Καλά ξεμπερδέματα

Δεν δοξάζεται κανείς στις συντριβές. Δεν μυθοποιείται στις πανωλεθρίες του. Τα εγκώμια περί γενναίου, μεγάλου, ανεπανάληπτου και μοναδικού που του αποδίδουν δεν αρκούν ούτε για παρηγοριά.

Αν δεν τον «δουλεύουν» οι πρώην αυλοκόλακες, τον επαινούν σαν σε άσμα ηρωικό και πένθιμο. Τώρα, όπως έγραφε και ο ποιητής, « σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει».
Ο Αλέξης Τσίπρας δε έφυγε όταν έπρεπε, δεν το ‘σκασε όταν μπορούσε. Εγκατέλειψε το πόστο του μετά από παλινωδίες. Όταν ήταν πια βαριά εκλογικά ηττημένος και ασήκωτα πολιτικά ντροπιασμένος.
Παραιτήθηκε απλά, ήσυχα και εντελώς μόνος. Προδιαγράφοντας με τη στάση του ότι πολύ δύσκολα θα δεχτεί να κληθεί από το κόμμα του στο άμεσο μέλλον ως "παράκλητος"στη πολιτική αρένα.
Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικός αρχηγός που αντιλαμβάνεται όψιμα πόσο μικρός είναι ο δρόμος ανάμεσα στην επιδοκιμασία και στην απαξίωση. Πόσο ελάχιστα απέχει το αλληλούια από το γιούχα.
Ανήκει, όμως, στους ελάχιστους απερχόμενους επικεφαλής που παρατούν την ηγεσία αφήνοντας πίσω τους ανοιχτά τραύματα και αγεφύρωτα χάσματα. Αφήνει χύμα τα ασυμμάζευτα σε

Η μεγάλη συμβολή του Αλέξη Τσίπρα

Τον ηττημένο, λένε, πως πρέπει να τον σέβεσαι. Τον πεσμένο να σταματήσεις να τον χτυπάς. Αυτή είναι η μία άποψη. Υπάρχει και η άλλη άποψη, που λαμβάνει υπόψη το πώς θα συμπεριφερόταν ο ηττημένος αν ήταν αυτός ο νικητής. Και αναλόγως τον αντιμετωπίζεις στην πτώση του. Διαλέγουμε και παίρνουμε. Αντιμετωπίζοντας τον Αλέξη Τσίπρα πάντα με πολιτικά κριτήρια –αν και ο ίδιος επέτρεψε ή ανέχθηκε τα χτυπήματα κάτω από τη μέση κατά των αντιπάλων του– και προφανώς από τη δική μου οπτική γωνία, θεωρώ πως έκανε ένα μεγάλο καλό στον τόπο. Προσέφερε μια μεγάλη υπηρεσία στην πατρίδα μας. Απομυθοποίησε πλήρως τα ιδεολογήματα της Αριστεράς που κυριαρχούσαν από τη Μεταπολίτευση και μετά. Πενήντα τέσσερις μήνες εξουσίας φάνηκαν αρκετοί για να καταρρεύσουν όλοι οι αριστεροί μύθοι. Σήμερα, η Αριστερά δεν έχει ηττηθεί μόνον πολιτικά. Ηττήθηκε κυρίως στη μάχη των ιδεών. Γιατί η πολιτική επικράτηση είναι μετέωρη και υπό διαρκή αμφισβήτηση, χωρίς την ιδεολογική κυριαρχία.

Ο Αλέξης Τσίπρας και οι ιδέες του άντεξαν στη μεγάλη και αναγκαστική υποχώρηση του καλοκαιριού του 2015. Απόδειξη, πως κέρδισε τις εκλογές που διεξήχθησαν αμέσως μετά. Έχασε μετά τέσσερα χρόνια, αρχικά γιατί στην κυβερνητική του θητεία διέπραξε σοβαρά και ασυγχώρητα λάθη και ακολούθως συνετρίβη, όταν τα δικά του πεπραγμένα συγκρίθηκαν με τα πεπραγμένα Μητσοτάκη. Εκεί κατέρρευσε όλο το οικοδόμημα που,

Τα πρώτα σκετσάκια του κοινοβουλευτικού τσίρκου

Θα μπορούσε να ήταν διασκεδαστικά, αν δεν αφορούσαν την οργάνωση της συλλογικής μας ζωής, αν δεν αφορούσαν τη ζωή και το μέλλον μας. Το εκλογικό σώμα, στη σοφία του, αποφάσισε, όμως, διαφορετικά και έτσι θα πορευτούμε με αυτούς που έχουμε. 

