Χθες στη Βουλή αντιπαρατέθηκαν δύο κόσμοι. Ένας κόσμος με ισχυρή
επιχειρηματολογία και ένας ενδεής επιχειρημάτων. Ένας κόσμος που
υπερασπίστηκε με δομημένο και καίριο λόγο τον βίο και την πολιτεία του
και ένας που εκτόξευσε κατηγορίες με κούφια λόγια και άσκοπα συνθήματα.
Ένας κόσμος που όταν χρειάστηκε ανέλαβε ευθύνες, πολλές φορές
μεγαλύτερες από αυτές που του αναλογούσαν, κι ένας που απέναντι στη
φθορά των κυβερνητικών του ευθυνών επιστράτευσε κουκούλες. Ένας που δεν
φοβήθηκε τη λάσπη κι ένας που την πέταξε υπό το κράτος του πανικού.
Το σχήμα είναι ασφαλώς μανιχαϊστικό. Έχει όμως τη σημασία του.
Γιατί δεν φώτισε μόνο κάτι που καταγγέλθηκε ως σκευωρία - τη μεγαλύτερη
και προχειρότερη σκευωρία της Μεταπολίτευσης, όπως ειπώθηκε. Παράλληλα
ανέδειξε το βασικό πολιτικό πρόβλημα της κρίσης: