Χρειάζεται νέο κυβερνητικό αφήγημα

Το πρόβλημα για την χώρα δεν είναι η παντελής έλλειψη αφηγήματος από την αντιπολίτευση. Είναι κυρίως το ξεθώριασμα του αφηγήματος της κυβέρνησης. Ότι κανένας από τους σημερινούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης δεν έχει προοπτικές πρωθυπουργίας, είναι δεδομένο στη συνείδηση του μέσου Έλληνα. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτός ο μέσος Έλληνας δεν δείχνει να περιμένει πλέον κάτι καινούριο και ρηξικέλευθο από τον Μητσοτάκη.

Εντάξει, ελλείψει αντιπάλου, το πιθανότερο είναι να του δώσει εν τέλει μια τρίτη θητεία, είτε ως αυτοδύναμο είτε ως συμμαχικό πρωθυπουργό (μετά από διαδοχικές κάλπες), πλην το θέμα παραμένει. Να ξαναγίνει πρωθυπουργός για να κάνει τι; Η ΝΔ και ο Κυριάκος πρέπει να απαντήσει σ’ αυτό. Και μάλιστα αρκετά πειστικά, ώστε να υποβοηθήσει εκείνον που σήμερα ταλαντεύεται μισοαπογοητευμένος.

Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση διαχειρίζεται μικρές καθημερινές ήττες. Όχι θανάσιμες, αλλά πάντως ορατές και ουσιαστικές. Φωτιές, ΟΠΕΚΕΠΕ, επίμονος πληθωρισμός. Για όλα έχει μια κάποια απάντηση, που όμως μοιάζει λειψή, ανεπαρκής και ύποπτα επαναλαμβανόμενη. Για τις φωτιές φταίνε η ξηρασία και οι αέρηδες, για τον ΟΠΕΚΕΠΕ οι διαχρονικές παθογένειες του ελληνικού κράτους, για την ακρίβεια η γενική αδηφαγία που γεννά η τουριστική έκρηξη. Ισχύουν όλα αυτά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, όμως το

τελικό άθροισμα βγάζει πίκρες, ενοχλήσεις, οργές, εν τέλει ήττες. Μικρές, πλην αθροιζόμενες.

Έχω γράψει ότι ο Μητσοτάκης διαθέτει μια αλλόκοτη ικανότητα να ξαναγεμίζει την καρδάρα του, όταν όλοι στοιχηματίζουν ότι εκείνη έχει οριστικά αδειάσει. Όμως αυτού του είδους οι «Μεσσιανισμοί» δεν είναι για χόρταση. Πολλοί πρωθυπουργοί περιεβλήθησαν με τη φήμη του άχαστου ή αυτού που βγάζει αβέρτα άσσους από το μανίκι, πλην η κάλπη τους έστειλε κάποια στιγμή στα αζήτητα της ιστορίας. Ναι, ο Κυριάκος γύρισε δυο ή τρεις φορές το παιχνίδι, δεν σημαίνει όμως ότι θα μπορεί να το κάνει πάντα. Και τέλος πάντων, ηγέτης χωρίς ουσιαστικό αφήγημα για το μέλλον, δεν έχει πολλές προοπτικές.

Θα πείτε τώρα. «Μα αν δεν έχει ο Μητσοτάκης προοπτικές, τότε ποιος έχει; Ο Ανδρουλάκης; Η Ζωή; Ο Φάμελλος; Ή μήπως ο Τσίπρας;». Σύμφωνοι, αυτοί de facto δεν έχουν, αλλά αυτή η οφθαλμοφανής έλλειψη δεν δημιουργεί αυτομάτως επαρκές Μητσοτακικό αφήγημα για το αύριο. Ίσα-ίσα, η ανυπαρξία αντίπαλης πολιτικής πρότασης, κάνει επιτακτικότερη την ανάγκη κυβερνητικού σχεδίου. Και μιλάμε για καινούριο σχέδιο. Το παλιό τα ‘φάγε τα ψωμιά του. Αλλού πέτυχε, αλλού πήγε σημειωτόν κι αλλού απέτυχε, η σούμα γίνεται ήδη από τον κόσμο. Πάντως, τον κύκλο του τον έκλεισε.

Ήρθε η ώρα για κάτι που θα βγει φρέσκο από τον φούρνο, που δεν θα είναι αναμάσημα όσων ειπώθηκαν και έγιναν την περίοδο 2019-2027. «Μα γίνεται να ξεκοπούν όσα συμβαίνουν σήμερα με κείνα που προτίθεται (ή υποτίθεται ότι) θα κάνει αύριο;» θα ξαναρωτήσετε. «Είναι υποχρεωτικό να γίνει αυτό το άλμα, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται», απαντώ εγώ. (Αύριο μερικές ιδέες για το νέο αφήγημα).

Δημ. Καμπουράκης-liberal.gr