Ο ένας ξύπνησε, διαγκωνιζόμενος να εκφράσει το νεφελώδες κατασκεύασμα ενός «πατριωτικού χώρου» στο οποίο παρατηρείται συνωστισμός σωτήρων της πατρίδας, ζητώντας διάφορες εξεταστικές επιτροπές, ανάμεσα στις οποίες και μία για να εξετάσει τους θανάτους από τον εμβολιασμό. Με άλλα λόγια, οι αντιεπιστημονικές, αντιεμβολιαστικές απόψεις θέλει να συζητηθούν στη Βουλή και να αποκτήσουν νομιμοποίηση. 

Κάποιοι άλλοι, στα ορεινά της Βουλής ετοιμάζονται για επικές μάχες φορώντας περικεφαλαίες, θέλοντας και αυτοί να εκφράσουν τα «πατριωτικά τους αισθήματα», αγνοώντας στοιχειώδη πράγματα της ιστορίας αυτού του τόπου. 

Υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να μετατρέψουν τα σχολεία σε «παρθεναγωγεία», αποφεύγοντας να τοποθετηθούν πάνω σε

Μέτρο

Δεν αμφιβάλλω πως κάποιοι άνθρωποι, φίλοι ή οπαδοί, στενοχωρήθηκαν με την αποχώρηση του Τσίπρα από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Κατανοητό κι ανθρώπινο.

Αλλά να μη χάσουμε και το μέτρο στο μοιρολόι.

Ο Τσίπρας μπορεί να είναι γενναίος, έντιμος, λεβέντης και καραμπουζουκλής. Αλλά δεν έφυγε ούτε λόγω γενναιότητας, ούτε λόγω λεβεντιάς.

Έφυγε επειδή έχασε τέσσερις διαδοχικές εκλογές, τις δυο κολλητά και μέσα σε έναν μήνα. Το εκλογικό σώμα δηλαδή του έδειξε την πόρτα της εξόδου κι έτσι λειτουργεί η δημοκρατία.

Από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να κρίνει τις αποφάσεις του εκλογικού σώματος. Να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί του. Να ποστάρει «Καληνύχτα Κεμάλ» ή «Καλημέρα ήλιε».

Αλλά δεν μπορεί ούτε να τις απορρίψει, ούτε να τις αλλάξει.

Κάθε μέρα, σε όλες τις δημοκρατίες του πλανήτη, κάποιοι

Κουράγιο παιδιά υπάρχουν χειρότερα

Είναι σωστός; Εντελώς. Δηλαδή από την πολυφωνία θα καταλήξουμε στην κακοφωνία.

Το τι θα συμβεί εντός του κοινοβουλίου ούτε ο καλπάζων οίστρος θεατρικών συγγραφέων επιθεωρήσεων Δελφιναρίου δεν θα μπορούσε να συλλάβει το τι μέλλει γενέσθαι εντός της Βουλής των Ελλήνων. Ούτε ακόμα και ο Χάρρυ Κλυν. In short το έλα να δεις
Βάζω στοίχημα για ένα πράγμα. Το κανάλι της Βουλής με τηλεθέαση κοντά στο μηδέν τοις εκατό, θα αναρριχηθεί σε ποσοστό με διψήφιο αριθμό. Η Ζωή σε πρωταγωνιστικό ρόλο να διακόπτει και επί δώδεκα λεπτά να μονολογεί σε άδεια έδρανα αντιπάλων. Μπροστά της ο Βασίλης Λεβέντης μοιάζει με καρικατούρα και σιωπηλός μάρτυς
Από κοντά και ο Βασίλειος Στίγκος, ο πρώην περιφερόμενος από το ένα κόμμα στο άλλο και νυν αρχηγός «Σπαρτιατών». Το φάντασμα του Ηλία Κασιδιάρη θα είναι εδώ. Δια αντιπροσώπου. Και φυσικά Βελόπουλος και Στίγκος θα μονομαχούν ποιος εκ των δύο θα αποσπάσει μερίδιο από το ίδιο ακροατήριο
Από κοντά και ο Δημήτριος Νατσιός της «Νίκης». Θα ξιφουλκεί εναντίον αυνανισμού, αμβλώσεων, ομοφυλόφιλων και άλλων επίγειων εκπροσώπων του Σατανά. Ασε που δεν

