Το τέλος της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς;

Είναι γεγονός πως στους 54 μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οι πολίτες γνώρισαν στην πράξη τις αρχές και τις αξίες μιας εκδοχής, της πλειοψηφικής, Αριστεράς.

Μέχρι τότε, αυτές οι αρχές και αυτές οι αξίες ήταν περιβεβλημένες με ένα φωτοστέφανο, που τις καθιστούσε κυρίαρχες, κατά τρόπο παράδοξο. Γιατί, ενώ στο πολιτικό επίπεδο είχε ηττηθεί κατά κράτος ο λόγος της Αριστεράς, στο ιδεολογικό εξακολουθούσε να ηγεμονεύει.

Η πατρίδα μας δεν ακολούθησε την κατάρρευση των σοσιαλιστικών αξιών σε όλον τον πλανήτη την περίοδο 1989-1991. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η υποστολή της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στο Κρεμλίνο, άφησαν ασυγκίνητους τους εγχώριους αριστερούς και όχι μόνον.

Βοηθούντος και του κρατισμού, που ήταν εγγενής στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα, η Αριστερά άντεξε και εκμεταλλευόμενη την αγανάκτηση των μνημονίων και τον θυμό των πολιτών, σάλταρε στην εξουσία.

Στους 54 αυτούς μήνες ο πολίτης κατάλαβε τι σημαίνει Αριστερά και πόσο απατηλά ήταν τα προτάγματα της. Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου έδωσε την απάντηση του.

Όμως, μέσα σε αυτούς τους

54 μήνες στο ιδεολογικό πεδίο άρχισε να συντελείται μια θεαματική αλλαγή. Εμφανίσθηκαν στο προσκήνιο οι διανοούμενοι του συντηρητικού-φιλελεύθερου χώρου, που ήταν απόντες όλα τα χρόνια μετά την Μεταπολίτευση.

Έδωσαν την δική τους μάχη των ιδεών, απέναντι σε έναν αντίπαλο που προσπαθούσε να ελέγξει και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.

Αυτήν την φορά η ριζοσπαστική Αριστερά έπρεπε να υπερασπιστεί όχι τις ιδέες της, αλλά τα πεπραγμένα της. Επρεπε να υπερασπιστεί το «ηθικό πλεονέκτημα» της, μιαν απάτη που κυριαρχούσε επί 50 χρόνια, καθώς ακόμα και Δεξιοί αναγνώριζαν πως οι Αριστεροί υπερέχουν, στο πνεύμα, στα γράμματα, στις τέχνες.

Ακόμα και Δεξιοί αναγνώριζαν πως οι Αριστεροί μάχονται για τα κοινωνικά δικαιώματα, πως είναι φιλειρηνιστές και πως θέλουν έναν πιο δίκαιο κόσμο.

Όλα αυτά τα διέλυσε η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέσα σε 54 μήνες. Ο,τι έκτιζαν, επί 50 περίπου χρόνια, κατέρρευσε στα τεσσεράμισι χρόνια του Α.Τσίπρα, του Δραγασάκη, του Γαβρόγλου, του Μπαλτά, του Φίλη, του Κυρίτση και των άλλων εμβληματικών φυσιογνωμιών της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ο Ελληνικός λαός γνώριζε πολύ καλά τι ψήφιζε και τι καταψήφιζε στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουλίου. Και σε όλες ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε.

Σήμερα, είναι η πρώτη φορά μετά την Μεταπολίτευση, που στο ιδεολογικό επίπεδο η συντηρητική—φιλελεύθερη παράταξη κοιτάζει στα μάτια την Αριστερά, και απειλεί την ηγεμονία της.

Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες ο ιδεολογικός αγώνας είναι σκληρός, γιατί όποιος κερδίζει την μάχη των ιδεών, ουσιαστικά αυτός ασκεί την εξουσία. Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις διαδοχικές εκλογές δεν σημαίνει πως επικράτησαν και οι αρχές και οι αξίες της στο ιδεολογικό επίπεδο.

Ο αγώνας μόλις τώρα αρχίζει.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να αποβεί νικηφόρος, είναι να συμμετάσχουν όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι του φιλελευθέρου χώρου, χωρίς εκπτώσεις, παραχωρήσεις και στρογγυλέματα στις αξίες μας. Και ας εκλείψουν, επί τέλους, οι ανόητες φωνές που «τιμούν την Αριστερά και τους αγώνες της».

Αν πράγματι θέλουμε η 7η Ιουλίου να είναι μια τομή στην ιστορία της Μεταπολίτευσης και μια νίκη των προταγμάτων μας, ας συνειδητοποιήσουμε πως ο αγώνας στο χώρο των ιδεών, μόλις άρχισε.

Και ο αντίπαλος μας, τώρα, είναι πληγωμένος.

Σ. Μουμτζής-liberal.gr