Χρόνος

Αν περίμενε κανείς τις δημοσκοπήσεις του μήνα για να βγάλει κάποια συμπεράσματα, μάλλον δεν χρειαζόταν τις δημοσκοπήσεις του μήνα.

Έδειξαν ό,τι ξέραμε ήδη.

Η κυβέρνηση σταθεροποιήθηκε στα ποσοστά των ευρωεκλογών, ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να κυριαρχεί επί των αντιπάλων του και οι Σαμαροκαραμανλήδες δεν κόβουν εισιτήρια.

Το ΠαΣοΚ εδραιώνεται καθαρά στη δεύτερη θέση αλλά σε σημαντική απόσταση από την πρώτη και χωρίς να ενθουσιάζει ιδιαίτερα τα πλήθη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ή τέλος πάντων η πασαρέλα κομμάτων, wannabe κομμάτων, αρχηγών και υποψηφίων αρχηγών που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Η πολυποίκιλη Ακροδεξιά περισσότερο παραπέμπει σε γραφικότητα παρά σε απειλή.

Οι υπόλοιποι, καλά ευχαριστώ.

Ολα αυτά τα ξέραμε και χωρίς δημοσκοπήσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να δείχνει ότι η κατάσταση έχει μεταβληθεί από τους προηγούμενους μήνες.

Εκτός από ένα: τον χρόνο.

Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη όχι με

Το ΚΚΕ στοχοποίησε τον Άρη Πορτοσάλτε

Με ανακοίνωσή του το ΚΚΕ καταγγέλλει τον Άρη Πορτοσάλτε για αντικομμουνισμό, ρατσισμό και διάφορα άλλα, διότι ως γνωστόν ο Άρης Πορτοσάλτε, μέσα από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο του Σκάι, άσκησε δριμεία κριτική στο «κόμμα του λαού» για την τραμπούκικη αντισυγκέντρωση στη Μάνδρα, στην επιμνημόσυνη εκδήλωση Ουκρανών πολιτών.

Το ΚΚΕ είναι καλομαθημένο να τραμπουκίζει και ουδείς να ασχολείται μαζί του. Έχει κατακτήσει το ακαταδίωκτο, διότι τυγχάνει μεταπολιτευτικά της γνωστής εθνικής ασυλίας. Τα έχω πει αυτά και δε θέλω να κουράζω.

Τώρα όμως, μετά την αντισυγκέντρωση στη Μάνδρα, ακούστηκαν φωνές, έστω λίγες, που στηλίτευσαν αυτήν την ενέργεια των μελών του ΚΚΕ. Και αυτό, πρώτα ενόχλησε και μετά πόνεσε την ηγεσία του κόμματος. Και ενόχλησε και πόνεσε διπλά, διότι οι φωνές καταδίκης ακούστηκαν από μεγάλα, συστημικά ΜΜΕ. Ο Ηλίας Κανέλλης, ο Άρης Πορτοσάλτε, ο Σταμάτης Ζαχαρός, ο Κώστας Κούρκουλος, τα κείμενα της Athens Voice, ταρακούνησαν όλοι αυτοί τους ηθικούς αυτουργούς των τραμπουκισμών. Διότι όποιος γνωρίζει πώς λειτουργεί το ΚΚΕ, οι τραμπούκοι δε μίσθωσαν από μόνοι τους δύο πούλμαν και πήγαν με τα ρόπαλα στη

Το θέατρο του Τσίπρα με το δημοψήφισμα

Μελίρρυτη η Άνγκελα Μέρκελ για τον Αλέξη Τσίπρα στα απομνημονεύματά της. Τα  λόγια της έγιναν «επιχείρημα», αν όχι όαση για τους οπαδούς του. Αυτούς που τον αποθέωναν ως πρότυπο… απελευθερωτή ηγέτη από τη χούντα των Βρυξελλών, τον καιρό που στις ομιλίες του ωρυόταν «go back madam Merkel».

Και είναι οι ίδιοι πάλι που τον αποθεώνουν για τα μελιστάλαχτα λόγια της madam go back.

Τα απομνημονεύματα της Μέρκελ είναι διαφωτιστικά ως προς τις διεργασίες που έλαβαν χώρα κατά την ελληνική πτώχευση. Καταδεικνύουν τις δυσκολίες λήψης αποφάσεων για τη διάσωση ενός μέλους, από μία Ένωση η οποία ήταν απροετοίμαστη για κάτι τόσο έκτακτο και πρωτοφανές. Γεγονός που θα μπορούσε να αποβεί οριακό για την οικονομική και θεσμική της σταθερότητα - ου μην και την αρτιμέλειά της.

Καταδεικνύουν παράλληλα και τη μέγιστη αφέλεια και ακαταλληλότητα ενίων όπως του Παπανδρέου, αλλά και τον τυχοδιωκτισμό του «σταρ» της ελληνικής πτυχής των απομνημονευμάτων, Αλέξη Τσίπρα.

Για τον Σαμαρά απλώς γράφει ότι είχε αποτύχει να εφαρμόσει πλήρως τις μεταρρυθμίσεις. Εντυπωσιάζει η σεχταριστική της απόρριψη.

Αναμφίβολα, ο Σαμαράς φέρθηκε τυχοδιωκτικά με τα απορριπτικά Ζάππεια και τροφοδότησε εμμέσως τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, έδειξε ασυγχώρητη εξουσιαστική βουλιμία με το να διώξει την κυβέρνηση Παπαδήμου. Ωστόσο, κατά την ταπεινή μας γνώμη, αφότου ανέλαβε την Πρωθυπουργία σε συνεργασία με τον Βενιζέλο, ασχολήθηκαν εργωδώς με την υλοποίηση του προγράμματος. Αλλά αυτή είναι προσωπική μας γνώμη.

Οι κρίσεις για τον Παπανδρέου δεν εκπλήσσουν. Λέει ότι

Η στρατηγική της ήττας, ο Φάμελλος και η επιστροφή του Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί και είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης στο χώρο της κεντροαριστεράς. Η απουσία του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι προσχηματική και μόνο και εξυπηρετεί την προφύλαξη της εικόνας του, έναντι μίας ενδεχόμενης και εξαιρετικά πιθανής νέας εκλογικής νίκης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η ήττα στις επόμενες εκλογές θα ανήκει αποκλειστικά στον Σωκράτη Φάμελλο. Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας νομιμοποιείται να οργανώσει στη συνέχεια την επιστροφή του!