Η Δουνκέρκη, ο Τσίπρας, ο Τσόρτσιλ, ο Κυριάκος

 

Λίγο αργοπορημένο, αλλά η ιστορία έχει πάντα ενδιαφέρον. Στη Δουνκέρκη σώθηκαν 340.000 Αγγλογάλλοι στρατιωτικοί. Ήταν ένας άθλος, με δεδομένο ότι ο τεράστιος αυτός όγκος ανθρώπων ήταν περικυκλωμένοι από τους Γερμανούς σε κείνη την αμμουδερή παραλία της βόρειας Γαλλίας και κάλλιστα θα μπορούσαν να εξοντωθούν μέχρις ενός ή να αιχμαλωτιστούν.

Αλλά πώς μπορεί να παρομοιαστεί το 17,8% που πήρε ο Σύριζα στη δεύτερη κάλπη με το κατόρθωμα της Δουνκέρκης, κατά πως είπε ο Νίκος Μαραντζίδης; Όταν ξεκινάς από το 31,3% και φτάνεις στο 17,8%, τι ακριβώς συνέβη; Με ποια ιεράρχηση κοιτάζεις το γεγονός; Διασώθηκε το 55% του στρατεύματός σου ή μήπως εξολοθρεύτηκε το 45% του; Μην τρελαθούμε κιόλας.   

Οπότε κάθε δήθεν ομοιότητα των δύο συμβάντων είναι προϊόν μυθοπλασίας που εκφεύγει των πραγματικών ιστορικών δεδομένων. Για να μην πω ότι η υποδόρια (και ιστορικά ύπουλη) αυτή ταύτιση του Μητσοτάκη με τον Χίτλερ και του Τσίπρα με τον Τσόρτσιλ είναι απαράδεκτη, αστεία, αλλά και πολλαπλώς προσβλητική τόσο για τον Κυριάκο όσο και για τον Τσόρτσιλ…

Η βυζαντινή αγιογραφία του Tσίπρα

Το ένα μετά το άλλο, όλα τα κεφάλια του ΣΥΡΙΖΑ νιώθουν την ανάγκη να κάνουν μια ανάρτηση η οποία περιέχει μια φωτογραφία του Τσίπρα (κατά προτίμηση με σηκωμένα το βλέμμα και το χέρι) και έναν δοξαστικό για τον απελθόντα. «Το όνομά του γράφτηκε με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της Αριστεράς» γράφει ο ένας, «ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να αποτελεί ένα τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για τη χώρα» γράφει η άλλη και πάει λέγοντας. Εντάξει, λογικό και (με βάση το τσιτάτο του Κατσιφάρα για τον θυρωρό και τα στελέχη) έντιμο εκ μέρους των.

Αλλά για σταθείτε. Στους υγιείς πολιτικούς οργανισμούς, σε αυτούς που διαθέτουν μέλλον και προοπτική, με το που δημιουργείται κενό εξουσίας εμφανίζονται δέκα έτοιμοι να το καταλάβουν. Μόλις είχαμε παραίτηση αρχηγού στη ΝΔ, ξεφύτρωναν οι υποψήφιοι αρχηγοί σαν τα μανιτάρια τον Οκτώβριο. Με το που έφυγε ο Ανδρέας το πάλαι ποτέ, ξεπρόβαλαν οι επίδοξοι διάδοχοι του σαν τα σαλιγκάρια μετά τα πρωτοβρόχια. Το ίδιο και όταν έφυγε ξαφνικά η Φώφη. Και δεν ξεπρόβαλαν συνεσταλμένοι, μουδιασμένοι, αμήχανοι και αμφίσημοι, κρυμμένοι πίσω από συλλογικότητες και ψευτοομάδες. Με τα μαχαίρια στα δόντια μπήκαν στην αρένα, έτοιμοι για μάχη μέχρι θανάτου.

Μην μπερδεύεστε. Δεν ήταν δείγματα αδηφαγίας ή κυνικότητας εκ μέρους των υποψηφίων. Ήταν απόδειξη ότι

Μόνο με διάσπαση θα αποφύγει τη διάλυση

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, έχει τεράστια σημασία να ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις. Ο Αλέξης Τσίπρας καθυστέρησε σημαντικά να πάρει την απόφαση, ίσως γιατί πίστευε ότι δικαιούται μια δεύτερη (στην ουσία τρίτη) ευκαιρία, ή από έναν ιδιότυπο ιδεολογικό και κομματικό «πατριωτισμό», αφού είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να αναδείξει υποψήφιους διαδόχους.

