Εθισμένοι στις φούντες του υπαρκτού σοσιαλισμού

Εντελώς τυχαία έπεσα πάνω στο κανάλι της Βουλής. Το οποίο, παρεμπιπτόντως, μεταδίδει ντοκιμαντέρ και ταινίες από το πάνω ράφι, ποιοτικές και εκλεκτές.

Η συζήτηση αφορούσε νομοσχέδιο με τίτλο: «παραγωγή, εξαγωγή και διάθεση τελικών προϊόντων φαρμακευτικής κάνναβης του είδους Cannabis Sativa L περιεκτικότητας σε τετραϋδροκανναβινόλη (THC) άνω του 0,2%»

Το γενικό κλίμα κάπως συναινετικό. Και πως να μην ήταν! Όταν προ αμνημονεύτων κυβερνητικών χρόνων των ταχαριστερών, ο Νίκος Καρανίκας του Αλέξη Τσίπρα υπήρξε φανατικός οπαδός της εν λόγω ουσίας. Τέλος πάντων Δουλειές με φούντες τότε. Δουλειές με άλλες φούντες τώρα. Πάμε παρακάτω

Μοναδική εξαίρεση ο Γιώργος Λαμπρούλης, εκπρόσωπος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδας. Με το εξής επιχείρημα. Σε γενικές γραμμές. Ο, τι δηλαδή απ αυτή την παραγωγή θα ωφεληθούν αποκλειστικά κάποιοι μεγάλοι επενδυτές, κάποια μεγάλα συμφέροντα και κάποια μονοπώλια

Δηλαδή «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια». Παρακάμπτω την ουσία. Αν δηλαδή η εν λόγω ουσία είναι ωφέλιμη και ανακουφιστική. Και προχωράω στο αυτονόητο. Αγαπητέ σύντροφε Λαμπρούλη ποιοι άλλοι θα μπορούσαν, θα είχαν την δυνατότητα, το χρήμα, τις γνωριμίες και το Know How για να επενδύσουν; Εγώ και ο μισθός μου; Ο εργάτης και το μεροκάματό του; Ο καταστηματάρχης και ο εξαερωμένος τζίρος του; Ο περιπτεράς της γειτονιάς;

Φυσικά οι επενδυτές προέρχονται από γνωστούς κύκλους πλουσίων. Φυσικά τα μονοπώλια. Φυσικά οι μεγάλοι επενδυτές. Μα είναι αυτονόητο. Ακόμα και τα νήπια βρεφονηπιακών σταθμών το γνωρίζουν. Ποια η δική σας πρόταση;

Το κράτος, απαντάει ο Γιώργος Λαμπρούλης. Περίφημα, λέω εγώ. Μα το κράτος τα είχε, τα ρύθμιζε και τα κανόνιζε όλα. Επί μακαρίτισσας Σοβιετικής Ενωσης. Το αποτέλεσμα οικτρό. Ετσι δεν είναι; Μπας και είναι πλάνη η θρυλική διαπίστωση παλιού σοβιετικού πρωτοκλασάτου συντρόφου που είχε πει ότι «αν η παραγωγικότητα από μία ώρα την ημέρα κατάφερνε να γίνει δύο θα είχαμε αποφύγει την χρεοκοπία»;

Και τα αποτελέσματα του ελληνικού κρατισμού ποια ήταν; Μονιμότητα εκατοντάδων χιλιάδων της εκλεκτής κομματικής πελατείας. Ένα το κρατούμενο. Εφιαλτική δυσλειτουργία. Δεύτερο κρατούμενο. Γραφειοκρατία που ξεπερνάει την φαντασία του Φραντς Κάφκα. Τρίτο κρατούμενο. Και στο τέλος τα βάρη να πέφτουν πάνω στους ώμους των απλών φορολογούμενων, δηλαδή μισθωτών και συνταξιούχων

Πάμε παρακάτω. Με την ίδια λογική θα έπρεπε όλα να κρατικοποιηθούν. Δηλαδή να καταλήξουν σκελετοί της σοβιετικής νομενκλατούρας. Δηλαδή χαμηλή παραγωγή και παραγωγικότητα. Και δηλαδή, όπως έλεγε πάλι κάποιος αείμνηστος πρωτοκλασάτος της σοβιετικής ηγεσίας «εμείς να παριστάνουμε πως τους πληρώνουμε και εκείνοι να παριστάνουν πως εργάζονται»

Σύντροφε Λαμπρούλη. Καθόλου δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις σας. Καθόλου δεν αμφισβητώ την τιμιότητα σας και τους αγώνες σας. Κι εγώ όπως όλοι οι απλοί και ανιδιοτελείς πολίτες θα επιθυμούσαμε μια κοινωνία χωρίς κερδοσκοπία, χωρίς ανεργία και χωρίς διακρίσεις. Ολοι. Όμως το ιστορικό αποτέλεσμα υπήρξε τραγικό και καταστροφικό. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατατροπώθηκε. Ο καπιταλισμός θριάμβευσε. Γιατί;

Έχω απάντηση. Επειδή όπως έλεγε και κάποιος κινέζος σοφός «ό, τι είναι άκαμπτο γκρεμίζεται, ό, τι είναι ευλύγιστο αντέχει». Μπας και οι καπιταλιστές καταφέρνουν να αφομοιώνουν και να προσαρμόζονται; Μπας και οι κομμουνιστές εξακολουθούν να είναι εθισμένοι στις φούντες του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Food for Thought!

 Δημ. Δανίκας-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