Ας προσπαθήσουμε να δούμε όλη την ιστορία από απόσταση. Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε απανωτές εκλογικές μάχες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Για κάποιον λόγο, οι σύμβουλοί του, τον είχαν πείσει ότι ήταν άτρωτος, ανίκητος. Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι. Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στην οδυνηρή θέση να χάνει τη μία εκλογική μάχη μετά από την άλλη.

Θεώρησε ότι για τα δεινά του έφταιγαν οι «σύντροφοι» που είχαν παραμείνει σταθεροί στις αρχές του Μαρξισμού. Πίστεψε ότι έπρεπε να τους ξεφορτωθεί, χωρίς ο ίδιος να χρεωθεί μια διάσπαση. Γι' αυτό και όταν βρέθηκε (;) στο δρόμο του ο Στέφανος Κασσελάκης, αναγνώρισε στο πρόσωπο του πρώην υμνητή του Κυριάκου Μητσοτάκη τον ιδανικό άνθρωπο που

Υπερβολή

Τελικά ούτε ο Καραμανλής έριξε τον Μητσοτάκη από την Πάτρα κι έχω αρχίσει να ανησυχώ. Θα τον ρίξουμε ή δεν θα τον ρίξουμε;

Ο Καραμανλής είπε σε ήπιο τόνο κανονικά πράγματα, με τα οποία μπορεί κάποιος να διαφωνεί ή να συμφωνεί αλλά δεν έχει λόγο να πάρει ανάποδες.

Σε αντίθεση φυσικά με τον Σαμαρά που τους σήκωσε όλους στο πόδι.

Εως τώρα λοιπόν βλέπω μόνο μισές δουλειές. Ολο λάδι και τηγανίτα τίποτα.

Και ερωτώ: Τι μου έχει μείνει να περιμένω για να πέσει η κυβέρνηση; Να βγει στον ΣΥΡΙΖΑ ο Γκλέτσος ή ο Πολάκης και να μπουκάρουν στο Μαξίμου;

Να ανθήσει το Κίνημα Δημοκρατίας του Κασσελάκη;

Να δραστηριοποιηθεί ο Τσίπρας;

Να αρχίσει δίκες και συλλήψεις η Ζωή;

Διότι όλα τα υπόλοιπα μάλλον δεν έχουν βοηθήσει ιδιαίτερα. Και σε όσους ανακυκλώνουν παραμύθια δεξιά κι αριστερά έχω να εξηγήσω μερικά απλά πράγματα.

Στην ευρωπαϊκή δημοκρατία, τις κυβερνήσεις δεν «τις ρίχνουν» κάποιοι, που λέει κι ο Πολάκης ή που νομίζουν οι σουλατσαδόροι.

Οι κυβερνήσεις πέφτουν στη Βουλή (αν χάσουν την εμπιστοσύνη της) και στον

Νέο κόμμα Κασσελάκη. Σαν ξαναζεσταμένο φαγητό!

Τον λένε Στέφανο και θέλει κάτι να μας πει.

Σε φόντο μωβ, ολίγον ψυχεδελικό για χρώμα κόμματος, αφού το μωβ σε άλλα θλιβερά παραπέμπει και όχι σε γεννητούρια, μας ανακοίνωσε τη γέννηση του νέου κόμματος. Το όνομα αυτού «Κίνημα Δημοκρατίας».

Με συγκινησιακή πινελιά μας ενημέρωσε πως το «Κίνημα» γεννήθηκε στον δρόμο των αποκλεισμένων έξω από μια πόρτα, γεννήθηκε στις καρδιές των αποφασισμένων. Τους προέτρεψε να το πάρουν στα χέρια τους, να το φροντίσουν, να το μεγαλώσουν. Όχι, να το «νταντέψουν» δεν τους προέτρεψε.

Ο πολιτικός εισοδιστής (δημοκρατικά βεβαίως, χάρις στην προϊούσα αποπολιτικοποίηση της Συριζαϊκής βάσης), παρουσιάζοντας τις ιδρυτικές αρχές, είπε «Δε μιλάμε για φρεσκάρισμα στην πολιτική αλλά για κάτι καινοτόμο».

Φευ ουδέν καινοτόμο εισέφερε. Όλα όσα είπε ήταν ακριβώς ένα φρεσκάρισμα γνωστών ιδεών και θέσεων που συναντάμε σε διακηρύξεις κομμάτων, χωρίς όμοιο κομματικό προφίλ . Ως νεοσσός της πολιτικής μάλλον δεν γνωρίζει ότι μας τα ‘παν και άλλοι.

Το κόμμα ενός εξ Αμερικής γιάπη, θα ήταν πιο πειστικό αν ατένιζε το μέλλον χωρίς να

Πασαρέλα

Την Κυριακή βγάζει αρχηγό ο ΣΥΡΙΖΑ. Το Σάββατο έχουμε ονοματοδοσία στο κόμμα Κασσελάκη. Το ΠΑΣΟΚ έβγαλε ήδη αρχηγό. Και κάπου ανάμεσα κάτι ψήφισε κι η Νέα Αριστερά.

Είδαμε το ντιμπέιτ των υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ με έξι καλούς κι ευγενικούς ανθρώπους.

Είδαμε το ντιμπέιτ του ΣΥΡΙΖΑ με άλλους τέσσερις ευγενικούς αλλά μάλλον ανεπαρκείς υποψηφίους.

Κι είδαμε όσους πέρασαν από αναρίθμητες εκπομπές και συνεντεύξεις – μόνο ο Κασσελάκης κατανάλωσε πιο πολύ τηλεοπτικό χρόνο από το αείμνηστο «Τόλμη και Γοητεία»…

Συμπέρασμα. Είδατε εσείς κάποιον ή κάποια που να θυμίζει πρωθυπουργό της Ελλάδας;

Κάποιον δηλαδή που μπορεί να παίξει ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να μιλάει με τον Ερντογάν και τους Αμερικανούς ή να δημιουργεί την εντύπωση ότι θα καταφέρει να διαχειριστεί ή έστω να κατανοήσει μια δύσκολη κρίση από εκείνες που όλες οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν;

Λυπάμαι αλλά ούτε για δείγμα.

Θα έλεγα μάλιστα ότι

Η μελαγχολία του ακροτελεύτιου άσματος

Τα κύκνεια άσματα αποπνέουν πάντα μια βαριά μελαγχολία. Αυτή η υπόγεια συλλογική απελπισία, ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού σε όποιον παρακολούθησε το Συριζαϊκό debate. Εντάξει, ο Γκλέτσος έκανε ό,τι μπορούσε για να μας διασκεδάσει, ο Πολάκης έβαλε τα δυνατά του να καμουφλάρει τον κουτσαβακισμό του, ο Φαραντούρης μας φλόμωσε με την άνευ ουσίας ευφράδειά του και ο Φάμελλος φόρεσε επιτυχώς το πιο καλοσυνάτο χαμόγελό του. Πλην πάλι, η αίσθηση των περασμένων μεγαλείων που όταν τα διηγείσαι σε πιάνουν τα κλάματα, δεν έπαψε να πλανάται στην ατμόσφαιρα. 