Πολλοί σύντροφοί του χαρακτήρισαν γενναία την απόφασή του, αλλά νομίζω ότι υπερβάλλουν ή θέλουν απλώς να χρυσώσουν το χάπι στον τέως αρχηγό του κόμματός τους.
Ο Τσίπρας θα ήταν «γενναίος» αν είχε παραιτηθεί μετά την ήττα του 2019 και παρέδιδε την ηγεσία. Ετσι θα διατηρούσε ακέραιο το πολιτικό του κεφάλαιο, θα παρέμενε μια χρήσιμη εφεδρεία για την Κεντροαριστερά (για να επιστρέψεις, πρέπει πρώτα να φύγεις) και κυρίως θα διευκόλυνε την ανανέωση του κόμματος και την επιστροφή του στην εξουσία.
Ο Τσίπρας όμως όχι μόνο δεν παραιτήθηκε τότε, αλλά δεν τόλμησε να αλλάξει ούτε πολιτικές, ούτε πρόσωπα στον ΣΥΡΙΖΑ. Επί τέσσερα χρόνια βρισκόταν σε vertigo, αναποφάσιστος ανάμεσα στις αξιώσεις της ακραίας κομματικής βάσης του 3% και τις αναγκαίες προσαρμογές, υιοθετώντας την πιο στείρα και τοξική αντιπολίτευση των τελευταίων δεκαετιών. Αυτή η αλλοπρόσαλλη και αντιφατική τακτική (για στρατηγική δεν μιλάμε) ξεπέρασε κάθε όριο τους τελευταίους μήνες («κυβέρνηση ανοχής», άνοιγμα στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής) και δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς να τον τραβήξει από το μανίκι, να τον συνεφέρει και να τον διασώσει.
Με την παραίτηση Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε μια

Ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει. Ο Ανδρουλάκης μπορεί;

Οι τεκτονικές πλάκες μετατοπίστηκαν στο πολιτικό σκηνικό, σε μια μετακίνηση που δεν είναι πρόσκαιρη. Θα διαμορφώσει το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό τοπίο, μακροπρόθεσμα.

Ήδη, εντοπίστηκε ότι «είναι η πρώτη φορά που η συντηρητική παράταξη κυριαρχεί χωρίς να προσδιορίζεται ως «αντί». Και το 1989-90 και το 2004 κέρδισε τις εκλογές ως φορέας ενός αιτήματος απαλλαγής από το ΠΑΣΟΚ. Το εκλογικό αποτέλεσμα σηματοδοτεί μια νέα συντηρητική μεταπολίτευση και μια πρωτοφανή ήττα της κεντροαριστεράς στο σύνολο της» (Κώστας Τσουκαλάς, Βήμα).

Μέσα σε αυτό το τοπίο, που εναρμονίζεται με τις ευρωπαϊκές τάσεις, καθώς η Σοσιαλδημοκρατία και η Αριστερά καθεύδουν ενώ ανεβαίνει η ακροδεξιά, πολλοί θεωρούν ότι με την αποχώρηση Τσίπρα από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η χρυσή ευκαιρία του Νίκου Ανδρουλάκη να κατισχύσει στον χώρο Κεντροαριστεράς, και το ΠΑΣΟΚ να ξανασυνδεθεί με τις πολιτικές απαρχές του, αποχτώντας την παλιά του ρώμη.

Πόσο εύκολο; Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη δε

Το σύστημα Μητσοτάκη

 

Υπάρχουν δύο τρόποι να αξιολογήσει κανείς την επιτυχία (διαρκείας, πλέον…) του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο ένας είναι της συζύγου του. Την αποδίδει στην «πειθαρχία, τη συνέπεια, την αποτελεσματικότητα» και τη «σκληρή δουλειά» (ανάρτηση Μαρέβας Μητσοτάκη, 27/6).

Ο άλλος των αντιπάλων του. Θεωρούν ότι νίκησε επειδή «κινείται στον δρόμο που έχουν χαράξει ο Ορμπαν, ο Τραμπ, ο Μπολσονάρο και όλοι οι ηγέτες – κατασκευάσματα της μεσσιανικής στοχευμένης επικοινωνίας» («Documento», 25/6).

