Ας πληρώσει και κάποιος που ευθύνεται επιτέλους

Με τον ερχομό της νέας χρονιάς όλος ο κόσμος μοιάζει να... κρατάει την ανάσα του μήπως και μετά από δύο χρόνια επιβεβαιωθούν τα καλά νέα για τις προβλέψεις, ότι επιτέλους έφτασε η αρχή του τέλους για την πανδημία. Οτι, δηλαδή, η Οmicron είναι η μετάλλαξη -που όλη η επιστήμη ανέμενε ως φυσική εξέλιξη- του COVID που θα απλωθεί παντού με πρωτοφανή ταχύτητα, αλλά χωρίς τρομακτικές (όπως οι προηγούμενες) επιπτώσεις στη δημόσια υγεία και τη ζωή των ανθρώπων και εντέλει θα κοπάσει έως τα τέλη του μηνός ή στις αρχές Φεβρουαρίου. Αφού πρώτα δούμε απίθανα νούμερα κρουσμάτων, ειδικά μετά τα χιλιάδες τεστ που θα κάνουν οι μαθητές αυτό το Σαββατοκύριακο.

Μακάρι να είναι έτσι και να καταλήξουν έτσι τα πράγματα, αλλά ουδείς φυσικά μπορεί να το βεβαιώσει όσο ο ιός κινείται και «δουλεύει» παντού, με αποτέλεσμα να μην ξέρουμε ποια και τι θα είναι η επόμενη μετάλλαξη. Γιατί μεταλλάξεις όλοι προεξοφλούν ότι θα υπάρξουν, αλλά εκτιμούν ότι θα είναι παρόμοιες ή και ακόμα πιο ήπιες από αυτήν (επιστημονικές προβλέψεις που δημοσιεύτηκαν, μεταξύ άλλων, ως εκτιμήσεις στους «Financial Times»).
Λίγες σκέψεις τώρα για τα καθ’ ημάς: Η κυβέρνηση όσον αφορά το θέμα της εβδομάδας που είναι το άνοιγμα των σχολείων έκανε αυτό που ακολούθησαν σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες. Ανοίγει τα σχολεία με προφυλάξεις και πρωτόκολλα υιοθετώντας τη διεθνή πρακτική αλλά παίρνοντας κι ένα ρίσκο, να «κρύβεται» η Οmicron στην κυριολεξία μέσα σε κάθε σπίτι και από τα παιδιά να πάει στους γονείς και τους παππούδες και στην κορύφωση να «γράψουμε» 100.000 κρούσματα με όποια πίεση αυτό σημαίνει στα νοσοκομεία. Οχι όμως και στις εντατικές.

Θα μπορούσε να κάνει αλλιώς άραγε; Ισως ναι για μια εβδομάδα, αλλά με αμφίβολο αποτέλεσμα, άλλωστε η πίεση της Οmicron, που είναι πια σχεδόν σε κάθε σπίτι, έφερε επιτέλους και τη ραγδαία αύξηση των εμβολιασμών - φτάσαμε τους μέσους όρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ενα δεύτερο πολύ ενδιαφέρον θέμα με πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις είναι η διάθεση των φαρμάκων, που συστηματικά και εντατικά θα ξεκινήσει τους επόμενους μήνες. Τα φάρμακα αυτά, δηλαδή τα μονοκλωνικά (είναι ήδη προς διάθεση), κοστίζουν περί τις 2.000 ευρώ η δόση και τα απλά χάπια που θα παίρνεις από το σπίτι -όταν έχεις βεβαίως κάποια συμπτώματα- της Merc και της Pfizer θα κοστίζουν περί τα 700 ευρώ το κουτί για μια θεραπεία.

Ισως λοιπόν εδώ τίθεται ένα ερώτημα, γιατί πρέπει να παίρνουν δωρεάν τα χάπια στο σπίτι (προσοχή, δεν μιλάμε για θεραπεία σε δημόσιο νοσοκομείο) οι ανεμβολίαστοι άραγε και για πόσο καιρό θα πρέπει να συμβαίνει αυτό;

Πόσο δίκαιο είναι να αφαιρούνται τεράστιοι πόροι από την Υγεία για πανάκριβα χάπια σε ανεμβολίαστους και αν ναι, υπάρχει όριο;

Πολλοί θα πουν και τι να κάνουμε άραγε, να τους αφήσουμε να πεθάνουν; Οχι, ένα κράτος θεωρητικά δεν αφήνει κανέναν να πεθάνει, αλλά εδώ δεν μιλάμε για περίθαλψη στην εντατική ή σε μονάδα αυξημένης φροντίδας ή σε κλίνη νοσοκομείου. Αλλά για μια μελλοντική κατάσταση που σε λίγους μήνες, ας πούμε, θα συνταγογραφεί ο γιατρός κάτι σαν το Τamiflu για τον H1N1 έναντι 700 ευρώ για να μην κάνει κάποιος το εμβόλιο. Και θα το πληρώνει αυτό ο φορολογούμενος για πόσο καιρό; Ας πούμε ότι οι συγκεκριμένες σκέψεις δεν είναι για τώρα που πνιγόμαστε, αλλά σιγά-σιγά θα πρέπει να επικρατήσουν πιο δίκαιες σκέψεις. Το εμβόλιο ήταν και είναι αγαθό που έπρεπε να το διαχειριστεί αρχικά ένα κράτος, τα χάπια του σπιτιού δεν είναι με τέτοιο κόστος για ένα κράτος. Εκτός και αν είχαν φροντίσει οι μεγάλοι και ισχυροί του πλανήτη να πληρώσουν τις εταιρείες-αρπακτικά και να διαθέσουν την πατέντα σε όλο τον κόσμο σε μια λογική πλέον τιμή, όπως έχουν όλα τα αντι-ιικά ή τα αντιβιοτικά, που θα πωλούνται στα φαρμακεία.

Με την ίδια λογική -και λόγω επικαιρότητος- είναι όντως αξιοπερίεργο γιατί πρέπει να επιδοτείται ασχέτως περιουσιακής κατάστασης, μεγέθους οικίας κ.λπ. όλος ο κόσμος για το φυσικό αέριο και το ρεύμα. Δηλαδή τι ζόρι τραβάει το «νοικοκυριό» των 500 τ.μ. στο Παλαιό Ψυχικό; Δεν θα ήταν προτιμότερο να έπαιρναν περισσότερα χρήματα οι μικρότερες κατοικίες ή να έβαζαν κάποια άλλα περιουσιακά κριτήρια; Ή να ενισχύονταν περισσότερο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που κυριολεκτικά αντιμετωπίζουν -λόγω διεθνών ανατιμήσεων βεβαίως- τετραπλασιασμό του ενεργειακού τους κόστους;

Σε κάθε περίπτωση, αυτό έχει χρόνο η κυβέρνηση να το ξαναδεί, μια και η ακρίβεια στην ενέργεια θα είναι εδώ σχεδόν όλο το 2022.

 Τάσος Καραμήτσος-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