Το «πρόβλημα» με τον κ. Τσιόδρα

Ηταν γενναία, αλλά και ολίγον τι αφελής, η αποστροφή του τέως υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού ότι στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην κυβέρνηση, πάλι τον κ. Σωτήρη Τσιόδρα θα επέλεγε για τη θέση. Είναι αφελής, διότι το «εμείς» του ΣΥΡΙΖΑ είναι περίεργο, στον δε πυρήνα του περιλαμβάνει διάφορους βασιβουζούκους που συνήθισαν να κάνουν πολιτική με βάση τα γινάτια και ουχί τα αποτελέσματα. Αν δεν μας πιστεύει ας τηλεφωνήσει στον κ. Νίκο Παρασκευόπουλο για να του πει τα καθέκαστα. Αλλον πρόεδρο του ΣτΕ είχε προτείνει ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, τη μάλλον χειρότερη από όλες τις διαθέσιμες επιλογές έκανε τότε το «εμείς» του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι ότι ο κ. Τσιόδρας είναι «Δεξιός»· εδώ πρέπει να κάνουμε μια αναγκαία παρένθεση: δεν ξέρουμε τι ψηφίζει ο άνθρωπος, αλλά στην Ελλάδα «Δεξιός», «Φασίστας», «Νεοφιλελεύθερος» κ.λπ. είναι ετεροπροσδιορισμοί, είναι δηλαδή ό,τι αποφασίσει το ιερατείο της Προόδου και επομένως «ο μειλίχιος Τσιόδρας είναι το κατεξοχήν ανθρωπολογικό πρότυπο της κυρίαρχης Δεξιάς, αυτής του Κυρίου αλλά και της άλλης του Μαμμωνά» (Κατέ Καζάντη, «Ο τοτεμικός χαρακτήρας του Σ. Τσιόδρα και άλλες σκοτεινές ιστορίες», 26.3.2020). Κλείνει η παρένθεση. Δεξιοί του Κυρίου και πρωτίστως του Μαμμωνά υπήρχαν σε υπεραφθονία στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κορυφαίος υπουργός του
κ. Αλέξη Τσίπρα  προσεφέρθη να ρίξει την κυβέρνηση, αν το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος.
Ο κ. Τσιόδρας είναι μισητός στη χαχαμπούχα Αριστερά, διότι δεν διακηρύσσει την αποτελεσματικότητα ως αποτέλεσμα ενός νεφελώδους επαναστατικού σχεδίου. Αν έλεγε ότι οι περιορισμοί είναι αναγκαίοι για τον σοσιαλισμό και την Κούβα, θα ήταν όλα καλά.
Αλλά αυτός επιμένει να λέει στοιχεία, χωρίς να τα εντάσσει σε ένα ιδεολογικό πλαίσιο, και όσοι ξέρουν δύο  νεομαρξιστικά κολλυβογράμματα έμαθαν ότι «η πραγματικότητα είναι κοινωνική κατασκευή» και η ακριβής αποτύπωσή της ύποπτη, πολύ ύποπτη. Δεν είχε πει ο Μαρξ ότι μέχρι τις μέρες του η πραγματικότητα γινόταν φιλοσοφία, ενώ καθήκον των επαναστατών είναι να κάνουν τη φιλοσοφία πραγματικότητα;
Επιπλέον, ο καθηγητής λοιμωξιολογίας δείχνει να θλίβεται για τους μεμονωμένους θανάτους και όχι για τον λαό εν γένει. Επομένως, «δεν είναι ουδέτερος ο Τσιόδρας. Κι όταν μιλάει, κι όταν κλαίει, αυτούς εκπροσωπεί. Την πολιτική τους εξωραΐζει. Και το κάνει μια χαρά» (Θανάσης Καρτερός, «Οταν έκλαψε ο Τσιόδρας», «Αυγή» 5.4.2020).
Τα παραπάνω είναι η ιδεολογική ανάγνωση του απρόσμενου μίσους κατά ενός ανθρώπου που κάνει τη δουλειά του. Υπάρχει και η ποταπή αλλά πολύ ανθρώπινη εξήγηση, εκείνων που νιώθουν ότι «έβγαλε βρώμα η Ιστορία, ότι ξοφλήσανε» και «τώρα για σέρβις τους ξαποστέλνει και για χαμόμηλο». Δεν είναι λίγο να χάνεις, εκτός από το «ηθικό πλεονέκτημα» τον άμβωνα της μοναδικής αλήθειας...
Π. Μανδραβέλης-Καθημερινή