Τι τα θέτε; Ένας κύκνος που πεθαίνει, θα αποτελεί πάντα θρηνητικό θέαμα. Θα μου πείτε ότι τούτοι εδώ, πριν πάρουν – εξ ανάγκης και απανωτών στραπάτσων – την μορφή του κάτασπρου και ευγενικού πτηνού, είχαν κάνει μεγάλη καριέρα ως γύπες και κακιασμένα αρπακτικά. Σύμφωνοι, αλλά πάλι η ουσία δεν αλλάζει. Το όλο τηλεοπτικό θέαμα της Τετάρτης, θύμιζε μνημόσυνο στο οποίο οι παριστάμενοι παρίσταναν τους χαρούμενους γαμηλιώτες. Απόγνωση.  

(Για όσους αναγνώστες δεν το έχουν πρόχειρο, η μυθολογία λέει ότι

Σουδάν

Έχω μια απορία. Για ποιον λόγο την Κυριακή η πορεία για το Πολυτεχνείο κατέληξε στην πρεσβεία του Ισραήλ; Άγνωστο.

Είχε καμία σχέση το Ισραήλ με το Πολυτεχνείο; Καμία.

Αλλά ούτε οι Αμερικανοί είχαν καμία σχέση με το Πολυτεχνείο και κάθε χρόνο τρέχουμε στην αμερικανική πρεσβεία να κάψουμε τη σημαία τους.

Ηθικό δίδαγμα. Το θέμα δεν είναι τι συμβαίνει ή τι έχει συμβεί. Το θέμα δεν είναι καν η πραγματικότητα. Αλλά τι κουβαλάει ο καθένας στην γκλάβα του.

Είναι ένα δίδαγμα που εφαρμόζεται παντού. Από τον Σαμαρά μέχρι τον Καραμανλή και τον Τσίπρα, τον Κασσελάκη ή τον Κουτσούμπα.

Και το οποίο διδάσκεται σε όλες τις ταβέρνες και τις καφετέριες της Επικράτειας. Με φρέντο ή τσίπουρο.

Καλώς ή κακώς είμαστε η χώρα που παράγει περισσότερο παραμύθι και ίντριγκα από όσο μπορεί να καταναλώσει.

Αλλά τα πράγματα στην ουσία τους είναι εξαιρετικά απλά.

Θέλουν κάποιοι να ρίξουν την κυβέρνηση; Κανένα πρόβλημα. Οι κυβερνήσεις πέφτουν στη Βουλή και στην κάλπη.

Όποιος θέλει λοιπόν να ρίξει τον Μητσοτάκη, δεν έχει παρά να κάνει δυο απλά πραγματάκια.

Πρώτον, να του στερήσει την

«Ο Κασσελάκης θα είναι η Λατινοπούλου της Αριστεράς»

Εν αναμονή της ίδρυσης νέου κόμματος από τον Stefanos, που «δεν θα είναι αριστερό ή δεξιό» και «θα είναι ένα Πατριωτικό Δημοκρατικό Κίνημα», η Κουμουνδούρου ποντάρει ότι με τις εκλογές της 24ης Νοεμβρίου θα έρθει ξανά στο προσκήνιο και στις συζητήσεις για την ευρύτερη Κεντροαριστερά.

Την επομένη του συνεδρίου-παρωδία του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησα από έναν εκ των πρωταγωνιστών της ανατροπής Κασσελάκη να μου περιγράψει τον άνδρα και το κόμμα που ετοιμάζει. Μου απάντησε ως εξής: στην αρχαία Αθήνα ένας χρεοφειλέτης ζητούσε από τον δανειστή, που απαιτούσε τα χρήματά του, να του δώσει κάποια χρονική παράταση, λέγοντας ότι έχει οικονομικές δυσκολίες.
Επειδή όμως δεν μπορούσε να τον πείσει, έφερε στην αγορά το μόνο γουρούνι που είχε και προσπαθούσε να το πουλήσει μπροστά στον δανειστή του. Οταν πήγε κοντά του ένας αγοραστής και τον ρωτούσε αν το γουρούνι γεννοβολάει, εκείνος του είπε πως όχι μόνο γεννοβολάει, αλλά κατά τα Ελευσίνια Μυστήρια γεννάει θηλυκά και κατά τα Παναθήναια αρσενικά. Οταν αυτός παραξενεύτηκε με ό,τι άκουσε, ο δανειστής τού είπε: «Μην παραξενεύεσαι, διότι αυτό θα σου γεννήσει και κατσίκια κατά τα Διονύσια».

Μου διευκρίνισε ότι ο μύθος είναι του Αισώπου και η διήγηση δείχνει ότι πολλοί για να κερδίσουν προσωπικά δεν διστάζουν να ψευδομαρτυρήσουν ακόμη και για πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν. Και ένας εξ αυτών, σύμφωνα με τον συνομιλητή μου, είναι και ο Κασσελάκης. Δεν ξέρω αν όντως είναι αυτός ο Stefanos, ούτε αν πουλούσε στους συντρόφους του... γουρούνια το Πάσχα, όμως για σχεδόν έναν χρόνο αυτοί τα αγόραζαν και μάλιστα οι περισσότεροι εξυμνούσαν και τη νοστιμιά τους.
Τώρα, βλέποντας και τις δημοσκοπήσεις, κλαίνε και οδύρονται. Οχι μόνο διασπάστηκε για μία ακόμη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο «χρεοφειλέτης», αντί να τους εξοφλήσει το «δάνειο» που του έδωσαν τον Σεπτέμβριο του 2023 εκλέγοντάς τον αρχηγό, τους παίρνει και τις λίγες καταθέσεις πολιτικής αποδοχής που είχαν στο Ταμιευτήριο της Κεντροαριστεράς, ενώ τους στερεί (οσονούπω και τυπικά) τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Κοινοβούλιο.
Το κύμα φυγής
Πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακυλάει στη δημοσκοπική σειρά κατάταξης των κομμάτων και κινδυνεύει να

Τι λένε οι άνθρωποι του Αντώνη

Μην ασχολείστε με τον Αντώνη Σαμαρά. Σας λέω, μετά λόγου γνώσεως, ότι οι ίδιοι, οι δικοί του άνθρωποι, έχουν μείνει κατάπληκτοι από την εξέλιξη των πραγμάτων. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε βουλευτές, αλλά σε μια σειρά από νεοδημοκρατικά στελέχη και προσωπικούς του φίλους, που ακόμα δεν μπορούν να χωνέψουν αυτό που συνέβη. Κυρίως, όμως, νιώθουν μετέωροι οι ίδιοι.  

