Ο φασισμός με υπουργικό πρόσωπο

Το απολυταρχικό πρόσωπο της κυβέρνησης χτύπησε διπλά σε ένα 48ωρο, για να επιβεβαιώσει ότι οι άνθρωποι που παριστάνουν τους δημοκράτες δεν είναι παρά ακραίοι αντιδημοκράτες, που δρουν και πιστεύουν ότι το κράτος, το δημόσιο, τους ανήκει και είναι δικαίωμά τους να το κάνουν ό,τι θέλουν. Από ξεκάθαρο ιδεολογικό φασισμό.

Το πρώτο κρούσμα ήρθε από τον υπουργό κ Σπίρτζη, που έδωσε εντολή στο γραφείο Τύπου του υπουργείου που προϊσταται προσωρινά, να αποκλείσει από την ενημέρωση δύο δημοσιογράφους διαπιστευμένους εκεί για την πληροφόρηση των πολιτών! Του λαού.

Ο ένας από τους δύο προσέφυγε στην Ένωση Συντακτών, η οποία αντέδρασε με δυό κινήσεις: Έβγαλε μια- ήπια- ανακοίνωση καταδίκης της νοοτροπίας του υπουργού, ενώ η πρόεδρος της τηλεφώνησε στο υπουργείο για εξηγήσεις.

Το αποτέλεσμα ήταν θρασύδειλο. Ο μεν υπουργός έβγαλε μια ανακοίνωση που διαψεύδει την εντολή που έδωσε ο ίδιος τεκμηριωμένα και διασταυρωμένα, οι δε δημοσιογράφοι παραμένουν στο υπουργείο, αλλά σε … δυσμένεια!

Γιατί στοχοποιήθηκαν οι δημοσιογράφοι από

τον υπουργό; Γιατί ο ένας αποκάλυψε ψηφοθηρικές λαθροχειρίες του στην περιφέρεια που θα πολιτευτεί, ενώ ο άλλος έχει στριμώξει τις διοικήσεις της ΥΠΑ για την έλλειψη προγραμματισμού στα επόμενα βήματά της!

Ταυτόχρονα μ αυτό, στην ΕΡΤ παραιτήθηκε δημοσιογράφος γιατί υπουργός απαίτησε να αλλάξει με άλλον της αρεσκείας του στην κάλυψη των ταξιδιών του και του ρεπορτάζ του υπουργείου του! Γι αυτό το περιστατικό δεν ακούσαμε λέξη από την επίσημη ενημέρωση και την Ένωση Συντακτών.

Κι αυτά δεν είναι τα μόνα περιστατικά υπουργών που συμπεριφέρονται σαν οι δημοσιογράφοι να είναι υποχρεωμένοι να λειτουργούν σαν φερέφωνα και ορντινάντσες τους. Η νοοτροπία είναι διάχυτη στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα είναι απλώς ακραία αντιδημοκρατικό. Και φανατικός εχθρός της ελευθεροτυπίας. Δεν αρκείται στη δυσανεξία σε κάθε κριτική. Επιδιώκει την εξόντωση αυτών που ασκούν κριτική. Με κάθε τρόπο. Τα παραδείγματα πολλά.

Πριν λίγα χρόνια, δύο από τους σημερινούς υπουργούς και τότε στελέχη του κόμματος του 4%, κινήθηκαν για να απαιτήσουν από την «Ελευθεροτυπία» να αλλάξει τον πολιτικό συντάκτη που κάλυπτε το ρεπορτάζ της Αριστεράς γιατί τα γραπτά του δεν λιβάνιζαν το κόμμα! Παράλληλα, οι ίδιοι είχαν απαιτήσει από το συγκρότημα Λαμπράκη τότε να αλλάξει τον διευθυντή του, που δεν ακολουθούσε τόσο φιλοσυριζέϊκη γραμμή. Φυσικά, κάποιες εφημερίδες ήταν τότε ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ, πολλοί δημοσιογράφοι ήταν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κυβέρνηση για να εκβιάζει και να απειλεί με εξωθεσμικές παρεμβάσεις στα οικονομικά και στα εργασιακά των ΜΜΕ. Αλλά, και οι εφημερίδες αυτές δεν γλίτωσαν από τη συριζέικη εκδικητικότητα.

