Η κατάρα έχει όνομα: Κομματική ιδιοτέλεια

Πριν από πολλά χρόνια, ρώτησαν έναν έμπειρο πολιτικό: «Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η πρώτη σκέψη που κάνει ένας βουλευτής, αφού εκλεγεί;» Και αυτός απάντησε: «Φυσικά, το πώς θα επανεκλεγεί!» (Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη βουλευτής με τη λέξη κόμμα, ασφαλώς δεν θα πέσουμε έξω).
Θυμήθηκα αυτή τη -δυστυχώς- εύστοχη απάντηση, καθώς παρακολουθούσαμε τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο κομματικό και πολιτικό πεδίο.
- Πιστεύει κάποιος ότι το Νομοσχέδιο για τα ταξί κάνει ατέλειωτα δρομολόγια, επειδή ο απερίγραπτος Βορίδης θέλει να προστατεύσει τις πόλεις από τον πληθωρισμό των υπηκόων του Λυμπερόπουλου;
- Υπάρχει νοήμων πολίτης που αντιλαμβάνεται ότι ο Σαμαράς διέταξε άτακτη υποχώρηση στο φορολογικό Νομοσχέδιο, για να αμβλύνει κοινωνικές αδικίες;
- Πιστεύει κανείς ότι ο «είπα-ξείπα» Παντελής Οικονόμου, πήρε πίσω για δημοσιονομικούς λόγους το Νομοσχέδιο της ρύθμισης για τα τεκμήρια των αυθαιρέτων, ώστε να αποτελέσουν (τώρα!) αντικείμενο φορολογικού διαλόγου;
- Ποιος άραγε πιστεύει ότι κάποιοι γυρολόγοι διαγραμμένοι βουλευτές κατέληξαν στη ΔΗΜΑΡ από πολιτική γενναιοφροσύνη, ιδεολογική συνέπεια και όχι από ιδιοτέλεια; Ίσως το πιστεύει μόνον ο Φώτης Κουβέλης, που μίλησε για «ανιδιοτελή στάση»! Κάποιος άλλος εκ μεταγραφής με τη σειρά του δήλωσε ότι
το όνειρό του (από πότε;) ήταν να ενταχθεί στη ΔΗΜΑΡ. Κάποιος άλλος μόλις χτες δήλωσε-για να μην… παρεξηγηθεί- ότι διαφωνεί με το γνωστό κείμενο για τη Σμύρνη της υποψηφίας συναδέλφου του, Ρεπούση και ότι θα στηρίζει στο κόμμα τις θέσεις του. Κάποιος άλλος κατέληξε στη ΔΗΜΑΡ μετά την περιπλάνησή του στο ΑΡΜΑ ΠΟΛΙΤΩΝ και στο ΠΑΣΟΚ. Υποθέτω ότι θα παρέμεναν το ίδιο «ανιδιοτελείς», έστω και αν η ΔΗΜΑΡ βρισκόταν στις δημοσκοπήσεις στο 4%…
Νόμιμες, προφανώς, οι μεταπηδήσεις. Το πόσο πολιτικά ηθικές είναι, νομίζω πως ήδη κρίνεται από πολλά στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς. (Μια σημείωση για το φίλο μου Νίκο Μπίστη: Έγραψες «Μην πυροβολείτε τη Δημοκρατική Αριστερά». Κάποιοι, ωστόσο, από τον ίδιο χώρο, έχουν τώρα την αίσθηση ότι η ίδια η ηγεσία της σφίγγει σιγά-σιγά τη σκανδάλη εναντίον της).
-Ποιος δεν αηδιάζει όταν μόλις χτες και για πρώτη φορά στα Κοινοβουλευτικά χρονικά, ο Σαμαράς δεν ψήφισε στην Ολομέλεια της Βουλής Νομοσχέδιο του Σκανδαλίδη, που είχε ήδη περάσει από την αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή;
Αν φύγουμε από την κεντρική πολιτική σκηνή, χωρίς κόπο θα δούμε κάποιους άλλους αιρετούς, δήμαρχους και περιφερειάρχες με τις ίδιες επιβλαβείς παλαιοκομματικές αντιλήψεις. Ποιος πιστεύει ότι δεν θέλουν να χαϊδέψουν τα αυτιά των πιο συντηρητικών ψηφοφόρων (της τοπικής κοινωνίας όπως αυθαίρετα ορίζουν), αρνούμενοι να προχωρήσουν σε σοβαρό διάλογο για τη δημιουργία χώρων υποδοχής και προσωρινής εγκατάστασης των δύσμοιρων λαθρομεταναστών; Στον ίδιο καμβά άλλωστε δε σχεδίασαν και τις αντιδράσεις τους για τον ΟΚΑΝΑ και τους ΧΥΤΑ;
Σαν ν’ ακούω τη γνωστή κουτοπόνηρη και αμοράλ απορία: μα έτσι δεν γινόταν πάντα; Η προφανής απάντηση είναι «Ναι, γι’ αυτό καταντήσαμε σ’ αυτό το χάλι». Υποθέτω ότι δεν χρειάζονται και γι’ αυτό αναλύσεις. Κι όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, «δεν ξέρει πού τραβά και πού πηγαίνει».
Υστερόγραφο: Συνειδητά δεν σχολιάζω την τακτική του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΛΑΟΣ, γιατί απλούστατα είναι εντελώς προβλέψιμη στη σκάλα του κακού που κατεβαίνουν.

Κώστας Ρεσβάνης

 http://metarithmisi.gr