπιανή προπαγάνδα αλώνιζε με το προσωπείο του μικρού και αδικημένου, που ο σοβινιστής μεγάλος νότιος γείτονας δεν επέτρεπε σε ένα μικρό ταλαιπωρημένο λαό την ιδιοκτησία και προβολή της εθνικής του ταυτότητας, τον εθνικό του «αυτοπροσδιορισμό». Και αυτό μάλλον δεν ανακτάται όσα συλλαλητήρια και να γίνουν.

Παράλληλα σαφώς δεν θεωρούμε ότι ο λαός έχει πάντα δίκιο, όπως φροντίζουν να μας θυμίζουν αδιαλείπτως και κάποιοι εχθροί του συλλαλητηρίου. Σύμφωνοι! Ο λαός εν μέσω – και λόγω – συλλαλητηρίων ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση και «Όχι» στο δημοψήφισμα, όπου καθότι απροετοίμαστοι, θα γινόταν της κολάσεως. Επίσης ο λαός ψήφισε τον Χίτλερ, ο λαός χειροκρότησε τον Μουσολίνι, και άλλα μιάσματα της παγκόσμιας ιστορίας.

Όμως η όλη διαμάχη καταρρίπτει τον ισχυρισμό ότι δεν έχει σημασία το όνομα. Μα τότε γιατί κόπτονται οι Σλάβοι γείτονες να υιοθετήσουν με υπεξαίρεση ελληνικό όνομα για τη χώρα τους; Γιατί κόπτονται να θεωρηθούν απόγονοι του Αλέξανδρου; Και αφού επιτιμούν για εθνικισμό όσους αντιδρούν, γιατί δεν επιτιμούν με το ίδιο μένος τους… απογόνους του Αλέξανδρου, που κόπιασαν στα Βαλκάνια χίλια χρόνια μετά από αυτόν;    

Και αφού τα συλλαλητήρια δεν έχουν καμιά επίδραση γιατί αφρίζουν οι εντεταλμένοι του ΣΥΡΙΖΑ στα social media μιλώντας για εθνικισμό και φασισμό;  Γιατί οι βουλευτές του «αλυχτούν» στα «βοθροκάναλα» που ολημερίς τους παρέχουν βήμα, κατά του συλλαλητηρίου και τολμούν να νουθετούν ακόμη και τον Μίκη Θεοδωράκη; (ίδια κι όμοια τα αναστήματα!). Γιατί πρόθυμα πρωτοσέλιδα και πρόθυμοι χρήσιμοι, προσπαθούν να εκφοβίσουν τον κόσμο για να μη συμμετάσχει;

Τα συλλαλητήρια μπορεί να μην αλλάξουν το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης. Αποτελούν ωστόσο παρακαταθήκη. Τα παλαιά του '92 και '94, όπως και το εμπάργκο δεν πήγαν στο βρόντο. Είχαν αποτέλεσμα. Έβγαλαν τουλάχιστον τον ήλιο της Βεργίνας από τη σημαία, αναθεώρησαν κάποια άρθρα του Συντάγματος, ανάγκασαν τους σφετεριστές της ιστορίας να υποχωρήσουν στην αποδοχή της σύνθετης ονομασίας. Αν δεν είχαν γίνει οι Σκοπιανοί θα είχαν ήδη περάσει αβρόχοις ποσί και επισήμως, με τη σημαία και την εθνικότητα, στο διεθνές στερέωμα.

Τα τωρινά  αποτελούν αφενός συνθήκη εθνικής επανασυσπείρωσης ενός κατακερματισμένου λαού, αφετέρου θα μπορούσαν να αποτελέσουν εθνικό επιχείρημα της κυβέρνησης στη διπλωματική διελκυστίνδα.

Όμως , αντί να τα αξιοποιήσει τα τρέμει, τα καταγγέλλει και προσπαθεί να τα υπονομεύσει διά της απαξίωσης και της διασποράς του φόβου. Ίσως γιατί ψυχανεμίζεται ότι με αυτά αίρεται η εν λευκώ εντολή διακυβέρνησης, που απολάμβανε ως τώρα.

Γ. Σιδέρης-liberal.gr