Αυτά είναι λίγα από τα πεπραγμένα της νοοτροπίας της δήθεν εκσυγχρονιστικής, και στην πραγματικότητα της πιο σταλινικής αριστεράς που έχει δει ο τόπος σε θέσεις εξουσίας. Αλλά, γι αυτή τη νοοτροπία, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο ένα μερίδιο ευθύνης Γιατί δρα και σκέπτεται σαν να μην έχει αντίδραση από απέναντι. Από τη Δημοσιογραφία και την Ελευθεροτυπία, που είναι πυλώνες Δημοκρατίας. Δεν είναι απλώς μεροκάματο, όπως πολλοί τεχνηέντως ή εν αγνοία τους σπέρνουν εδώ και καιρό σαν νοοτροπία.

Ο κ Σπίρτζης και ο κάθε Σπίρτζης θα σκεφτόταν 10 φορές πριν συμπεριφερθεί σαν χουντικός ιδιοκτήτης του υπουργείου που υπηρετεί, αν προηγουμένως οι Δημοσιογράφοι που ενημερώνονται και σκαλίζουν τα πεπραγμένα του κάθε υπουργείου αντιδρούσαν μαζικά και Επαγγελματικά, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους να ενημερώνουν τους πολίτες όπως αυτοί ξέρουν και κρίνουν.

Ο κάθε Σπίρτζης δεν θα τολμούσε να συμπεριφέρεται σαν ιδιοκτήτης δημόσιας υπηρεσίας αν οι δημοσιογράφοι με τη σταση τους του έκαναν φανερό ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ότι βρίσκονται εκεί εκπροσωπώντας τους πολίτες για την ενημέρωσή τους. Ο καθένας από το Μέσο που δουλεύει. Ο καθένας από άλλη σκοπιά. Αν δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους από τον κάθε υπουργό ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.

Οι δημοσιογράφοι, και όχι μόνο σήμερα, δεν έχουν διδαχτεί στη συντριπτική τους πλειονότητα ότι όταν τους υπουργούς δεν θα τους θυμάται κανένας, εκείνοι θα είναι εκεί και με την υπογραφή τους θα εξακολουθούν να σκαλίζουν τις βρωμιές, τα ψέματα και τις παρασπονδίες των υπουργείων. Που είναι ίσως ο πιο βρώμικος τομέας του δημοσίου μετά τους δήμους.

Οι δημοσιογράφοι δεν έχει διδαχτεί ότι πρέπει να τρέχουν οι υπουργοί πίσω απ αυτούς και όχι αυτοί πίσω από τους υπουργούς. Και ότι πρέπει να στέκονται απολύτως αξιοσέβαστοι με τη συμπεριφορά τους και τη δουλειά τους ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, απέναντι σε κάθε υπουργό, σε κάθε κυβέρνηση και σε κάθε εξουσία. Επειδή η βασική δουλειά τους είναι να βγάζουν στο φώς όσα η εξουσία κρύβει από τους πολίτες για τους πολίτες.

Δυστυχώς, αντ’ αυτών πολλοί δημοσιογράφοι δεν είναι παρά κομματικοί υπηρέτες και φοβισμένοι υποτακτικοί παρακατιανών ανθρώπων που έχουν καθίσει σε καρέκλες εξουσίας. Κι αντί να υπηρετούν τους πολίτες, που είναι η δουλειά τους, υπηρετούν τυχάρπαστους πολιτικούς και αχυράνθρωπους, νομίζοντας ότι έτσι εξασφαλίζουν τον επιούσιο. Στην πραγματικότητα γινόμενοι ανδρείκελα και υποχείρια εκβιαστών. Σε βάρος των οικονομικών και επαγγελματικών συμφερόντων τους.