Ο καθένας με τον τρόπο του, του το μήνυσε του Αντώνη. Το πιο ήπιο που άκουσε από τους δικούς του ήταν ένα παραπονιάρικο «μα γιατί το ‘κανες αυτό βρε Πρόεδρε» και το πιο σκληρό ήταν «θα μπορούσες να έχεις κινηθεί αλλιώς Πρόεδρέ μου». Μεταξύ τους, είπαν και κάποια γαλλικά, διόλου κολακευτικά για τον αρχηγό τους, τα οποία, όμως, δεν θα τολμούσαν να του τα πουν, ούτε τηλεφωνικά, ούτε κατά πρόσωπο.

Δεν τα γράφω τυχαία αυτά, τα ξέρω. Ο Αντώνης βρέθηκε απέναντι σ’ έναν τοίχο αντιδράσεων, ακριβώς απ’ αυτούς που δεν το περίμενε. Από τους εντελώς δικούς του. Απ’ αυτούς που, εδώ και χρόνια, παίρνουν γραμμή από

Το τέλος της φάρσας

Δεν ξέρω πώς ο ιστορικός του μέλλοντος θα χαρακτηρίσει τη δεκαετή άνοδο και πτώση του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2024). Δεν είμαι καν βέβαιος ότι θα ασχοληθεί μαζί της.

Στα μάτια μου όμως ήταν μια φάρσα της οποίας ζούμε τώρα το τέλος.

Δεν μιλάω τυχαία για φάρσα. Σε αντίθεση με άλλα θεατρικά είδη η φάρσα έχει και τραγικά και κωμικά στοιχεία. Κι αυτή η σύγχυση ή συνύπαρξη των ειδών χαρακτήρισε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αναρίθμητες οι στιγμές αυτής της πορείας που δεν ήξερες αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Και μόνο (νομίζω) η εύθυμη φύση του χαρακτήρα μου με έκανε να προτιμώ συνήθως το γέλιο.

Οχι επειδή ο βλοσυρός Καρλ Μαρξ μας έλεγε πως η ιστορία όταν επαναλαμβάνεται καταντάει τελικά φάρσα. Αλλά επειδή εδώ και δεκαετίες οι δικοί μας φιλόσοφοι Monty Python μας προέτρεπαν τραγουδιστά να κοιτάμε πάντα τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

«Always look on the bright side of life» (The Life of Brian, 1979).

Φυσικά η άνοδος και η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν πάντα μια ιστορία με φωτεινές στιγμές.

Γεννήθηκε από τον θυμό και την έξαψη του ελληνικού λαού σε μια στιγμή ακατάληπτης συλλογικής διαταραχής. Και εξέλειπε όταν δεν κατόρθωσε να

Στέφανε μάθε γράμματα αλλιώτικα για κλάματα

Τώρα λοιπόν που ο ορυμαγδός των ταχαριστερών αρχίζει να κοπάζει.

Τώρα που το σούργελο και το τσίρκο Πολάκη, Γεροβασίλη, Φάμελλου ξεθωριάζει. Τώρα που «κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». Τώρα που αρχίζει να σβήνει η κολακευτική, για τον Κασσελάκη λαική ρήση «ο θύτης αντιπαθής, το θύμα συμπαθητικό»
Τώρα που ο Στεφ οργανώνει τις δυνάμεις και το «κίνημά» του. Τώρα που αρχίζουν οι συνεδριάσεις, οι συνεργασίες και τώρα που οι δύο ταχαριστερές δυνάμεις, τουτέστιν τα «ιμάτια» του ΣΥΡΙΖΑ, γλείφουν τις πληγές τους!

Τώρα Στέφανε που θα συρρικνώνεται η συμπάθεια προς τον «εκδιωκόμενο» Κασσελάκη. Τώρα που εσύ ως αρχηγός θα πρέπει να αποδείξεις στην πράξη μερικά απλά πραγματάκια, δηλαδή να αποδείξεις πόσα πολιτικά απίδια χωράει ο σάκος σου.
Τώρα χωρίς εσωτερικούς εχθρούς. Χωρίς υπονομευτές και χωρίς «πραξικοπηματίες» και «σταλινικούς». Τώρα ήρθε η ώρα. Τώρα που αρχίζουν να ξεθωριάζουν τα επικοινωνιακά τρυκ Made In USA. Τώρα που έρχεται η ώρα να αποδείξεις ότι γνωρίζεις, ας πούμε, ότι τα κατεχόμενα στην Κύπρο ονομάζονται «ψευδοκράτος» και όχι «κρατίδιο»
Τώρα πρέπει δημοσίως να

Ο αμυντικός θόλος και η θολούρα σε κάποια μυαλά

Διαβάζω ότι η κυβέρνηση συζητά με το Ισραήλ για την κατασκευή ενός αμυντικού θόλου κατά τα πρότυπα του γνωστού ισραηλινού Iron Dome. Μάλιστα, το ρεπορτάζ αναφέρει ότι ο δικός μας θόλος με τον ισραηλινό θα μοιράζονται κοινά δεδομένα. Όλο αυτό μου ακούγεται καλό. Το πράγμα γίνεται ακόμα καλύτερο, καθώς σε όλα τα αξιόπιστα sites υπάρχει η είδηση για ένα δεκαετές πρόγραμμα εξοπλισμών το οποίο περιλαμβάνει 40 μαχητικά αεροπλάνα F-35, τέσσερις φρεγάτες Belharra, καθώς και την αγορά πρόσθετων Rafale. 

To πολιτικό ερώτημα είναι το εξής, με συγκεκριμένους αποδέκτες. Αφού αυτή η κυβέρνηση ετοιμάζεται για εθνικές υποχωρήσεις προς την Τουρκία –όπως αυτοί διατείνονται– προς τι αυτοί οι εξοπλισμοί; Η λογική λέει ότι αν ένας ηγέτης έχει αποφασίσει να συμβιβαστεί παραχωρώντας θέσεις, τότε οι εξοπλισμοί είναι περιττές δαπάνες. Εξοπλίζεσαι, πρωτίστως για να διατηρήσεις την ειρήνη, αλλά πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο μιας οποιασδήποτε εμπλοκής όταν ο γείτονας σου είναι εκ γενετής –και εδώ κυριολεκτώ– κακότροπος. Όταν επιδιώκει κυρίως με την απειλή χρήσης βίας να σε εξωθήσει να παραιτηθείς όχι μόνο από τα κυριαρχικά σου δικαιώματα, αλλά και από την κυριαρχία σου επί δικών σου εδαφών. 

Και είναι γνωστόν ότι η Τουρκία έχει ως

Η τηλεόραση που μας αξίζει

Όταν ακούω τρελά στην τηλεόραση, με πιάνει κι εμένα τρέλα. Βρήκανε κάποιοι τηλεπαρουσιαστές αφορμή με τους σοκαριστικούς φόνους των δύο δύστυχων γυναικών και - στρογγυλοκαθισμένοι στα τηλεοπτικά τους στούντιο - βάλθηκαν να φτιάξουν δικό τους κατασταλτικό και σωφρονιστικό σύστημα στη χώρα, κατά τις ανάγκες της τηλεθέασης τους. «Γιατί ο φονιάς του Αγρινίου, όταν πέρασε από το αστυνομικό τμήμα, δεν εξετάστηκε από ψυχίατρο της αστυνομίας; Ο ψυχίατρος, με τις ψυχομετρικές του μετρήσεις, θα καταλάβαινε ότι ο εξεταζόμενος ήταν επικίνδυνος, θα τον έκλεινε μέσα και θα γλύτωνε η γυναίκα». 

Αυτή η ευκολία, με την οποία άσχετοι και ακατατόπιστοι άνθρωποι λύνουν από τηλεοράσεως ή μέσω των social media τα πιο πολύπλοκα και πολυπαραγοντικά προβλήματα, πάντα με δαιμόνιζε. Για όλα, ακόμα και για τα πιο απίθανα, έχουν μια άμεση και δραστική λύση. Την οποία, μάλιστα, οι κρατικές υπηρεσίες κάθε βαθμίδας και αρμοδιότητας θα έπρεπε να έχουν σκεφτεί πριν καν συμβεί το απρόσμενο. Αν δεν το έχουν κάνει, άπαντες είναι συλλήβδην ένοχοι. 

Για φανταστείτε λοιπόν, κάθε αστυνομικό τμήμα να έχει κι από έναν ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Κι όποιος περνά από κει επειδή καταγγέλθηκε για κάτι, να εξετάζεται και να

Έξω πάμε καλά!

Οι ξένοι ηγέτες θαυμάζουν στην Ελλάδα το γεγονός ότι έχει πάψει να είναι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Είναι που δεν ξυπνάνε τα βράδια με τον εφιάλτη του επαναστάτη Αλέξη, που ήθελε να αλλάξει την Ευρώπη. Παίζει, όμως, και να το πιστεύουν σε ένα βαθμό. Η ουσία είναι ότι η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό έχει αναβαθμιστεί. Έξω πάμε καλά, που έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Κι αυτό διότι, ένας εξίσου ρεαλιστής πολιτικός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παίζει σωστά τα χαρτιά που έχει στα χέρια του.

Εδώ υπάρχουν δύο προβλήματα. Το ένα είναι ότι στη χώρα έχουν γίνει λιγότερα πράγματα από εκείνα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει. Η εικόνα μας, δηλαδή, θα μπορούσε να είναι περισσότερο εντυπωσιακή και να υπάρχει και ουσία. Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι αδυνατούμε να δούμε ποιος άλλος πολιτικός θα συνέχιζε το ρεσιτάλ ρεαλισμού του Κυριάκου Μητσοτάκη, αν και εφόσον ο πρωθυπουργός αποφάσιζε να αλλάξει … καριέρα.

Θα μας πείτε ότι έτσι ήταν πάντα τα πράγματα. Ή περίπου έτσι. Κι ότι παρόλα αυτά, έχουμε καταφέρει να

Τι θα γράφει η Ιστορία μετά από 50 χρόνια για τον ΣΥΡΙΖΑ;

 

Δεν μπορεί, κάτι θα γράφει, διότι κυβέρνησαν, έλαβαν κρίσιμες αποφάσεις, ηττήθηκαν και διαλύθηκαν. Και όλα αυτά από το 2015 ως το 2024. Μέσα σε εννιά χρόνια έκαναν πάρα πολλά, που σήμερα αποτιμώνται εντελώς αρνητικά και για αυτό ο χώρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης. 

Αν κάνουμε κάτι σαν έναν επικήδειο, θα μπορούσαμε να πούμε πως προσπάθησαν, αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί «τόσοι ήτανε». Διαχειρίστηκαν μια κατάσταση με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, όπως προκύπτει και από τις πρόσφατες αποκαλύψεις. Και όχι μόνον αυτό. Πριν καβαλήσουν την εξουσία, φρόντισαν να δημιουργήσουν ένα διχαστικό κλίμα που τους βοήθησε σε αυτήν την προσπάθειά τους. 

Σήμερα, ουδείς λυπάται για την κατάληξή τους. Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Παρέδωσαν το κόμμα τους, αυτοί οι αριστεροί, σε ένα νεαρό παιδί –που ουδεμία σχέση είχε με την Αριστερά– για να μην περάσει στα χέρια μιας αριστερής. Τώρα, έχει αναλάβει να ανανεώσει την ανανεωτική Αριστερά, ένας που δεν είναι αριστερός. Κωμικοτραγικές καταστάσεις, καθώς τα όσα έγιναν στο

Η εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ και ο αυτοσκοπός της «αέναης» διακυβέρνησης

 Tα καλά νέα του Σαββατοκύριακου είναι ότι αυτό το συνονθύλευµα αριστερών καιροσκόπων µε ολίγη από την κακή πλευρά του ΠΑΣΟΚ (µε κάποιες εξαιρέσεις σε πρόσωπα αξιόλογα, για να µην είµαστε και άδικοι) που µας κυβέρνησε επί µία πενταετία, ο ΣΥΡΙΖΑ, εξεµέτρησε το ζην και τυπικά µάλλον.
Τουλάχιστον έτσι όπως τον ξέραµε και τον γνωρίσαµε, τώρα καλά να είναι οι άνθρωποι και να πολιτεύονται, αλλά θεωρώ ότι µε την άποψη αυτή -ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε- θα συµφωνούσε ακόµα και ο ίδιος ο Τσίπρας, αν υποθετικά τον ρωτούσε κανείς ιδιωτικά.
Να συµφωνήσουµε επίσης ότι δεν συµβαίνει αυτή τη στιγµή το ίδιο µε το ΠΑΣΟΚ, µια και µόλις αναβαπτίστηκε ο αρχηγός του, υπόσχεται αλλαγή τακτικής και στρατηγικής, ανοίγµατα σε αξιόλογα πρόσωπα και θεσµική αντιπολίτευση, αλλά µένει να το δούµε. Γιατί τα πρώτα δείγµατα των «όχι σε όλα», ας πούµε στο ΑΣΕΠ του Λιβάνιου ή στον Σωτηρόπουλο για Συνήγορο του Πολίτη, δεν είναι και πολύ ενθαρρυντικά. Ας µην είµαστε άδικοι ή προκατειληµµένοι όµως, ας περιµένουµε µερικούς µήνες για να ξαναδούµε τον Ανδρουλάκη και την αντιπολίτευσή του.

