Κινήσεις απελπισίας της τελευταίας στιγμής

Αρχαία τακτική να εξοντώνεται ο αγγελιοφόρος όταν το μήνυμα δεν είναι αρεστό. Ο Αλέξης Τσίπρας τελών υπό το σοκ της κατάρρευσης, αποφάσισε να δημιουργήσει νέα εκλογική επιτροπή, και να επιβάλει «κάστινγκ» στα πρόσωπα που θα βγαίνουν στις τηλεοράσεις, προκειμένου να αντιπαρατίθενται με τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Το τελευταίο, εν αντιθέσει με τη γενική εντύπωση, δεν το θεωρούμε αντιδημοκρατικό, αν και όντως τέμνει την ελευθερία του πολιτικού. Όμως ούτως ή άλλως κάθε πολιτικός έχει εκχωρήσει την προσωπική ελευθερία του στο κόμμα. Σχεδόν πάντα, ανεξαρτήτως της προσωπικής του άποψης, είναι υποχρεωμένος να εκφράζει τη γραμμή του κόμματος, και στη Βουλή η στάση του στα νομοσχέδια να  είναι εκείνη που αποφασίζει το κόμμα. 

Και δεν είναι το πρώτο κόμμα που υιοθετεί αυτή την επιλογή του κάστινγκ για τα ΜΜΕ. Το ΚΚΕ το τηρεί έκπαλαι σε σημείο υπερβολής, που καταντά δυσλειτουργικό και για τα ΜΜΕ και για το κόμμα.

Από την άλλη όμως τα ελληνικά κανάλια έχουν το

δικό τους μερίδιο για την έκπτωση της πολιτικής ζωής. Από γένεσή τους, συχνά δεν καλούσαν τους αξιολογότερους της πολιτικής σκηνής, αλλά τους πλέον γραφικούς, παρορμητικούς και επιθετικούς. Εκείνους που θα  έκαναν φασαρία, θα βρίζονταν, θα εξακόντιζαν ανοησίες, διχαστικό λόγο και παραδοξολογίες, με αποτέλεσμα να ανεβαίνει η τηλεθέαση.

Ο Τσίπρας επιχειρεί σε προεκλογικό χρόνο να συγκροτήσει αυτό που δεν έκανε τέσσερα χρόνια, επαναπαυόμενος στη φαντασιακή υπεροχή του απέναντι στον Μητσοτάκη. Μια υπεροχή που δεν τεκμηριωνόταν από τις δημοσκοπήσεις και τα εκλογικά αποτελέσματα, δεν την πίστευε η κοινωνία, αλλά την πίστευε ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτοπαγιδευόμενος στη μυθοποιημένη υπεροχή Τσίπρα, με την καταστροφική συνδρομή κάποιων «εξεχόντων» σε άλλους τομείς, που διακήρυσσαν ότι ο Τσίπρας έπιανε πουλιά στον αέρα και είχε τον Μητσοτάκη για πρωινό! 

Ένα μήνα πριν τις εκλογές δημιουργεί την πολυπληθή task force, από την οποία απέκλεισε τους παλιούς μπαρουτοκαπνισμένους. Αυτούς που έχουν λιώσει σόλες σε πορείες, έχουν καταναλώσει ώρες στα αμφιθέατρα, και έχουν εγγράψει εργατοώρες στα τηλεπαράθυρα. Απέκλεισε τα μέλη της αριστερής αντιπολίτευσης, που έχουν  αναγνωρισιμότητα και το πρόσωπό τους ήταν συνυφασμένο με τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Ενέταξε πρόσωπα άνευ εμπειρίας, επειδή έκαναν γκελ στους ψηφοφόρους, παραγνωρίζοντας ότι το γκελ στους ψηφοφόρους δε σημαίνει και δυνατότητα εκφοράς κομματικής άποψης. Εξακολουθεί το… πρότζεκτ «Τσαπανίδου», η οποία συμπαθής, φωτογενής και ικανή δημοσιογράφος δεν πληρούσε τα χαρακτηριστικά έκτακτου κομματικού εκπροσώπου σε προεκλογική περίοδο. 

Και δεν έφταιγε φυσικά η Πόπη. Έφταιγε αυτός που την επέλεξε. Όταν ανακοινώθηκε, ο γράφων ξαφνιασμένος επικοινώνησε με συνεργάτες του Τσίπρα για το σκεπτικό της επιλογής. Η απάντηση ήταν πως «είναι πολύ γνωστό πρόσωπο, ενώ ξέρει και τη δουλειά». 

Ο αρχηγός που διάλεξε τη «φωνή του» δεν ήξερε πως τον έκτακτον της ανάθεσης δεν υπηρετεί τον στόχο. Ο κομματικός εκπρόσωπος θα πρέπει να έχει χρόνια εντρύφηση με ένα κόμμα, να φέρει την ιστορική και θεσμική μνήμη του. Αυτά δεν μαθαίνονται ταχύρρυθμα λίγο πριν τις εκλογές. 

Μας εντυπωσίασε που ο Τσίπρας δεν το κατάλαβε ενώ είναι «παλιοσειρά», ο πιο παλιός αρχηγός κόμματος. Με έναν προγραμματισμένο Μητσοτάκη απέναντι, νόμισε ότι βρισκόταν ακόμη στην προηγούμενη δεκαετία, τότε που αρκούσαν τα δημεγερτικά συνθήματα και ένα φωτογενές πρόσωπο (όπως ήταν και το δικό του) για να πεισθούν οι «μάζες».

Παράλληλα τώρα, στο παραπέντε, προσετέθη ως είδος συμβούλου και ο πανεπιστημιακός Νίκος Μαρατζίδης, για να αποκωδικοποιεί τις μετρήσεις και τις τάσεις της κοινής γνώμης, και να βοηθήσει το κόμμα να εκφράζει προς τα έξω τεκμηριωμένο και αξιόπιστο προγραμματικό λόγο.

Μα όταν η ΝΔ στα τηλεπαράθυρα κοστολογεί το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ 85 δις, όταν προκαλεί να τεθούν τα δύο προγράμματα υπό κοστολόγηση από έναν ανεξάρτητο φορέα και ο ΣΥΡΙΖΑ κωφεύει, σε τι  θα φταίνε πάλι τα πρόσωπα που δεν θα μπορέσουν να υποστηρίξουν ένα ψεύδος το οποίο παρουσιάζεται ως πρόγραμμα; 

Αφήνουμε στην άκρη - γιατί αποτελεί δικό τους θέμα -  ότι ο Μαρατζίδης την επομένη των εκλογών στην Καθημερινή, χαρακτήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ασπόνδυλο κόμμα, με θολή πολιτική ταυτότητα και υπερβολικά αρχηγοκεντρικό. Έθετε μάλιστα ευθέως και θέμα αντικατάστασης του ίδιου του Τσίπρα, γράφοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη ανανέωσης της ηγεσίας του, και διαθέτει προς τούτο φρέσκα και χαρισματικά άτομα που μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.

Το πόσο η νέα επικοινωνιακή πολιτική ήταν… επιτυχημένη, φάνηκε αυθημερόν. Έδωσαν στη δημοσιότητα βίντεο στο οποίο για δύο λεπτά και σαρανταρία δευτερόλεπτα  απεικονίζονταν οι εργασίες της νέας task force… χωρίς ήχο. Δεν ήταν τεχνικό το  πρόβλημα. Ήταν πολιτική επιλογή. Να μην ακουστεί τι έλεγαν. 

Και βεβαίως σκόρπισαν θυμηδία στους χρήστες των κοινωνικών δικτύων.

 Γ. Σιδέρης-liberal.gr