Για τους αμνήμονες

Επειδή σε τούτο τον καιρό της μεγάλης κρίσης πολλοί είναι οι αμνήμονες, χρήσιμη είναι μια αναδρομή στα πεπραγμένα της υπερπενταετούς νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης. Όχι για τίποτε άλλο, απλώς για την κατανόηση του σημερινού αδιεξόδου και την ανάδειξη των πρωτοφανών δυσκολιών που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα.

Ως γνωστόν η πολιτική ομάδα που στηρίζει τον κ. Καραμανλή ήλθε, μετά φανών και λαμπάδων, στην εξουσία τον Μάρτιο του 2004. Σημαία της είχε τη διαφάνεια και επιχείρημά της το δημοσιονομικό αδιέξοδο και την επαπειλούμενη χρεοκοπία της χώρας, εξαιτίας «της σπάταλης διαχείρισης των κυβερνήσεων του κ. Σημίτη». Στη βάση αυτών των βασικών διαπιστώσεων, στους πρώτους ακόμη μήνες της «νέας διακυβέρνησης» ο κ. Καραμανλής και οι βασικοί συνεργάτες του ανέδειξαν το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας σε μείζον, σε πρώτο θέμα της χώρας. Ετσι άλλωστε προχώρησαν στην περιβόητη δημοσιονομική απογραφή, στην αναθεώρηση δηλαδή των λογαριασμών του κράτους, με σκοπό «να αποκαλυφθεί η αλήθεια, να φανερωθούν τα κρυμμένα σε “διπλά βιβλία” ελλείμματα και χρέη, να αναιρεθεί το καθεστώς της λεγόμενης δημιουργικής λογιστικής, να επικρατήσει διαφάνεια και να γίνει μια καινούργια αρχή για το κράτος και τους πολίτες».

Αυτή είναι η αφετηρία. Η απογραφή έγινε, όπως έγινε, στηριζόμενη κυρίως στη δόλια, όπως απεδείχθη, μεταβολή του χρόνου καταγραφής των αμυντικών δαπανών, το αποτέλεσμά της κοινοποιήθηκε στις Βρυξέλλες, ο ελληνικός λαός σχεδόν επείσθη, από τα πρωτοφανή κύματα προπαγάνδας, ότι ο Σημίτης ήταν το μέγιστο κακό του κόσμου τούτου και η χώρα σχεδόν αποδέχθηκε ότι εισήλθε στην ευρωζώνη κάνοντας κόλπα και νοθεύοντας τους λογαριασμούς. Η πολιτική εκμετάλλευση ήταν απόλυτη και ο πολιτικός σκοπός επιτεύχθηκε στον μέγιστο βαθμό. Όμως το δημοσιονομικό πρόβλημα δεν αντιμετωπίστηκε αναλόγως. Υπήρξε απόλυτη αναντιστοιχία μεταξύ λόγων και έργων. Παρά την αυστηρή ρητορεία το πρόβλημα των ελλειμμάτων και των χρεών εκρίθη διαχειρίσιμο από τον κ. Καραμανλή. Το 2004 δεν ελήφθη κανένα μέτρο και για το 2005 υιοθετήθηκε το δόγμα της «ήπιας προσαρμογής», ως πιο ταιριαστό προς τους Ελληνες.

Στη βάση αυτού του δόγματος ελάχιστα ήταν τα περιοριστικά μέτρα και αντιθέτως γενναίες οι φοροαπαλλαγές προς τις φίλιες κοινωνικές δυνάμεις. Το 2006 επίσης τίποτε το ουσιαστικό δεν έγινε για τον έλεγχο των ελλειμμάτων. Το μόνο που επινοήθηκε ήταν το ιδεολόγημα των «μεταρρυθμίσεων» το οποίο χρησιμοποιήθηκε και πάλι για πολιτικούς σκοπούς, για τη διαμόρφωση πεδίων εγκλωβισμού του ΠαΣοΚ και αντιπαράθεσης μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Κάπως έτσι το δημοσιονομικό αδιέξοδο ανεδείχθη το καλοκαίρι του 2007 και ήταν αυτό που χρησιμοποιήθηκε, εν μέσω πυρκαϊών και σκανδάλων, για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Την κατάρτιση του κρίσιμου για το 2008 προϋπολογισμού επικαλέστηκε αυγουστιάτικα ο κ. Πρωθυπουργός για να δικαιολογήσει τις εκλογές. Αλλά και μετά τις εκλογές το δημοσιονομικό πρόβλημα παρέμεινε ανέγγιχτο.

Η εύθραυστη πλειοψηφία που εξασφάλισε η Νέα Δημοκρατία συγκράτησε τον κ. Καραμανλή. Ο προϋπολογισμός του 2008 κατέρρευσε στους πρώτους έξι μήνες και εσπευσμένα πέρσι τέτοιον καιρό ο κ. Αλογοσκούφης επιχείρησε να λάβει σκληρά μέτρα. Συνέπεσε όμως η προσπάθειά του με την εκδήλωση της πιστωτικής κρίσης και της επακόλουθης ύφεσης. Τα εσπευσμένα δημοσιονομικά μέτρα ηχούσαν παράταιρα το περσινό φθινόπωρο και έτσι το βάρος μεταφέρθηκε στην αντιμετώπιση των συνεπειών της πιστωτικής κρίσης. Ετσι όμως τα δημόσια οικονομικά αφέθηκαν στην τύχη τους για να εκτροχιασθούν στη συνέχεια. Αντιμέτωπη με αυτόν τον εκτροχιασμό είναι σήμερα η κυβέρνηση. Για τον οποίο αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η ίδια.

Α. Καρακούσης-ΤΟ ΒΗΜΑ