Πέντε προεκλογικοί μύθοι

Μύθος πρώτος: Η πόλωση είναι τοξική. Ναι, οι προσπάθειες να φορτιστεί το κλίμα είναι όντως εντατικές. Αλλά δεν φτάνουν στη βάση. Αν διαβάσει κανείς τα –επίσημα και ανεπίσημα– ανακοινωθέντα των κομμάτων, η γλώσσα είναι διχαστική. Δεν αντανακλά όμως κοινωνικό διχασμό, όπως στην εποχή των μνημονίων. Η μεγάλη πλειοψηφία δείχνει ακόμη πολύ απασχολημένη με τις βιωτικές της προτεραιότητες για να παρακολουθήσει τη βίλα του Ραγκούση ή τα δάνεια του Παπα-πώς-τονε-λένε. Οι τοξίνες επιπλέουν στην επιφάνεια χωρίς να διαποτίζουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Μύθος δεύτερος: Στις εκλογές ψηφίζουμε για πρωθυπουργό. Κανονικά, το σύστημα δεν μας αφήνει άλλη επιλογή. Ομως, το διακύβευμα αυτών των «πρώτων» εκλογών φρόντισε πρώτα να το ξεδοντιάσει ο πρωτοπόρος στις δημοσκοπήσεις, διαμηνύοντας ότι θα πάρει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης μόνο για να την επιστρέψει. Αναλόγως, το δεύτερο και το τρίτο κόμμα δεν έχουν καταφέρει να

περιγράψουν λύση που να φαντάζει, έστω και με δημιουργική φαντασία, εφικτή. Εμπεδώνεται έτσι η πεποίθηση ότι αυτές οι εκλογές είναι περισσότερο μια συλλογική άσκηση πολιτικής έκφρασης παρά επιλογή κυβέρνησης.

Μύθος τρίτος: Τον τόνο δίνουν πια τα σόσιαλ μίντια. Μπορεί κάποιος υποψήφιος, χωρίς χρήματα, χωρίς επιτελείο, να καταφέρει να ξεχωρίσει επειδή ανήρτησε ένα αυτοσχέδιο, προκλητικό βιντεάκι στο TikTok. Αυτό όμως θα είναι και σε αυτές τις εκλογές η σπάνια εξαίρεση. Γιατί κατά τα άλλα το καύσιμο για τη μηχανή των κοινωνικών δικτύων θα συνεχίσει να το παρέχει η τηλεόραση. Χωρίς τις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές, η ψηφιακή αγορά δεν θα είχε τι να σχολιάσει. Το μοντάρισμα και το σπινάρισμα της τηλεοπτικής ύλης εξακολουθεί να είναι πιο επιδραστικό από το μήνυμα που καταστρώνεται πρωτογενώς για το Διαδίκτυο.

Μύθος τέταρτος: Για τα κόμματα είναι κρίσιμοι οι νέοι ψηφοφόροι. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε άρον άρον πρόγραμμα επιδότησης των στεγαστικών δανείων για τους νέους. Ομως, ένας νέος σήμερα, ακόμη κι αν εργάζεται «κανονικά», δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα πάρει στεγαστικό δάνειο, παρά μόνο αν έχει αξιωθεί αφορολόγητη «παροχή» από τους γονείς του. Αρα η επιδότηση απευθύνεται σε εκείνους που την έχουν λιγότερο ανάγκη – επειδή ήδη έχουν περιουσία. Την ίδια ώρα η αντιπολίτευση εμφανίζει ως «άνοιγμα» στους νέους τους κράχτες της παρωχημένης καταγγελίας, που πέρασαν την ακμή της καριέρας τους πριν από είκοσι χρόνια. Το πολιτικό σύστημα παραμένει προσανατολισμένο στις ανάγκες και στα γούστα των –νυν, αλλά και επίδοξων– συνταξιούχων, που είναι και οι σίγουροι «πελάτες»· σίγουροι ότι θα ξυπνήσουν την Κυριακή για να πάνε να ψηφίσουν.

Μύθος πέμπτος: Η αποχή είναι απάθεια ή οργή. Ο όρος «γκρίζα ζώνη» μαρτυρεί την αμηχανία των δημοσκόπων που παραμένουν τυφλοί απέναντι σε ό,τι απαιτεί εξήγηση, πέραν της ποσοτικοποίησής του – σε ό,τι είναι πολύ νωπό για να αναλυθεί. Ετσι, το «γκρίζο» έχει φτάσει παραπειστικά να υποδηλώνει έναν κοινωνικό πολτό άρνησης και αβουλίας – το ποίμνιο του Κανενός. Ιδίως μετά τα Τέμπη, όμως, σε αυτή τη ζώνη φαίνεται να έχουν ενσυνειδήτως αυτοεξοριστεί και ενεργοί πολίτες, που εννοούν την αποστροφή τους ως πολιτική θέση. Οχι αποχή από αδιαφορία. Αλλά από ευαισθησία. Οχι θυμωμένη άρνηση. Αλλά παγερή κατάφαση στον Κανένα.

 Μιχ Τσιντσίνης-Καθημερινή