Το…”Ηθικό Πλεονέκτημα” και η Δυστοπία της Τοξικής Αριστεράς

Του Θανάση Κ.

Η Αριστερά έχει πρόβλημα. Υπαρξιακό και ταυτοτικό.

Προσπαθεί να φιμώσει, να τρομοκρατήσει, να επιβάλει την ατζέντα της, τις απόψεις της, ακόμα και την… υποκρισία της στην υπόλοιπη κοινωνία.

Οι υπόλοιποι πολίτες – ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων ή ιδεολογικών καταβολών – θα έπρεπε σε αυτό να αντιδρούν ακαριαία…

Δυστυχώς, δεν το κάνουν…

(Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, βεβαίως…)

* Δύο – άσχετα μεταξύ τους – περιστατικά τις προηγούμενες μέρες.

Το πρώτο είχε στόχο τον βουλευτή της ΝΔ και υφυπουργό Παιδείας Άγγελο Συρίγο.

Κατά την αγόρευσή του στη Βουλή είπε το… προφανές:

Ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ΔΕΝ έριξε τη χούντα!

Τη δικτατορία την έριξε το Κυπριακό, οκτώ μήνες αργότερα.

Είχε απόλυτα δίκιο!

Το αναφέρουν ακόμα και σχολικά βιβλία Ιστορίας.

Είπε ακόμα ότι το Πολυτεχνείο χρησιμοποιήθηκε για να ξεπλύνει τις ενοχές όσων ΔΕΝ έκαναν αντίσταση κατά τη διάρκεια της χούντας.

Για την ακρίβεια το είπε πολύ πιο συγκαλυμμένα.

Πολλοί αντιστασιακοί εκείνης της εποχής το έχουν πει δημόσια, εδώ και χρόνια – πολύ πιο ωμά…

Ο Συρίγος, δεν έδειξε “ασέβεια” στον ηρωϊκό χαρακτήρα της φοιτητικής εξέγερσης του 1973. Το αντίθετο ακριβώς.

Και χρειάστηκε να το πει, για να αντικρούσει τα επιχειρήματα της Αριστεράς που, επικαλούμενη το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, θεωρεί ότι το Πανεπιστήμιο οφείλει να βρίσκεται σε “διαρκή εξέγερση”.

Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σχέση με το σύγχρονο Πανεπιστήμιο…

Ε κάποιος, έπρεπε να τους το πει αυτό. Κάποτε…

Κατά τα άλλα, ο Συρίγος δεν όξυνε τα πνεύματα.

Δεν απάντησε για παράδειγμα στο καταγγελτικό παραλήρημα Παφίλη, του ΚΚΕ..

Όλοι γνωρίζουμε – ιδιαίτερα όσοι ζήσαμε τα γεγονότα εκείνα – ότι το ΚΚΕ τότε ΔΕΝ συμμετείχε στην εξέγερση!

Για την ακρίβεια μήνες αργότερα, κι όταν κυριαρχούσε πια η χούντα του Ιωαννίδη, το ΚΚΕ κατήγγειλε τότε την εξέγερση του Πολυτεχνείου ως “έργο 300 προβοκατόρων”!

Αυτό υπάρχει στον επίσημο παράνομο τύπο του ΚΚΕ της εποχής εκείνης -την περιβόητη “Πανσπουδαστική νούμενο 8″…

Το έχουν καταγγείλει όσοι συμμετείχαν τότε στο Πολυτεχνείου.

Πολλές φορές…

Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο.

Κι όμως ο Παφίλης του ΚΚΕ, ωρύεται σήμερα, πώς τόλμησε ο Συρίγος να “προσβάλει” (που διόλου δεν προσέβαλε) ένα μεγάλο “αντιστασιακό γεγονός” (όντως), που όμως, το ΚΚΕ δεν συμμετείχε όταν συνέβη και το κατήγγειλε μετά που έγινε, και τώρα θυμήθηκε να το…υπερασπιστεί!

Ο Συρίγος τα γνωρίζει όλα αυτά. Αλλά δεν το απάντησε στον Παφίλη όπως θα του άξιζε ίσως. Άρα μάλλον “ήπια” τον πήγε…

Το πράγμα, όμως, δεν τελείωσε εκεί.

