Όπως έλεγε και ο μεγιστοτεράστιος Μπομπ Ντίλαν: don’t look back. Μην κοιτάς πίσω.
Και πιστεύω ότι Σήμερα η Ελλάδα είναι καλύτερη. Ποτέ νοσταλγός της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Ποτέ με το Χρηματιστήριο. Ποτέ με το ξεσάλωμα. Ποτέ με τραπεζικά δάνεια. Ποτέ με τον τζόγο. Πάντα μπροστά!
Προσπερνάω τις διεθνείς εξελίξεις. Προσπερνάω τον τζιχαντιστή, τον χτεσινό αρχιτρομοκράτη, το σημερινό αφεντικό της βασανισμένης, πληγωμένης, κατεστραμμένης Συρίας. Αυτόν τον τύπο που τώρα υποδέχεται τους καλεσμένους του, όπως τον Φιντάν, φορώντας κοστούμι και γραβάτα. Πράγμα που στα μάτια και τη συνείδησή μου τον κάνει λύκο με ποδιά προβάτου.
Τα προσπερνάω όλα αυτά. Και για το 2024 δύο πράγματα έχω να πω. Από καρδιάς.
Το πρώτο για την αφανή, σχεδόν αόρατη μάζα εκατομμυρίων πολιτών που βγάζουν το ψωμί τους με μόχθο, ιδρώτα, τρόμο για το Αύριο και με ακατάπαυστη δημιουργική εργασία. Αυτά τα πλάσματα σπρώχνουν τη χώρα προς τα εμπρός. Χωρίς προνόμια. Χωρίς «γνωριμίες». Χωρίς «φακελάκια». Χωρίς τίποτα. Παρά μόνο τα χέρια τους, το μυαλό τους, η υπομονή, η αντοχή τους, η απλή λογική τους και η αφοσίωσή τους.
Είναι εκείνοι που σπανίως διασκελίζουν το κατώφλι ενός μπουζουκάδικου. Που ζήτημα είναι πόσες φορές θα