Aριστερή μυθοπλασία: ο “νομπελίστας” και ο “διάδοχος” της Christine

Θρηνεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός. Καθώς ο Ε. Τσακαλώτος δεν είναι τελικά μεταξύ των 5 υποψηφίων Διευθυντών του ΔΝΤ. Λυγίζει το παγκόσμιο κίνημα ειρήνης. Καθώς ξεθωριάζει η υποψηφιότητα του Α. Τσίπρα για τον Νόμπελ ειρήνης. Πρόκειται, για δυο από τα «ανέκδοτα» που δημιούργησε η αριστερή μυθοπλασία, σε στιγμές μεγάλης έξαρσης.
Και στο pick της ανάγκης της, να αποδείξει, ότι ήταν κάτι άλλο απ´ αυτό που πραγματικά ήταν. Αν κάτι δεν έλειψε από την «Συριζαική αριστερά», ήταν η φαντασία και η μυθοπλασία. Φαντασία στην ίντριγκα και στην κατασκευή εχθρών. Και μυθοπλασία στην δημιουργία σαγηνευτικών αφηγημάτων, τα οποία θώπευαν αδιάντροπα την ανέχεια ταλαιπωρημένων πολιτών, αλλά και τα κατώτερα ένστικτα κοινωνικών ομάδων, που ζούσαν με όνειρο, όχι την προκοπή τους, αλλά το «κατέβασμα» και των άλλων στην μιζέρια τους.
Όμως και η φαντασία και η μυθοπλασία, είχαν ανάγκη από
«ήρωες». Γήινους. Από ανθρώπους με όνομα κι επώνυμο. «Ανθρώπους της διπλανής πόρτας». Απ αυτούς τους «ήρωες», όμως που «κατορθώνουν το αδύνατο» και φήμη τους εξαπλώνεται στα πέρατα της γης. «Ήρωες» όμως, που μαζί με τις ανάγκες της μυθοπλασίας, θα κάλυπταν και την ανάγκη της «Συριζαικής αριστεράς», να καταξιωθεί στο πεδίο στο οποίο καταφανώς υστερούσε: Της γνώσης, της ικανότητας και της αξιοσύνης που αναγνωρίζεται διεθνώς.
Κάπου εκεί στο ξετύλιγμα του μύθου ήρθε η ανάγκη της υποψηφιότητας του Α. Τσίπρα για το Νόμπελ ειρήνης. Μια υποψηφιότητα που φιλοδοξούσε να «απαλύνει» το άγος των Πρεσπών και να το ντύσει με το κύρος και την αίγλη μιας υποψηφιότητας στο κορυφαίο δυνατόν επίπεδο παγκόσμιας διάκρισης. Λίγο αργότερα κι ενώ η εκλογική ήττα ήταν προδιαγεγραμμένη, η «Συριζαική αριστερά», δεν το έβαλε κάτω. Προσπάθησε να θεραπεύσει μια ακόμα τραγική αποτυχία της, με μια άλλη θεαματική υποψηφιότητα. Η παταγώδης αποτυχία της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί-αφού απέτυχαν όλα τα προεκλογικά δωράκια-με την εντυπωσιακή υποψηφιότητα του Ε. Τσακαλώτου, να είναι μεταξύ των υποψηφίων διαδόχων της Κ. Λαγκάρντ στην ηγεσία του ΔΝΤ.
Κι αυτή η «διάκριση» απεδείχθη «μαϊμού». Λες και ο δηλωμένος μαρξιστής οικονομολόγος, θα μπορούσε να ηγηθεί σε έναν από τους σκληρότερους μηχανισμούς του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Κι όμως το «έπαιξαν» το «θέμα» και κάποιοι «τσίμπησαν». Για δες ο Ευκλείδης που τα κατάφερε μια χαρά με τα μνημόνια, αναγνωρίζεται και από τους ταξικούς αντιπάλους του!
Αλλά και στις δυο περιπτώσεις, το τέλος ήταν απλό, γνωστό και σύντομο: … «Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»…
 Του ΜΠΑΜΠΗ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ-https://tomanifesto.gr