Το σοβαρότερο είναι ό,τι ακολούθησε μετά…

Βγήκαν λοιπόν, τα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ στον Τύπο, στα ραδιόφωνα και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) – κι άρχισαν να “στοχοποιούν” τον ΣΥΡΙΓΟ…

Γιατί τους ενόχλησε ειδικά η αναφορά στο “Πολυτεχνείο”;

Γιατί η Αριστερά στην Ελλάδα δεν λειτουργεί ως “φυσιολογική” πολιτική δύναμη.

Δεν αναζητά την Πολιτική της Δικαίωση – γνωρίζει ότι τέτοια δικαίωση ΔΕΝ πρόκειται να υπάρξει.

Όλες οι άλλες παρατάξεις έχουν κάτι να πουν για τον εαυτό τους, για τον κόσμο, για το αύριο.

Η Αριστερά έχει να πει κάτι κακό – συνήθως τοξικό – για … όλους τους άλλους!

Ό,τι πρότεινε για τον κόσμο, ό,τι “εναλλακτική” προώθησε και προσπάθησε να εφαρμόσει αποδείχθηκε εφιάλτης.

Όλες οι άλλες παρατάξεις έχουν να επιδείξουν επιτυχίες και αποτυχίες. Στιγμές υπερηφάνειας και στιγμές ντροπής.

Η Αριστερά έχει μια ιδιαιτερότητα: Έχει να επιδείξει “ηρωϊκούς αγώνες”. Οι οποίοι, όπου απέτυχαν προκάλεσαν μεγάλα δεινά για την ίδια, αφού δεν μπορεί να διαχειριστεί την ήττα της.

Κι όπου “πέτυχαν” και προσωρινά “επιβλήθηκαν” προκάλεσαν πολύ μεγάλα δεινά για την κοινωνία ολόκληρη, αφού η Αριστερά δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε την νίκη της! Τελικά οδήγησαν στην κατάρρευσή των πάντων – πράγμα που πληρώνει και η ίδια η Αριστερά…

Η Ιστορία των πρώην “σοσιαλιστικών χωρών” της Ανατολικής Ευρώπης είναι γεμάτη τέτοιες τραγωδίες. Όπου αναδείχθηκαν ηγέτες, οι οποίοι κατά κανόνα εξελίχθηκαν σε τυράννους. Οι οποίοι ανατράπηκαν από άλλους ηγέτες. Που αποδείχθηκαν επίσης τύραννοι.

Ο Γκομούλκα της Πολωνίας, έκρυβε σε όλη του τη ζωή τα δάχτυλά του γιατί είχαν παραμορφωθεί από τα φριχτά βασανιστήρια, στα οποία τον είχε υποβάλει το προηγούμενο Κομμουνιστικό καθεστώς, πριν το ανατρέψει ο ίδιος και γίνει ακόμα πιο τυραννικός.

Τραγική φυσιογνωμία επίσης ο πατενταρισμένος κομμουνιστής προπολεμικά, αλλά μεταρρυθμιστής μεταπολεμικά, Ίμρε Νάγκι της Ουγγαρίας.

Αλλά και ο Γιάνος Καντάρ, κι αυτός στην Ουγγαρία. Είχε φυλακιστεί επί Κομμουνιστικού καθεστώτος, ευεργετήθηκε από το Νάγκι, κι ύστερα προσχώρησε στον Νάγκι, κι ύστερα ανέτρεψε τον Νάγκι, κι ύστερα εκτέλεσε τον Νάγκι – τις μεταρρυθμίσεις του οποίου εφάρμοσε αμέσως μετά…

Στην ίδια τη Σοβιετική Ένωση, πολλά μέλη των πρώτης Κεντρικής Επιτροπής των Μπολσεβίκων που έκαναν την Οκτωβριανή επανάσταση εκτελέστηκαν από τον Στάλιν αργότερα! Αλλά και από τις επόμενες γενιές που αντικατέστησαν τους εκτελεσμένους μπολσεβίκους της Οκτωβριανής Επανάστασης στο ΚΚΣΕ, οι περισσότεροι εκτελέστηκαν κι αυτοί στη δεκαετία του ’30, με τις μεγάλες εκκαθαρίσεις του Στάλιν.

Αλλά και στην Ελλάδα, αξίζει τον κόπο να δούμε τους Γενικούς Γραμματείς του, στα χρόνια της “μεγάλης παρανομίας”, από την ίδρυσή του (1918-24) μέχρι την μεταπολίτευση 1974:

Νίκος Δημητράτος, Γιάννης Κορδάτος, Νίκος Σαρδολόγος, Θωμάς Αποστολίδης (ΣΕΚΕ, την τετραετία 1918-1924)

και ως ΚΚΕ πλέον μετά το 1924: Παντελής Πουλιόπουλος, Ελευθέριος Σταυρίδης, Παστιάς Σταυρόπουλος, Ανδρόνικος Χαϊτάς, Νίκος Ζαχαριάδης, Γιώργος Σιάντος, Κώστας Κολιγιάννης…

Από τους επτά ηγέτες του ΚΚΕ της πεντηκονταετίας, οι έξη διαγράφηκαν (όλοι πλην Κολιγιάννη). Όλοι με κατηγορίες ως οπορτουνιστές, αντικομματικοί, λικβινταριστές, ρεφορμιστές, οπαδοί “δεξιών αποκλίσεων” κλπ.

Κάποιοι με αρκετά βαρύτερους χαρακτηρισμούς (μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης).

Από τους διαγραμμένους, οι μισοί περίπου αποκαταστάθηκαν αργότερα.

–Ένας από αυτούς, ο Νίκος Σαρλολόγος, κατηγορήθηκε για κατάχρηση χρημάτων κι έγινε μάρτυς κατηγορίας των συντρόφων του στα δικαστήρια.

–Ένας ακόμα, ο Ελευθέριος Σταυρίδης, έγινε αργότερα δεινός αντικομμουνιστής.

–Τρεις διαγράφηκαν ως “Τροτσικιστές”, (Κορδάτος, Πουλιόπουλος, Π. Σταυρόπουλος) πράγμα που στην εποχή τους ισοδυναμούσε με “προδότες”.

— Ένας κατηγορήθηκε εμμέσως ως “προδότης”, χωρίς ποτέ να αποκατασταθεί πλήρως (Σιάντος).

— Ενώ τρείς τουλάχιστον διαφώνησαν με τη γραμμή της Τρίτης Διεθνούς για το Μακεδονικό (Πουλιόπουλος, Κορδάτος, Σταυρίδης) μαζί με άλλα ηγετικά στελέχη τότε και αργότερα (Αποστολίδης, Ασημίδης κλπ.)…

— Ένας, ο Ανδρόνικος Χαϊτάς, εκτελέστηκε στη Σοβιετική Ένωση επί Στάλιν, μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΚΚΕ. Καίτοι στην Ελλάδα ήταν γνωστός ως “σταλινικός”.

Θα έλεγε κανείς ότι όσο το Κόμμα βρισκόταν στην παρανομία οι ηγέτες του κινδύνευαν περισσότερο από τους δικούς τους παρά από τους “εχθρούς” του!

Τι ακριβώς είναι αυτό που παρήγε τόση “κακοήθεια”, τόση “προδοσία” μέσα στα ηγετικά κλιμάκια του ΚΚΕ τα χρόνια της παρανομίας;

Το γεγονός ότι υπερασπίζονταν πράγματα που δεν ήταν υπερασπίσιμα, που όταν τα γνώρισαν από κοντά τους φάνηκαν απεχθή και που τελικά κατέρρευσαν…

Κι όσες προσπάθειες έκαναν να τα “δικαιολογήσουν” ή να τα τροποποιήσουν έφταναν σε σύγκρουση με τους συντρόφους τους και σε προσωπικά αδιέξοδα…

Τέτοια “δυστοπία” άλλη μεγάλη παράταξη δεν έχει να δείξει….

Η Αριστερά δεν μπορεί να διεκδικήσει την “πολιτική της δικαίωση” γιατί, απλούστατα, ξέρει ότι είναι ήδη ιστορικά καταδικασμένη!

Μπορεί ωστόσο, να διεκδικήσει αυτό το “μαρτυρολόγιο” των “ηρωϊκών” της αγώνων. Που της δίνει, υποτίθεται, “Ηθικό Πλεονέκτημα”!

Κι αυτό είναι η πεμπτουσία του περιβόητου “Ηθικού Πλεονεκτήματός” της.

Η Αριστερά ΔΕΝ είναι πολιτικά “πειστική”. Γι’ αυτό και διεκδικεί το “φωτοστέφανο” της “Ηθικής Ανωτερότητας”.

