Μέχρι και φωτιές βάζει ο καπιταλισμός ή «ψωμί - παιδεία -περιουσία»

 

Όσοι έχουν περάσει από το μεγάλο σχολείο που λέγεται Αριστερά θα γνωρίζουν πως σε τελική ανάλυση ο καπιταλισμός ευθύνεται για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Αυτή η έκφραση «σε τελική ανάλυση» τακτοποιεί όλες τις ερμηνευτικές εκκρεμότητες.

Συνεπώς γιατί να μη φταίει, σε τελική ανάλυση, και για τις πυρκαγιές ο καπιταλισμός; Από τη στιγμή που όλοι συμφωνήσουμε σε αυτό-διότι με του Κουκουέδες δεν επιτρέπεται να διαφωνείς-τότε πάμε να δούμε ποια κόμματα εκπροσωπούν τον καπιταλισμό και άρα, «σε τελική ανάλυση», ευθύνονται αυτά για τις φωτιές. 

Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Η γραμμή είναι: πολλά τα κόμματα, δύο γραμμές. Από τη μια το τιμημένο Κόμμα της εργατιάς και από την άλλη, όλοι οι υπόλοιποι. Συνεπώς, το Κόμμα σβήνει τις φωτιές που βάζουν, «σε τελική ανάλυση» όλοι οι άλλοι. Το ότι συλλάβαν τους εμπρηστές που, όπως λένε, ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο, αυτό δικαιώνει για μια ακόμα φορά το Κόμμα που θεωρεί τους αντιεξουσιαστές, σε τελική ανάλυση, όργανα του καπιταλισμού, καθώς με τις πράξεις τους ρίχνουν νερό στον μύλο της αντίδρασης. 

Όλα αυτά δοκιμάστηκαν στην Πάτρα. Εκεί από τη μια μεριά υπήρχε το ρωμαλέο λαϊκό κίνημα με επικεφαλής έναν δοκιμασμένο κομμουνιστή δήμαρχο και από την άλλη οι

πυρκαγιές και οι ταξικοί τους εκπρόσωποι. Σε αυτόν τον άνισο αγώνα εντελώς ύποπτος και προβοκατόρικος ήταν ο ρόλος του 112. Ενός εργαλείου που αποπροσανατολίζει τις μάζες από τον αγώνα τους να σώσουν τις περιουσίες τους. Διότι σύντροφοι, τι αξία έχει η ανθρώπινη ζωή χωρίς την περιουσία! Τι να την κάνεις τη ζωή άμα δεν έχει μια, που λέει και το λαϊκό άσμα. «Ψωμί—παιδεία—περιουσία». 

Παλιότερο, στην αγαθή νεότητά μου, πίστευα πως οι επάρατοι δεξιοί είναι με τις περιουσίες και οι αγνοί αριστεροί με τον Άνθρωπο. Αυτό ήταν το προοδευτικό κλισέ. Σήμερα, αρχής γενομένης από τη σοβιετική Πάτρα, τα πράγματα άλλαξαν. Αντιστράφηκαν. Οι περιουσίες υπεράνω όλων. Για τον λόγο αυτόν και το 112 που σε προειδοποιεί ότι πλησιάζει κάτι το κακό, δεν θα πρέπει να το λαμβάνεις υπ΄όψη.

Οι κομμουνιστές, οι οποίοι ως γνωστόν, δεν λυγίζουν μπροστά σε τίποτα, οφείλουν να το αγνοήσουν και αυτή η συμπεριφορά τους να γίνει κοινωνικό παράδειγμα. Να πεθάνετε σύντροφοι για να σώσετε τις περιουσίες σας. Σε τελική ανάλυση, «ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα». 

Φυσικά, ένας κομμουνιστής δήμαρχος δεν μπορεί να ασχοληθεί με τις ταπεινές υποθέσεις της καθημερινότητας, όπως καθαρισμός οικοπέδων, πυροσβεστικοί κρουνοί που λειτουργούν κλπ. Βέβαια όλα αυτά αφορούν τους πολίτες της σοβιετικής Πάτρας που τον ψηφίζουν. Εμείς οι απ έξω απλώς παρακολουθούμε τον ταξικό αγώνα που δίνει ο δήμαρχος απέναντι στο μέτωπο της πυρκαγιάς και τους πολιτικούς εκπροσώπους του. 

ΥΓ. Στη μεγάλη Σοβιετία οι πυρκαγιές είχαν τεθεί εκτός νόμου. Από τη στιγμή που δεν υπήρχαν καπιταλιστές πώς και κυρίως γιατί να ανάψουν οι φωτιές; 

Σ. Μουμτζής-liberal.gr