Και αν οι δημοσιογράφοι είναι διασκορπισμένοι στις δουλειές τους νυχθημερόν, σε μια απασχόληση που δεν έχει ωράρια και αργίες, όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να είναι το διαρκές μαστίγιο των Ενώσεών τους. Για να τους αφυπνίζει, να τους υπερασπίζεται και να κρατάει μακριά από την ανεξαρτησία τους κάθε περαστικό της εξουσίας. Αντ’ αυτού οι Ενώσεις είτε σωπαίνουν, είτε διαπλέκονται με το κράτος και τα κόμματα είτε χαϊδεύουν τους καταπατητές της πληροφόρησης με χαλαρές και ανώδυνες ανακοινώσεις. Χάνοντας έτσι εδώ και χρόνια τον σεβασμό της εξουσίας.

Ο κ Σπίρτζης και οι όμοιοί του δεν ξέρουν ότι δεν είναι δικαίωμά τους η παρουσία δημοσιογράφων στις κρατικές λειτουργίες. Είναι υποχρέωσή τους να υπηρετούν τους δημοσιογράφους. Γιατί έτσι υπηρετούν την ενημέρωση των πολιτών. Που τόσο απεχθάνονται! Και δεν έχουν δικαίωμα επιλογής και αρέσκειας στα πρόσωπα των δημοσιογράφων. Γιατί οι δημοσιογράφοι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν σαν πρόσωπα. Καθένας τους εκπροσωπεί τους πολίτες που αντιπροσωπεύει. Σε μια τεράστια ποικιλία πολιτών. Την κοινωνία.

Και όλα αυτά γίνονται, την ώρα που λείπει εντελώς το βαθύ ερευνητικό ρεπορτάζ από τα Μέσα. Κυριαρχεί η διασπορά ειδήσεων κοινής λήψης. Δηλαδή, ό,τι μας δώσει το κράτος και τα πρακτορεία. Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι δημοσιοϋπαλληλική διεκπεραίωση. Σκέψου και να γινόταν πραγματικό ρεπορτάζ τι θα έκαναν οι σύγχρονοι Ζουρνατζήδες!

Η πολιτική εξουσία απέκτησε πρόσφατα και ένα νέο όπλο πίσω από το οποίο καλύπτει τις πομπές της. Τα fake news! Τα οποία παράγει καθημερινά κατά κόρον και κατ αποκλειστικότητα εδώ και χρόνια. Αλλά, είναι η πρώτη φορά που έχει καταφέρει να λερώσει με τη διαρκή προπαγάνδα λάσπης του ΣΥΡΙΖΑ τον μοναδικό χώρο που μπορεί να κρίνει και να αποκαλύπτει τις βρωμιές της κυβέρνησης. Η λάσπη στα Μέσα εδώ και 8 χρόνια ρίχνεται γι αυτό ακριβώς. Έτσι ώστε ο κάθε Σπίρτζης να αποκλείει δημοσιογράφους από το ρεπορτάζ του υπουργείου και όταν τα βρίσκει μπαστούνια, σαν κι εχτές, να ανακοινώνει ότι όλα ήταν fake news! Και να βρίσκει ευήκοα ώτα.

Αυτά τα απλά Δημοκρατικά αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα ούτε για τους υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ ούτε για πολλούς δημοσιογράφους και δυστυχώς ούτε για αρκετά μέλη διοικητικών συμβουλίων των δημοσιογραφικών Ενώσεων.

Η φασιστική νοοτροπία μαζί με την νοοτροπία της υποταγής, της αμορφωσιάς και της διαπλοκής έχουν επικρατήσει στην πολιτική σκηνή και στους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους. Καιρός να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε και ποιοι οφείλουμε να είμαστε. Υπηρέτες της κοινωνίας όλων των πολιτών. Και όχι του πιο βρώμικου κομματιού της.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr