Τι δουλειά κάνει ο Πρόεδρος;

Απλή ερώτηση. Τι δουλειά κάνει ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Απλή απάντηση. Ο,τι δουλειά ορίζει το Σύνταγμα της δημοκρατίας.

Αλλη είναι η δουλειά του Προέδρου των ΗΠΑ, άλλη του Προέδρου της Γαλλίας κι άλλη του Προέδρου της Γερμανίας, της Ιταλίας ή της Ελλάδας.

Στην Ελλάδα, «ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ρυθμιστής του πολιτεύματος» (άρθρο 30,1 του Συντάγματος).

Δεν είναι «προοδευτικός» ή «συντηρητικός». «Κυβερνητικός» ή «αντικυβερνητικός». «ΠαΣοΚ» όπως ήθελε το ΠαΣοΚ ή «ΣΥΡΙΖΑ πρώην ΠαΣοΚ» όπως είναι η Κατσέλη, δεν είναι καν «μπαμπάς της Ζωής» όπως προτιμούσε η Ζωή.

Πιο παράξενη ήταν η απαίτηση να προέρχεται ο Πρόεδρος από «αντίπαλο πολιτικό χώρο» της κυβέρνησης για λόγους «πολιτικής εξισορρόπησης».

Αποτελεί μάλιστα «παράδοση που εγκαινιάστηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου» (δήλωση Κ. Τσουκαλά, εκπροσώπου ΠαΣοΚ, 2/1).

Καταρχήν ο Παπανδρέου δεν είχε καμία σχέση με καμία τέτοια παράδοση.

Ως πρόεδρος του ΠαΣοΚ, στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση, χειρίστηκε πέντε προεδρικές εκλογές (1975, 1980, 1985, 1990, 1995) και ούτε μία φορά δεν ψήφισε Πρόεδρο από κοινού με τον «αντίπαλο πολιτικό χώρο» που ήταν η ΝΔ.

Ούτε μία!

Μόνο το 1995 ψήφισε τον Στεφανόπουλο μαζί με τη μικρή Πολιτική Ανοιξη του Α. Σαμαρά για να αποφύγουν τις εκλογές που ζητούσε η ΝΔ του Μ. Εβερτ.

Η «διακομματική εκλογή» ΝΔ – ΠαΣοΚ εγκαινιάστηκε το 2000 με τη δεύτερη θητεία Στεφανόπουλου από τον Κ. Σημίτη και τον Κώστα Καραμανλή.

Επαναλήφθηκε το 2005 και το 2010 με τον Κάρολο Παπούλια και το 2015 με τον Π. Παυλόπουλο και τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση του ΠαΣοΚ. Το 2020 την Κατερίνα Σακελλαροπούλου ψήφισαν σχεδόν όλοι.

Αλλωστε η αναθεώρηση του 2019 δεν

υποχρεώνει πλέον ευρείες πλειοψηφίες για να αποφευχθούν οι εκλογές. Παρ’ όλο που θεωρητικά τουλάχιστον διατηρούνται στο πνεύμα του Συντάγματος με τις 200 ψήφους στον πρώτο και δεύτερο γύρο και τις 180 ψήφους στον τρίτο γύρο της προεδρικής εκλογής.

Εξίσου ανόητο είναι και το επιχείρημα της «πολιτικής εξισορρόπησης».

Αφενός επειδή από πουθενά δεν προκύπτει κάποια πολιτική ανισορροπία που χρειάζεται εξισορρόπηση.

Κι αφετέρου επειδή είναι έξω από κάθε θεσμική λογική να μετράει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως «αντίβαρο» της κυβέρνησης.

Ενδεχομένως ο εκπρόσωπος του ΠαΣοΚ να μην έχει ακόμη εξοικειωθεί με το κόμμα που εκπροσωπεί αφού (κατ’ αυτόν) «ο Βαρουφάκης και η Ζωή ανήκουν στον προοδευτικό χώρο» και «την Κεντροαριστερά» (Action24, 14/1).

Ο δεύτερος κύκλος ψευδαισθήσεων αφορά την παραπαίουσα Αριστερά. Οπου δεν μπορούν να υπηρετήσουν ούτε τους στόχους που οι ίδιοι βάζουν.

Ο Α. Χαρίτσης «έκαψε» την υποψηφιότητα του πρώην δικαστικού Χρ. Ράμμου που πρότεινε για «κοινό υποψήφιο της αντιπολίτευσης» πριν ο Μητσοτάκης ως επικεφαλής της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας υποδείξει τον δικό του υποψήφιο.