Αν στραφούµε πιο δεξιά -γιατί στην Αριστερά µετά τον ΣΥΡΙΖΑ µιλάµε για ακραίους και περιθωριακούς-, έχουµε τον γνωστό Βελόπουλο και µία νέα πολιτικό, τη Λατινοπούλου, που µιλάει καλά, είναι συµπαθής παρουσία, χορεύει το YMCA του Τραµπ µπας και καβαλήσει το ρεύµα των ηµερών λίγο περισσότερο (παρεµπιπτόντως, το συγκεκριµένο τραγούδι είναι ο... ύµνος των gay παγκοσµίως), αλλά µέχρι εκεί.
Ετσι λοιπόν όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό που διαµορφώθηκε τη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη θα έµοιαζε ιδανικό για µία κυβέρνηση να κάνει ό,τι θέλει µε 40% -και ας πήρε 28% στις ευρωεκλογές-, αλλά πάντως βλέπει µε το κιάλι το δεύτερο κόµµα. Οχι «ό,τι θέλει» µε την κακή έννοια, αλλά για να

Στα ζάρια

Μέσα στους εύλογους εορτασμούς και τις τιμές για τα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης πέρασε σε δεύτερη μοίρα η πικρή αλήθεια πως η αποκατάσταση της δημοκρατίας θεμελιώθηκε σε μια πληγή.

Την κυπριακή τραγωδία.

Μια πληγή που παραμένει ανοιχτή εδώ και μισό αιώνα.

Το Κυπριακό και ειδικότερα η κρίση του Ιουλίου – Αυγούστου 1974 μας είναι πλέον καλύτερα γνωστό μετά το άνοιγμα των επίσημων αρχείων και τις (ακόμη και μετά θάνατον) μαρτυρίες πολλών εμπλεκομένων στα γεγονότα.

Ουσιαστικά η Αθήνα, η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, η Λευκωσία, ίσως λιγότερο η Αγκυρα, δεν κρύβουν πια πολλά μυστικά.

Η πορεία των γεγονότων σε μεγάλο βαθμό έχει αποσαφηνιστεί, καθώς και τα κίνητρα, οι δοξασίες κι οι επιδιώξεις των διαφόρων πλευρών. Τα δημοσιεύματα, ιστορικά και μη, αξιόπιστα και μη, είναι πολλά. Σχεδόν αναρίθμητα.

Πρόσφατα προστέθηκε στην πλούσια βιβλιογραφία μια δημοσιογραφική έρευνα στην οποία έχουμε αναφερθεί εδώ (Αλ. Παπαχελάς, «Ενα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», εκδόσεις Μεταίχμιο).

Κι ακόμη πιο πρόσφατα μια εξαιρετική ιστορική μονογραφία (Σωτήρης Ριζάς, «Το Χρονικό της Κυπριακής Τραγωδίας», εκδόσεις Ψυχογιός).

Συνεπώς το τι συνέβη, το πώς συνέβη και το γιατί είναι λίγο ή πολύ αποσαφηνισμένα από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Ελάχιστα πράγματα μένουν ακόμη αδιευκρίνιστα ή προς συζήτηση.

Κι αυτό μας επιτρέπει πενήντα χρόνια μετά τα γεγονότα να

Ο Στέφανος διέβη τον Ρουβίκωνα, το συνέδριο της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ

«Συγκλονιστικές, ιστορικές και ανατριχιαστικές στιγμές στην Ιερά Οδό: Η δημοκρατική βάση τραγουδά το «Ένα το χελιδόνι» του Μίκη Θεοδωράκη και σκορπά ρίγη συγκίνησης». Με αυτό τον τρόπο, το εμβληματικό τρολ Πεν Νταλαούρα, η εμπροσθοφυλακή του έκπτωτου προέδρου Κασσελάκη στα social media, περιέγραφε από νωρίς χθες το απόγευμα, την ατμόσφαιρα έξω από το Γκάζι live.

Το νυχτομάγαζο που διάλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να ακουστεί το κύκνειο άσμα του ως αξιωματική αντιπολίτευση. Είναι ανατριχιαστικός ο ευτελισμός της άλλοτε κυβερνώσας αριστεράς, που έχει σφετεριστεί όσο κανείς τους όρους «δημοκρατική» και «προοδευτική», ενώ έχει βουτήξει βαθιά στα σταλινικά εγχειρίδια. Ο εξ Αμερικής λαμπερός φιλόδοξος, λαϊκιστής Κασσελάκης που έγινε πρόεδρος με τις πλάτες Τσίπρα, Πολάκη, Παππά, Αποστολάκη και πολλών άλλων όψιμων εχθρών του, πετάχτηκε με σταλινικό τρόπο στον κουβά και ετοιμάζεται να πάρει την εκδίκησή του.   

Όπως ήταν προδιαγεγραμμένο αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ με θεαματικό τρόπο και επίδειξη δύναμης, ανακοίνωσε ότι θα φτιάξει το δικό του κίνημα. « Ήρθε η ώρα για το πιο ανεξάρτητο, ρηξικέλευθο, προοδευτικό κίνημα που έχει βγει» δήλωσε στους οπαδούς του στα νέα γραφεία του στον Ταύρο.  Ισχυρίστηκε ότι αυτός θα προσφέρει τη συνέχεια της δημοκρατικής αριστεράς στον τόπο. Μαζί με τους Ευάγγελο Αντώναρο και Άρη Σπηλιωτόπουλο, βεβαίως - βεβαίως.  Εβαλε δε ευθέως κατά του Αλέξη Τσίπρα δηλώνοντας: «Όσοι κυβέρνησαν το 2015-2019 έχουν μείνει άφωνοι τις τελευταίες μέρες, θα κριθούν και εκείνοι από την ιστορία».

