Αλητείες

Τώρα που μπήκαμε σε περίοδο πολιτικών μεταγραφών και εξαγορών, είναι χρήσιμο να ορίσουμε τον όρο της αποστασίας που χρησιμοποιείται και θα χρησιμοποιηθεί.
Έναν ορισμό έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας το 2014. «Αποστάτες είναι εκείνοι που εξελέγησαν με ένα κόμμα και δεν ψηφίζουν με το κόμμα που τους εξέλεξε».
Σύμφωνα λοιπόν με τον ορισμό του Τσίπρα, η νέα πλειοψηφία του Τσίπρα θα συγκροτηθεί τυπικά από επτά αποστάτες.
Τέσσερις που εξελέγησαν με τους ΑΝΕΛ (Κουντουρά, Κόκκαλης, Παπαχριστόπουλος, Ζουράρις), έναν που εξελέγη με το Ποτάμι (Δανέλλης), μια από την Ενωση Κεντρώων (Μεγαλοοικονόμου) και μια από τη ΝΔ (Παπακώστα).
Αλλά κι αυτοί οι αποστάτες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες.
Ένα είδος αθλιότητας είναι εκείνοι που μετείχαν από το 2015 στη συμπολίτευση και
παραμένουν, όπως οι τέσσερις των ΑΝΕΛ.
Ένα χειρότερο είδος αθλιότητας είναι οι τρεις που εξελέγησαν στην αντιπολίτευση και μετακόμισαν στη συμπολίτευση (Δανέλλης, Μεγαλοοικονόμου, Παπακώστα).

Οι τρεις τελευταίοι δεν είναι απλώς υπόλογοι για έλλειψη προσωπικής πολιτικής αξιοπρέπειας.

Αλλά κι επειδή η μετακίνησή τους από την αντιπολίτευση στη συμπολίτευση μεταβάλλει τους βασικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που προέκυψαν από την κάλπη του Σεπτεμβρίου 2015.

Διαπράττουν δηλαδή θεμελιώδες δημοκρατικό παράπτωμα.

Πάμε λίγο πίσω. Τυπικά η εκτροπή του 1965 δεν ήταν τόσο η παραίτηση του Πρωθυπουργού.

Ο βασιλιάς άλλωστε επέλεξε διάδοχο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της τότε συμπολίτευσης. Το είχε ήδη κάνει ο Παύλος με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1955.

Εκτροπή συνιστούσε η συγκρότηση μιας νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας από κάποιους βουλευτές της πλειοψηφίας και την αντιπολίτευση χωρίς να μεσολαβήσουν εκλογές.

Ηταν μια μετακίνηση βουλευτών στον άξονα συμπολίτευση/ αντιπολίτευση που ακύρωνε τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς όπως είχαν προκύψει από τις προηγούμενες εκλογές του 1964.

Συνεπώς ακύρωνε τις επιλογές του εκλογικού σώματος.

Ακριβώς το ίδιο κάνει σήμερα ο Τσίπρας.

Επιδιώκει να συγκροτήσει μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία προσλαμβάνοντας αποστάτες της αντιπολίτευσης. Και για εμένα αυτό είναι πολύ σημαντικότερο από τα ανταλλάγματα ή την ανταμοιβή που μπορεί να πήραν διάφορα ρετάλια.

Αλλωστε, δεν έχω αυταπάτες.

Οταν η υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών κόστισε στους σπόνσορες 80 με 100 εκατομμύρια δολάρια στα Σκόπια, δεν νομίζω ότι θα τσιγκουνευτούν στην Αθήνα. Κάθε Κοινοβούλιο μπορεί να κρύβει ψώνια, απατεώνες και πουλημένους.

Αυτό που μετράει κυρίως είναι το τραύμα στη δημοκρατία. Η αίσθηση ότι οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί προκύπτουν όχι από την ψήφο των πολιτών αλλά από τούμπες, παζάρια και εξαγορές αληταράδων.

Χρειάστηκαν πολλά χρόνια να ξεπεράσει το δημοκρατικό υποσυνείδητό μας το τραύμα του 1965.

Να δούμε πόσο θα κοστίσουν οι αλητείες του 2019.
Γ. Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