Συναισθήματα πικρίας

 Ένα  σχόλιο που μου έκανε εντύπωση στο ιστολόγιο  Λογοπλοκίες. Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους. Και βέβαια το πρόβλημα της Ελλάδας δεν οφείλεται αποκλειστικά και μόνον στους πολλούς ΔΥ. Και βέβαια ο ιδιωτικός τομέας έχει κι αυτός τεράστιο μερίδιο μερίδιο ευθύνης για τα σημερινά μας χάλια (ως προς το τελευταίο, εξίσου αποπροσανατολιστική είναι η αναφορά ως "ιδιωτικού" τομέα των επιχειρηματιών-εργοδοτών, χωρίς να γίνεται αντιδιαστολή με τους μισθωτούς-εργαζόμενους που είναι και το σωστό αν θέλουμε να συγκρίνουμε όμοια πράγματα: δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους και όχι το δημόσιο γενικώς και τους επιχειρηματίες σαν εργοδότες). Πάμε παρακάτω τώρα. Κανείς μας δεν ξύπνησε ξαφνικά κάποιο πρωί με καννιβαλιστικές ορέξεις, ονειρευόμενος εξανδραποδισμούς συνανθρώπων του και ανθρωποθυσίες όπως λες εσύ κι ο Γείτονας. Ούτε κάποιοι επιτήδειοι τύποι (όπως τα μορμολίκια στα οποία αναφέρεσαι) κατέστρωσαν υποχθόνια σενάρια "κοινωνικού αυτοματισμού" προς ίδιον όφελος. Σε διαβεβαιώ ότι κανενός μας δεν θα καιγόταν καρφί ούτε για τον αριθμό ούτε για τους μισθούς των ΔΥ, αν δεν συνέβαιναν την ίδια στιγμή τα εξής - το ένα εκατομμύριο ανέργων προέρχεται αποκλειστικά και μόνον από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να υπάρχει ούτε ένας απολυμένος ΔΥ. Ανεξάρτητα από τα γεννεσιουργά αίτια της κρίσης, εσύ θεωρείς ότι αυτή είναι μια κοινωνία ισονομίας, δικαιοσύνης, ίσων ευκαιριών; Γιατί πρέπει να υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων, ΔΥ με διασφαλισμένη δια βίου εργασιακή μονιμότητα και ιδιωτικοί "ασπασχολήσιμοι", που οι εργοδότες τους έχουν τη δυνατότητα να τους πετούν σαν πατσαβούρες στον κάλαθο των αχρήστων αν δουν τα κέρδη τους να μειώνονται έστω και κατ΄έλάχιστο; Για τους τελευταίους δεν ισχύει ο εξανδραποδισμός και η ανθρωποθυσία; - οι μισθοί των ΔΥ την τελευταία δεκαετία διπλασιάστηκαν, χωρίς αντίκρυσμα στην παραγωγικότητα τους και αντιστρόφως ανάλογα με τους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Γιατί έπρεπε να γίνει αυτό; (Πάρε κι ένα σχετικό αν και παληό λινκ http://www.ekathimerini.gr/4Dcgi/4Dcgi/_w_articles_civ_1100014_20/12/2009_384234 Όπως σου έχω ξαναγράψει έχω δυό παιδιά που έχοντας τελειώσει λαμπρές σπουδές, βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπα με το φάσμα της ανεργίας ως «overqualified». Ποια ανάγκη έχει επιβάλει κάτι τέτοιο στη δική μου οικογένεια, τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες από τους απειλούμενους σήμερα συνανθρώπους μου, οι περισσότεροι αστοιχείωτοι, αγράμματοι και όλοι τους θαμώνες των πολιτικών γραφείων της περιοχής μου, έχουν την πολυτέλεια ενός υψηλότατου για τα σημερινά δεδομένα μισθού, μονιμότητας και άλλων προνομίων, χώρια που κάθε τρεις και λίγο με ειρωνεύονται κι από πάνω πότε με τις εκ του ασφαλούς απεργίες τους και πότε με την απαξίωση που με αντιμετωπίζουν σαν πολίτη στις συναλλαγές μου με το δημόσιο; Αυτά σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου συμβαίνουν; - στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ΔΥ έχουν εξασφαλίσει μια μόνιμη και ακριβοπληρωμένη θέση στο δημόσιο (σε βαθμό αργομισθίας) "πουλώντας" κάποιες ψήφους στα πολιτικά λαμόγια σύσσωμης της μεταπολιτευτικής περιόδου, παληότερα στα πλαίσια μιας δήθεν κοινωνικής πολιτικής κι εσχάτως με έναν εντελώς απροκάλυπτο και ξεδιάντροπο τρόπο συναλλαγής μεταξύ τους, αδιαφορώντας τόσο για τα ελλείμματα στα οποία αυτό θα οδηγούσε όσο και για την εκτόπιση άλλων πιθανότατα ικανότερων και εντιμότερων για τις προσφερόμενες κάθε φορά θέσεις. (Το 2007 στον τοπικό ΟΑΕΔ, όταν αναζητήσαμε κάποια θέση stage, μείναμε έκπληκτοι όταν μας είπαν ότι πρέπει να απευθυνθούμε σε κάποιον από τους βουλευτές της περιοχής μας που είχαν αναλάβει την «καλή» δουλειά).

- από την άλλη πλευρά, κι αν η πάταξη της φοροδιαφυγής μπορεί να θεωρηθεί σαν πανάκεια για την αποφυγή απολύσεων ΔΥ, καμμιά απολύτως κυβέρνηση μεταπολιτευτικά δεν έδειξε να ενδιαφέρεται πραγματικά να την καταπολεμήσει - τουναντίον μάλιστα. Καμμιά φορολογική μεταρρύθμιση δεν κατάφερε να καταγράψει και να φορολογήσει τους ποταμούς του μαύρου αδήλωτου χρήματος, τις offshore, τις βίλλες, τα κότερα, την πολυτελή διαβίωση, όχι γιατί δεν μπορούσε αλλά γιατί δεν ήθελε, με αποτέλεσμα η φορο - και εισφοροδιαφυγή να γίνει το προσφιλέστερο σπορ, να μένει εις το διηνεκές ατιμώρητη και να θεωρείται περίπου ιερή υποχρέωση κάθε ελεύθερου μικρού και μεγαλύτερου επαγγελματία - από τη στιγμή που οι κουτόφραγκοι που μας δάνειζαν τόσα χρόνια για να γεμίσουμε το πιθάρι των δαναΐδων, ξύπνησαν και μας κόψανε τα σωληνάκια της χρηματοδότησης, το δίλημμα που τέθηκε –με απίστευτη καθυστέρηση- στην ελληνική κοινωνία ήταν αδυσώπητο και επιτακτικό: έχοντας επίσημα ομολογήσει την ανικανότητα όλων να πιάσουν την φοροδιαφυγή για να αυξήσουν τα έσοδα, η μείωση των κρατικών δαπανών και η άγρια φορολόγηση ακόμη και στις παράγκες, θα έπρεπε να θεωρείται μονόδρομος, προκειμένου τα ελλείμματα να ισοσκελιστούν και οι κουτόφραγκοι να μας ξαναρίξουν τα φράγκα. Οι κρατικές δαπάνες αφορούν κυρίως μισθοδοσία του δημοσίου και συντάξεις. Και από τη στιγμή που τα πολιτικά λαμόγια που μας κυβέρνησαν διαχρονικά για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι η μακροημέρευσή τους στην εξουσία, άρα οι απολύσεις έστω και των ρουσφετιών τους αποκλείεται, τι σκέφτηκαν; Εκμηδενίζουμε τις συντάξεις και επιβάλλουμε οριζόντια φορομπηχτικά μέτρα και χαράτσια σε όλους προκειμένου να διατηρήσουμε το κομματικό μας πελατολόγιο. Τους απειλούμε κάθε τρεις και λίγο και με χρεωκοπίες, δραχμές και τα συναφή και συνεχίζουμε εμείς και οι εγκάθετοί μας να επιβιώνουμε εις βάρος των άλλων. Πού την είδες τη δικαιοσύνη εσύ σ΄αυτή την πολιτική; Και γιατί εγώ πρέπει να είμαι κατά των απολύσεων υπαλλήλων του ΔΥ, τη στιγμή που ξέρω πολύ καλά ότι όσο «κανένας ΔΥ δεν απολύεται», τόσο ο δικός μου μισθός, η σύνταξη και γενικά η ζωή μου θα ευτελίζονται προκειμένου κανείς τους να μη βρεθεί άνεργος; Γνωρίζοντας ότι όλα όσα καταγράφω είναι ίσως κοινότυπα και χιλιοειπωμένα, νομίζω ότι αντανακλούν τα αισθήματα μιας μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας που βλέπει να οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και τον αφανισμό προκειμένου κάποιοι συμπολίτες μας να εξακολουθήσουν να απολαμβάνουν προνόμια που τους εκχωρήθηκαν και αφορούσαν μια άλλη εποχή. Είναι συναισθήματα πικρίας και όχι εμπάθειας και πιστεύω ότι πολλοί από τους αναγνώστες σου θα συμφωνήσουν εν τέλει μαζί μου.  Ανώνυμος