Οι πρώτοι έσονται έσχατοι

Στη Ν.Δ., η εορτή της Αγίας Δουλοπρεπείας είναι κινητή εορτή, δοθέντος ότι, κατά παράδοση, ταυτίζεται με την ονομαστική εορτή του εκάστοτε προέδρου. Εφέτος, η 17η Ιανουαρίου (του Αγίου Αντωνίου) έπεσε Κυριακή, ημέρα σχόλης για τους περισσοτέρους φυσιολογικούς ανθρώπους. Οχι όμως και για τους κυνηγούς της αυταπάτης ότι αρκούν τα δεκαπέντε δευτερόλεπτα φιλοφρονήσεων και μιας τυπικής χειραψίας με τον πρόεδρο ώστε να τους θυμάται. Επόμενο ήταν, λοιπόν, το μεσημέρι της 17ης, οι χώροι που οδηγούν στα προεδρικά δώματα της Ρηγίλλης να είναι πλημμυρισμένοι από ευχέτες, που περίμεναν υπομονετικά. «Δεν ήταν του Αγίου Αντωνίου, αλλά του Αγίου Παντελεήμονος, αν με εννοείς», όπως το έθεσε φίλη, η οποία εργάζεται εκεί.
Είπα όμως για «απλούς ανθρώπους»; Οχι μόνον! Διότι μια κλεφτή ματιά, στην ουρά των στριμωγμένων στη σκάλα προσκυνητών, τόλμησε να ρίξει η εν λόγω φίλη και ξεχώρισε ανάμεσά τους (φρικτόν ειπείν!..) την πολιάδα κεφαλήν του Πάκη Παυλόπουλου και λίγο πιο μπροστά –μόλις και μετά βίας διακρινόταν– τον άνθρωπο που θα γινόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας (έτσι πίστευε), τον Δημήτρη Σιούφα. Ούτω επληρώθη το ρηθέν υπό του Κυρίου – αν το θυμάμαι καλά: Οι πρώτοι έσονται έσχατοι και οι ταπεινοί πρώτοι...
Tου Στεφανου Κασιματη-Καθημερινη