Ακόμη χειρότερα. Κατ’ αυτούς «το παράδοξο στην ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» είναι ότι συνέβη παρά «τη συντριπτική υπεροχή της προσωπικότητας του Αλέξη Τσίπρα απέναντι στην εικόνα του Μητσοτάκη (Δ. Ψαρράς, «Εφ.Συν.», 26/6).

Εκεί δηλαδή που κερδίζαμε, χάσαμε. Μεταξύ μας, η αποτίμηση της συζύγου του Μητσοτάκη είναι μάλλον ψυχραιμότερη. Ή τουλάχιστον (παρά την εύλογη τρυφερότητα της ματιάς της) κινείται απείρως κοντύτερα στην άποψη του μέσου ψηφοφόρου από τα παραληρήματα των αντιπάλων του συζύγου της.

Νομίζω για παράδειγμα πως αν μιλήσεις στον κόσμο για

Η μεγάλη ευκαιρία του Ανδρουλάκη

Η παραίτηση Τσίπρα και η ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ και του Νίκου Ανδρουλάκη

Όταν ο Νίκος Ανδρουλάκης αναλάμβανε το τιμόνι του ΠΑΣΟΚ γνώριζε ως δεδομένο πως στη μάχη που έμπαινε, αυτήν για την ηγεμονία του προοδευτικού χώρου, θα έβρισκε ως αντίπαλό του τον Αλέξη Τσίπρα. Η παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική του φυσιογνωμία ήταν τόσο συνυφασμένη με το κόμμα του, που κανείς δεν μπορούσε, τον Δεκέμβριο του 2021, να φανταστεί πώς θα μπορούσε το ένα να υπάρξει μακριά από το άλλο. Μια υπεραισιόδοξη κεντροαριστερή εκτίμηση εκείνης της περιόδου, η οποία με τον καιρό ακουγόταν όλο και συχνότερα στα γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη, έλεγε από τότε πως, με δεδομένη τη διπλή κάλπη λόγω της απλής αναλογικής και την υπεροχή της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, ο Τσίπρας δεν θα κατάφερνε να αντέξει τρεις σερί ήττες στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ -«κανείς δεν μπορεί, ούτε καν αυτός».

Ενάμιση χρόνο μετά, αυτή η εκτίμηση, που λεγόταν περισσότερο ως ευχή, επιβεβαιώθηκε στην πράξη. Και μάλιστα, υπό προϋποθέσεις που δεν έμοιαζαν εξαρχής το πιο πιθανό σενάριο:

Ο Τσίπρας μπελάς και για το κόμμα του!

Το διηγείται δημοσιογράφος. Ο φοιτητής ανιψιός του και η παρέα του είχαν θυμώσει πολύ με το δυστύχημα των Τεμπών, και είχαν αποφασίσει να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά ψήφισαν ΝΔ. Και όταν έκπληκτος τους ρώτησε «γιατί;», η απάντηση ήταν: «Ο Τσίπρας είναι μπελάς»!

Ο Τσίπρας δεν ήταν μπελάς μόνο για τη χώρα. Αυτό κρίθηκε στις πρόσφατες εκλογές και δε θα επανέλθουμε. Αποδεικνύεται μπελάς και για το κόμμα του. Από την πρώτη στιγμή, όταν οι δοξαστικές αποτιμήσεις έκριναν την παραίτησή του ως «γενναία» και «τίμια», ή ως πράξη «μεγαλοσύνης», την είχαμε χαρακτηρίσει εγωιστική», αυτάρεσκη και ανεύθυνη.

Λέγαμε το βράδυ της ίδιας ημέρας ότι με την εκκωφαντική του απόσυρση, πρόσκαιρη ή όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ κατελήφθη από σοκ καθώς τους άφησε στα κρύα του λουτρού. Ένας αρχηγός με συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στο κόμμα που τον τίμησε ως πρόεδρο και Πρωθυπουργό, δεν το παρατάει σύξυλο και αλαφιασμένο, πληγωμένο και απορημένο, την επαύριον μιας οδυνηρής ήττας.

Γνωστοποιεί την πρόθεσή του να

Τα Κυριακάτικα πρωτοσέλιδα

Διαβάστε τα Κυριακάτικα φύλλα.