Δεν πείθει γι’ αυτά που λέει η ίδια. Γι’ αυτό και καταφεύγει – πέραν του “ηθικού πλεονεκτήματος” – στην καταγγελία όλων των υπολοίπων.

Δεν υπερασπίζεται τις απόψεις της. Καταγγέλλει τις απόψεις όλων των άλλων. Κι αυτό την καθιστά ιδιαίτερα τοξική.

Κι αν προσπαθήσει κάποιος να της αμφισβητήσει το “ηθικό πλεονέκτημα”, τότε εξαπολύουν αληθινή ιδεολογική τρομοκρατία ηθικής σπίλωσης.

Στην περίπτωση του Πολυτεχνείου βέβαια, υπήρξαν ιδιαίτερα άτυχοι.

Γιατί επικαλούνται το “φωτοστέφανο” ενός αγώνα, στον οποίο το μεν ΚΚΕ δεν συμμετείχε και τον κατήγγειλε, τα δε στελέχη του ΚΚΕεσωτ., συμμετείχαν αλλά χωρίς καμία “κομματική γραμμή”. Το μόνο που τους παρήγγειλε το Κόμμα τους τότε, ήταν… να “προσέχουν τους προβοκάτορες”!

Το Πολυτεχνείο ως εξέγερση ήταν το μεγαλύτερο αντιδικτατορικό γεγονός. Και σε αυτό ΔΕΝ υπάρχει αντίρρηση.

Αλλά το “Πολυτεχνείο” ως μεταπολιτευτική τελετουργία αποτελεί αληθινό “ξέπλυμα” όσων δεν έκαναν αντίσταση επί χούντας!

Κι όλη η μυθολογία που πλάστηκε – και αναπαράγεται κάθε χρόνο – αποτελεί όχι “εθνική ή δημοκρατική επέτειο”, αλλά σπονδή στο ανύπαρκτο “ηθικό πλεονέκτημα” της Αριστεράς!

Η οποία ήταν συνολικά απούσα και καταγγέλλουσα τότε:

Η ηγεσία του ενός Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚΕ) τότε το κατήγγειλε από την αρχή ως το τέλος. Ενώ η ηγεσία του άλλου (ΚΚΕεσωτ.) ήταν αμήχανη γιατί η εξέγερση ματαίωνε το “πείραμα Μαρκεζίνη”, στο οποίο είχε αποφασίσει να συμμετάσχει.

Αλλά μετά την κατάρρευση της χούντας – που συνέβη οκτώ μήνες αργότερα – όλοι τους φρόντισαν να το καπελώσουν.

Κι όλο αυτό θα μπορούσε να είναι μια “γραφικότητα” ή μια παραδοξότητα, αν δεν συνοδευόταν από μια έκρηξη τοξικότητας, κάθε φορά που κάποιος λέει την αλήθεια.

Κι εδώ μεγάλες είναι οι ευθύνες όχι μόνο της τοξικής Αριστεράς, που προσπαθεί να φιμώσει τους αντιπάλους της, αλλά και της φοβικής υπόλοιπης πολιτικής τάξης (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ) που δεν τους βάζουν στη θέση τους.

Το πρόβλημα δεν είναι αυτά που είπε ο Συρίγος στη Βουλή.

Δεν είναι καν αυτά που του απάντησαν με περισσή εμπάθεια από τα έδρανα της Αριστεράς. Τέτοιοι είναι, τέτοια περιμένουμε…

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι από τα έδρανα των υπολοίπων παρατάξεων δεν βρέθηκε κανείς να στηρίξει το Συρίγο μέσα στη Βουλή.

Κι ας ξέρανε ότι είχε απόλυτα δίκιο…

Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, δεν έχει καν να επικαλεστεί τους “ηρωϊκούς αγώνες” του ΚΚΕ. Αλλά έχει κι αυτός μερίδιο στη…”δυστοπία” της Αριστεράς.

Ο τρόπος που ήλθε στη διακυβέρνηση το 2015, το δημοψήφισμα-παρωδία που διοργάνωσε και ο τρόπος που ο ίδιος το… ανέτρεψε αμέσως μετά, δηλαδή η μεγάλη κολοτούμπα τον Ιούλιο της χρονιάς εκείνης, και η διακυβέρνησή του μετά…

Ακόμα και οι αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα που αποτόλμησε λίγους μήνες πριν φύγει, και που τώρα οδήγησαν – καθ’ ομολογίαν του κ. Κατρούγκαλου – έναν καταδικασμένο (πρωτοδίκως) για δύο βιασμούς, να αφήνεται ελεύθερος (μέχρι την εκδίκαση της έφεσης)!