Ενώ ο Σ. Φάμελλος θα πρέπει να έσπασε πολύ τον κεφάλι του για να βρει μια υποψήφια, τη Λούκα Κατσέλη, την οποία αποκλειόταν ποτέ να δεχτεί το ΠαΣοΚ.

Η έννοια μιας «κοινής αντικυβερνητικής υποψηφιότητας» ήταν πολλαπλά ατυχής σε ένα κατακερματισμένο Κοινοβούλιο όπου η μόνη συμπαγής δύναμη είναι η κυβερνητική πλειοψηφία.

Το ενδιαφέρον είναι ότι καμία πλευρά της αντιπολίτευσης δεν επιδίωξε να «συνδιαμορφώσει» μια υποψηφιότητα με όρους που θα γίνονταν αποδεκτοί από την κυβέρνηση.

Δεν τη δυσκόλεψαν καν στην επιλογή ενός δικού της υποψηφίου.

Ο Μητσοτάκης από την πλευρά του είναι φανερό ότι δυόμισι χρόνια πριν από τις εκλογές επιδίωξε μια κίνηση ασφάλειας και ενδοπαραταξιακής ισορροπίας. Είναι λογικό ότι προσπάθησε να διασφαλίσει τη συνεκτικότητα του στρατεύματος πριν από τη μάχη.

Από αυτήν την πλευρά η επιλογή Τασούλα δεν προσθέτει πολλά αλλά ούτε αφαιρεί και κάτι.

Αντιθέτως η επιλογή Κακλαμάνη για την προεδρία της Βουλής έχει μεγαλύτερο ρίσκο και είναι πιο επικίνδυνη.

Ουδείς μπορεί να διασφαλίσει στον Μητσοτάκη πώς θα κινηθεί ο Κακλαμάνης σε περίπτωση κρίσης. Η οποία μπορεί να προκύψει ή να μην προκύψει.

Ολα αυτά όμως είναι διευθετήσεις εσωτερικού τύπου. Ελάχιστα αφορούν το κοινό και ακόμη λιγότερο έχουν να κάνουν με τη δουλειά του Προέδρου.

Ισως επειδή η ίδια η εκλογή του Προέδρου ελάχιστη σχέση έχει με μια δουλειά την οποία μια χαρά έφεραν εις πέρας και η Κατερίνα Σακελλαροπούλου και άλλοι προκάτοχοί της.

Συνεπώς δεν είναι εκεί το ζητούμενο.

Απλώς ο Μητσοτάκης θέλησε να χαλάσει κάθε υπονοούμενο συγκυβέρνησης. Κι αυτό επειδή φαίνεται να έχει πάρει τις αποφάσεις του και στις επόμενες εκλογές θα διεκδικήσει μια τρίτη αυτοδύναμη τετραετία.

Μια συνεννόηση όμως σε επίπεδο υποψηφίου με το ΠαΣοΚ ή με την Ακρα Δεξιά θα άφηνε το υπονοούμενο μιας πρόβας τζενεράλε για την επόμενη κυβέρνηση. Υπονοούμενο που ο Μητσοτάκης δεν θέλει με τίποτα να καλλιεργήσει.

Οσο κι αν φαίνεται λοιπόν περίεργο ή πρόωρο, η προεδρική εκλογή αποτελεί για τον Μητσοτάκη ένα προοίμιο για τις επόμενες εκλογές. Για τις οποίες δεν αισθάνεται ότι απειλείται η κυριαρχία του στον χώρο του Κέντρου.

Απομένει φυσικά η ουσία του πράγματος. Τι δουλειά κάνει τελικά ο Πρόεδρος;

Με λίγα λόγια, δεν κάνει καμία δουλειά από όσες του ανατέθηκαν από την παρλαπίπα της προεδρολογίας.

Δεν είναι αρμόδιος για «την ενσυναίσθηση του λαού μας» και τα Τέμπη (Ν. Κοτζιάς, 24/12), ούτε «για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των λαϊκών στρωμάτων» ή την «καταπάτηση του κράτους δικαίου» (Γ. Καραμέρος, 2/1), ούτε για την «ουσία της Ελλάδας» (Α. Καϊδατζής, 30/12). Αλλοι φροντίζουν γι’ αυτά.

Για τον απλούστατο λόγο ότι ο Πρόεδρος δεν είναι «Πρόεδρος των Περιστάσεων». Είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

 Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