Το έκτακτο συνέδριο της διάλυσης ξεκίνησε με

Στις δημοκρατίες κερδίζουν και οι «κακοί»

Όσοι πιστεύουμε στην ανοικτή - φιλελεύθερη δημοκρατία γνωρίζουμε πολύ καλά πως ενίοτε κερδίζουν και οι «κακοί». Άλλες φορές διότι δεν ήταν τελικά τόσο «κακοί» και άλλες φορές διότι οι «καλοί» δεν τα έκαναν όλα τόσο καλά ή δεν ήταν τόσο «καλοί» όσο εμείς νομίζαμε. Πάντως ένα είναι σίγουρο. Μακριά από εμάς το αποκρουστικό σύνθημα «λαέ ντροπή σου για την εκλογή σου». Στις δημοκρατίες οι περισσότεροι πάντα είναι οι νικητές και αν έκαναν λάθος μια φορά, μετά από 4 ή 5 χρόνια έχουν τη δυνατότητα να το επανορθώσουν. 

Συνεπώς, η κριτική ματιά δε συμβαδίζει με την καταστροφολογία ή με το πολιτικό πένθος. Τα μοιρολόγια δεν έχουν θέση στην πολιτική. Αυτό που χρειάζεται είναι καθαρό μυαλό για να αναλύσουν άπαντες ένα δεδομένο εκλογικό αποτέλεσμα. Επί του προκειμένου με ψύχραιμη ματιά οι ειδήμονες πρωτίστως να εξετάσουν γιατί κέρδισε ο Τραμπ και ακολούθως γιατί ηττήθηκε η Χάρις. Για ποιο λόγο οι Αμερικανοί πολίτες, με μεγάλη και καθαρή πλειοψηφία, επέλεξαν έναν 78χρονο, με ελάχιστες δημοκρατικές - θεσμικές ευαισθησίες, που τον κυνηγούν δεκάδες εισαγγελείς στις ΗΠΑ και όχι μια

Σορολόπ

 

Πρώτα τα αισιόδοξα νέα. Όπως φαίνεται ο Άγιος που είχαμε τον Ιούλιο 2019 εξακολουθεί να μας προστατεύει.

Δεν εξηγείται διαφορετικά πώς τα εκρηκτικά που πασπάτευε ο τρομοκράτης των Αμπελοκήπων έσκασαν στα μούτρα του και τον έστειλαν στον αγύριστο.

Αν δεν είχε επέμβει ο Αγιος, ακόμη θα μετρούσαμε πτώματα με πέντε κιλά εκρηκτικών. Και μιλάμε για γείτονες και περαστικούς.

Τώρα τα απαισιόδοξα. Πώς βρέθηκε ένας τύπος που ακόμα ψάχνουμε να βρούμε ποιος ήταν, να πασπατεύει πέντε κιλά εκρηκτικά; Τι επιδίωκε; Ποιον είχε βάλει στο μάτι; Ποιοι ήταν μαζί του;

Και μη μου πείτε το παραμύθι ότι «ήθελε να αλλάξει τον κόσμο» διότι τον κόσμο τον αλλάζουν εκείνοι που θέλει ο κόσμος.

Οχι εκείνοι που βάζουν βόμβες να σκοτώσουν τον κόσμο.

Δεν θέλω όμως να στενοχωρήσω τον Άγιο. Παρ’ όλο που υποψιάζομαι ότι σε μια (έστω μικρή…) μερίδα κατοίκων αυτής της χώρας εξακολουθεί να σοβεί ο θυμός που πήγε να καταστρέψει ολόκληρη τη χώρα πριν από δέκα χρόνια.

Θυμός ακατανόητος που κινδυνεύει όμως να

Η απώτατη απόδειξη τρυφερότητας

Σήμερα επιλέγω μια προσωπικο-συναισθηματική αναφορά για όσα συμβαίνουν στον Σύριζα. Ίσως, μοιάζει ελαφρώς δραματοποιημένη, πλην περιγράφει επαρκέστατα την κατάντια αυτού του κόμματος, που βλέπουμε να αυτό-κονιορτοποιείται μπροστά στα μάτια μας κάθε μέρα. Ρωτούσα χθες έναν φίλο μου, σε τι κατάσταση είναι ο υπέργηρος πατέρας του. «Ε, ξεπερνά τα 90 του χρόνια πια, έχει βαρύνει πολύ, δυσκολεύεται να έχει επαφή με το περιβάλλον γύρω του. Ευτυχώς, από μια άποψη, γιατί αν παρακολουθούσε κάθε μέρα αυτά που γίνονται στον Σύριζα, θα στενοχωριόταν πολύ».

Πράγματι, ο παππούς πέρασε μια ολόκληρη ζωή όντας πολιτικά ενεργός. Ανάμεσα στην Ένωση Κέντρου και την ΕΔΑ τα μεταπολεμικά χρόνια, σκληρός Πασόκος από το 1974, Παπανδρεϊκός μέχρι το κόκκαλο, έτρεχε σε συγκεντρώσεις κρατώντας σημαίες με τον πράσινο ήλιο και πλακωνόταν υπέρ του Ανδρέα, τότε που τα καφενεία της επικράτειας ήταν χωρισμένα σε μπλε και πράσινα. Θυμάμαι τη γυναίκα του (και μάνα του φίλου μου) να του λέει «σταμάτα πια με τα πολιτικά», όταν τύχαινε να κάτσουμε σε κάποιο γιορτινό τραπέζι κι εκείνος μας έπρηζε με τις ερωτήσεις και τις αναλύσεις του. Όμως, αυτός συνέχιζε απτόητος. Του άρεσε η πολιτική, τον απασχολούσε και είχε πολύ έντονη την αίσθηση της ένταξής του στα τεκταινόμενα του τόπου.

Με τη χρεωκοπία, αν και σε

Ε..Όχι και ο Τσίπρας να ομιλεί για Δημοκρατία

Ακούμε προσεκτικά τον Αλέξη τον Τσίπρα να μας μιλάει για δημοκρατία, δικαιοσύνη κ.λ.π. Θυμίζω ότι επί πρωθυπουργίας του ζήσαμε: το μεγαλύτερο σκάνδαλο -που τελικώς μας προέκυψε η μεγαλύτερη σκευωρία- από συστάσεως του ελληνικού κράτους, το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, που θα επέτρεπε μόνο 4 κανάλια, σύμφωνα με τον 13-0 - Νίκο Παππά τη μεγαλύτερη παρωδία δημοψηφίσματος, που σε μία νύχτα έγινε το πολυπόθητο ΟΧΙ, ένα «συγγνώμη λάθος ΝΑΙ» τους πιο άπλυτους, αμόρφωτους, απροσάρμοστους, ανίκανους, αδίστακτους υπουργούς-βουλευτές τον τραμπουκισμό ως κανονικότητα το «ψάχνουμε να βρούμε λάθη, αλλά δεν βρίσκουμε» πάνω από τα αποκαΐδια στο Μάτι το «τη δεύτερη φορά θα ελέγξουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας» το «ή θα τους τελειώσουμε, ή θα μας τελειώσουν», που ήταν και η

Πώς θα επηρεαστούν Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρος από την εκλογή Χάρις ή Τραμπ

Τρεις καθηγητές εξηγούν ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για την Ανατολική Μεσόγειο με νέο ένοικο στον Λευκό Οίκο.