Κι έτσι διαμαρτύρονται σήμερα για την αποφυλάκιση Λιγνάδη, όλοι αυτοί που φωτογραφίζονταν μαζί του.

Όλοι αυτοί που έπαιζαν μαζί του, στο Θέατρο.

Όλοι αυτοί που τον εκθείαζαν, όλοι αυτοί που τον έγλυφαν για χρόνια.

Κι ας ήξεραν πολύ καλά τα “χούγια” του...

— Τον καταδικάζουν σήμερα όχι για τα ανομήματά του, αλλά γιατί ήταν δικό τους παιδί που τους εγκατέλειψε.

— Τον καταδικάζουν σήμερα για “ξεκάρφωμα”, που τόσο καιρό γνώριζαν και τον ανέχονταν και τον παίνευαν.

— Το καταδικάζουν σήμερα για “ξεκάρφωμα”, γιατί με δικό τους νόμο κυκλοφορεί ελεύθερος τώρα…

— Τον καταδικάζουν και για να καλύψουν ίδια ανομήματα άλλων δικών τους – “ακτιβιστών”, “καλλιτεχνών” και όχι μόνο – για τους οποίους δεν βγήκε καμία ανακοίνωση, καμία διαμαρτυρία, καμία καταγγελία.

Όπως η “ακτιβίστρια” από τη Θεσσαλονίκη, που νάρκωνε ανήλικο κορίτσι και ασελγούσε πάνω της…

Το “ηθικό πλεονέκτημα” χτίζεται πάνω στην ανηθικότητα και την υποκρισία, και παράγει ανυπόφορη τοξικότητα.

Αλλά εδώ τουλάχιστον βρέθηκαν κάποιοι να διαμαρτυρηθούν.

Γιατί η τοξικότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν στρέφεται πια κατά μεμονωμένου βουλευτή, αλλά κατά της κυβέρνησης συνολικά…

Φυσικά έχουν ευθύνη κι όσοι, επί σημερινής κυβέρνησης διόρισαν ένα άτομο που ήταν ευρέως γνωστό το ποιόν του. Αλλά αυτοί τουλάχιστον σιωπούν. Δεν προκαλούν.

Αν δεν πάρουν όλοι χαμπάρι ότι το “ηθικό πλεονέκτημα” είναι αρρώστια της Αριστεράς, είναι υποκατάστατο της πολιτικής της χρεοκοπίας, είναι μόνιμη πληγή πυώδους τοξικότητας και πρόσχημα επιβολής ιδεολογικής τρομοκρατίας, δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη βάλλουν στη θέση της.

Αλλά και η φοβικότητα όλων των άλλων απέναντι στην Αριστερά, τα ενοχικά πλέγματα, αλλά και ο “σουσουδισμός” απέναντι στις περσόνες του “καλλιτεχνικού κόσμου”, είναι επίσης ασθένεια! Όχι της Αριστεράς, αυτή τη φορά…

Όπως είπαμε: Χειρότεροι από τους εμπαθείς της Αριστεράς, είναι οι τζιτζιφιόγκοι της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, που τόσα χρόνια τους κανακεύουν και τους αβαντάρουν…

Το χειρότερο: Δεν είναι απλώς τζιτζιφιόγκοι. Είναι συνήθως και απαίδευτοι…

Και το ακόμα χειρότερο: Δεν πονάνε αυτόν το τόπο.

ΥΓ. Έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ το δικό του “πάνθεον” των πρώην αρχηγών που δεν μνημονεύονται.

Την πρώτη αρχηγό τους, Μαρία Δαμανάκη δεν την μνημονεύει κανείς (ίσως γιατί κατοικοεδρεύει πλέον στο… Μονακό).

Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος έχει πει τα μύρια όσα για τον Τσίπρα.

Ενώ ο “μέντορας” του Τσίπρα, ο Αλέκος Αλαβάνος, έχει πει περισσότερα σε βάρος του, απ’ όσα όλοι οι αντίπαλοί του μαζί!

Αυτοί τουλάχιστον τόλμησαν και τα είπαν…

Οι δικοί μας ούτε στα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμούν να αντιμιλήσουν!

 dailypost.gr