Δόξες

Καλύτερα τώρα, παρά μετά. Ήταν καλύτερα για τον ίδιο τον Τσίπρα να κατέβει από τη σκηνή, όσο ακόμη του απομένει λίγο πολιτικό κεφάλαιο, προτού καταρρακωθεί κι αυτό από νέες ήττες που δεν έμοιαζε εφικτό να αποφευχθούν. Είναι όμως καλύτερα και για το κόμμα του που θα χάσει το μόνο πρόσωπο που μπορεί να εγγυηθεί την ενότητά του; Θα μπορέσουν να διατηρηθούν στην ίδια στέγη βετεράνοι της ανανεωτικής αριστεράς και βλαστοί της αντιμνημονιακής παραφοράς· Πολάκηδες και πασοκογενείς, πολλοί εκ των οποίων έχασαν τη βουλευτική τους έδρα και απομένουν τώρα και χωρίς άγκυρα στην «ξενιτιά» της Αριστεράς;

Η θεραπεία του σοκ ήταν μάλλον καλύτερη και για το κόμμα. Μπορεί κανείς να φανταστεί τον ΣΥΡΙΖΑ να κρατάει τις γραμμές του υπό τον Τσίπρα, τα πρωτεία του οποίου δεν επρόκειτο να αμφισβητηθούν. Αυτή η συντήρηση όμως δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε γνήσια πολιτική αλλαγή. Το κόμμα θα πορευόταν συντεταγμένα, αλλά αναπόδραστα προς το πεπρωμένο της εκλογικής του συρρίκνωσης. Χωρίς τον Τσίπρα, ρισκάρει τη διάλυση. Αλλά αποφεύγει την

Αλέξης Τσίπρας, η οριστική απομάγευση

 Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σωστή και αναγκαία απόφαση. Όχι μόνο για τον ίδιο και το κόμμα του. Αλλά και συνολικά για το πολιτικό σύστημα και τη χώρα.
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Σέβομαι τα δάκρυα και τη λύπη των οπαδών του, είναι ανθρώπινα. Δεν παραγνωρίζω και τα αδιαμφισβήτητα χαρίσματα που διέθετε ως ρήτορας «γητευτής». Αλλά η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, ούτε ισόβιους αρχηγούς και ο ελληνικός λαός αποφάνθηκε στην κάλπη: απέρριψε ένα κόμμα που τον ταλάνισε ως κυβέρνηση, αλλά και ως αντιπολίτευση. Ήταν ένα κατηγορηματικό μήνυμα ότι η Ελλάδα θέλει να προχωρήσει ήρεμα παρακάτω. Και να ησυχάσει από την τοξικότητα και τις ιδεοληψίες, από τους επικίνδυνους πειραματισμούς και τον συνεχή αρνητισμό.
Δεν γνωρίζω ποιο ακριβώς μήνυμα της κάλπης «διάβασε» ο κ. Τσίπρας και παραιτήθηκε. Ούτε είμαι μάντης για να γνωρίζω αν υπάρχουν σχέδια επιστροφής. Αλλά η απόφασή του δεν ήταν, κατά τη γνώμη μου, ούτε «γενναία», ούτε «ηρωική», όσο κι αν βασανίστηκε να την πάρει. Ήταν αναπόφευκτη, μετά την ταπεινωτική ήττα. Αν παρέμενε στη θέση του, θα παρέτεινε απλώς μια παρακμιακή κατάσταση και θα έμπαινε ο ίδιος στο μάτι μιας εσωκομματικής περιδίνησης. Γνώριζε, κατά βάθος, ότι

Ανδρουλάκης: Θα τα καταφέρει;

Περιγράφω συνοπτικά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ. 

1.Χωρίς καμιά αμφιβολία ο Νίκος Ανδρουλάκης αύξησε τα ποσοστά του Κινήματος κατά 50% περίπου. Αυτό δείχνουν οι αριθμοί. Τελεία, παύλα.

2.Έχει μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα, ανανεωμένη, χωρίς πολιτικές αποκλίσεις. Τελεία, παύλα.

3. Έχει σχηματίσει μια ηγετική ομάδα από συνομήλικούς του και καλά κάνει, ώστε να σηκώσουν αυτοί το βάρος της καθοδήγησης του ΠΑΣΟΚ. Τελεία, παύλα και πάμε παρακάτω. 

Αν αυτοί είναι οι ευνοϊκοί παράγοντες που αφορούν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, υπάρχει και ένας εξωγενής παράγοντας που καθιστά την παρούσα κατάσταση ακόμα ευνοϊκότερη: τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογική συντριβή. 

Είναι γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα αργήσει να συνέλθει από το σοκ, αν συνέλθει. Η παραίτηση Τσίπρα δρομολογεί εξελίξεις που