Η εκλογή της Κάμαλα Χάρις ή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο θα φέρει αλλαγές στις σχέσεις των ΗΠΑ με την Ελλάδα, την Τουρκία ή την Κύπρο και θα επηρεάσει την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο; Τρεις καθηγητές απαντούν στο Βήμα.

«Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει σοβαρή διαφοροποίηση στις πολιτικές της Ουάσινγκτον στην Ανατολική Μεσόγειο και τούτο διότι αυτές είναι πολιτικές οι οποίες καταγράφονται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το βαθύ κράτος και δεν μεταστρέφονται», απαντάει στο Βήμα η Μαρία Γαβουνέλη, γενική διευθύντρια του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) και καθηγήτρια Διεθνούς Δικαίου στο ΕΚΠΑ, η οποία στην εξαιρετικά αμφίρροπη αυτή αναμέτρηση, βλέπει τελικά κερδίζει ο Ντόναλντ Τράμπ.

«Νομίζω ότι όλοι περιμένουν μια προεδρία Τραμπ», προσθέτει η κ. Γαβουνέλη. «Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που δηλώνει ότι θα ψηφίσει γυναίκα, αλλά εντέλει μπροστά στην κάλπη δεν το πράττει. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε εσωκομματικές, εθνικές και υπερεθνικές εκλογές. Όταν, επομένως, βλέπεις 50%-50%, στην πραγματικότητα αυτό μεταφράζεται σε 45%-55%».

«Ίσως λοιπόν έφτασε η ώρα να ξυπνήσει η Ευρώπη»

Σε σχέση με τη Τουρκία ειδικότερα, επειδή «ο Τραμπ είναι ένας άνθρωπος του δούναι και λαβείν, οι πλουσιότεροι άνθρωποι στις ΗΠΑ αυτή τη στιγμή τον χρηματοδοτούν αδρά, αντί να παίρνουν τηλέφωνο και να παρακαλούν την αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις. Υπήρξε αγαπημένος φίλος του προέδρου Ερντογάν κατά την

Εκλογή συνέδρων ΣΥΡΙΖΑ και… ζάβαρα κατρανέμια καταγγελιών

Η λέξη «πρωτοφανής» έχει χάσει το νόημά της για τον ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε φορά που κάτι είναι πρωτοφανές, έρχεται κάτι άλλο να το ακυρώσει. Από χθες ψηφίζουν τα μέλη για εκπροσώπους στο συνέδριο, και συμβαίνουν τα εξής – πάλι «πρωτοφανή»: Η κατάσταση στις οργανώσεις της επικράτειας είναι ανήσυχη και υπήρξαν σωρηδόν καταγγελίες ότι κάποιες τοπικές οργανώσεις (ΟΜ= οργανώσεις μελών) δεν είχαν ειδοποιήσει τα μέλη τους για το πότε και εάν θα στήσουν κάλπη, ή ειδοποιούσαν επιλεκτικά κάποια φίλια μέλη (για να αποκλείσουν τους Κασσελίστας). 
Παράλληλα έγινε αναφορά για λίστες μελών που ήταν ελλιπείς ώστε να αποκλειστούν οι ανωτέρω από τους εντεταλμένους της αντιπάλου πλευράς. Ειδικά από την πλευρά Κασσελάκη κατήγγειλαν ότι έχουν εξαφανιστεί ολόκληρες ΟΜ, ή ότι έχουν εξαφανιστεί από τις λίστες δεκάδες παλιά και νέα μέλη αν και έχουν εγγραφεί εμπρόθεσμα. Ακόμη και συντονιστών και μελών συντονιστικών των ΟΜ. 
Άλλα μέλη επίσης μετακινήθηκαν σε άλλες οργανώσεις χωρίς τη θέλησή τους και χωρίς καμία προηγούμενη ενημέρωση. Παράλληλα μεταγραφές μελών δεν έχουν ολοκληρωθεί παρότι τα αιτήματα κατατέθηκαν νομότυπα και εμπρόθεσμα. Σημαντικός αριθμός ακόμη και Νομαρχιακών Επιτροπών, μεταξύ των οποίων και στρατηγικής  σημασίας, δεν είχαν  λάβει καν τις λίστες μελών από το «Οργανωτικό».
Υποστήριξαν ότι «μέλη που έχουν αποχωρήσει προς τη ΝΕΑΡ με δημόσιες δηλώσεις τους εμφανίζονται εγγεγραμμένα στα μητρώα και μπορούν να συμμετάσχουν κανονικά στις εκλογικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ».
Ο ίδιος ο Κασσελάκης αργά το βράδυ της

Ακέφαλοι

Η Χεζμπολάχ και η Χαμάς βρήκαν αρχηγούς και ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα ψάχνει.

Στα τελευταία νέα. Η Χεζμπολάχ έβγαλε επιτέλους νέο αρχηγό κάποιον που κρύβεται στο Ιράν.

Προνοητικό. Οι τρεις προηγούμενοι αρχηγοί και από κοντά κάτι στελεχάρες της οργάνωσης είχαν απέλθει σε ραντεβού με τον Προφήτη.

Σου λέει ο νέος αρχηγός. «Να κάτσω στο ξέφωτο και να με βρει η βόμβα; Ασε τον Προφήτη λίγο να περιμένει!».

Η Χαμάς που επίσης είχε ένα πρόβλημα υγείας του στελεχικού δυναμικού της έβγαλε πενταμελή επιτροπή, η οποία θα κατοικεί κάπου στο Κατάρ.

Προνοητικοί και αυτοί. Σου λέει «με τους πέντε μπορεί να τους μπερδέψουμε και να φάει τη βόμβα κανένας άλλος!».

Τέλος πάντων όλοι οι ακέφαλοι κάπως βολεύτηκαν. Ο μόνος που δεν έχει βρει ακόμη αρχηγό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ξέρετε γιατί; Επειδή τους λείπει η προνοητικότητα.

Ετοιμάζονται να κάνουν συνέδριο σε κάτι μπουζούκια. Κανένα πρόβλημα. Πηγαίνεις, ψηφίζεις και μετά ακολουθεί καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Πληροφορούμαστε όμως ότι