Για δεκαετίες και μέχρι σήμερα, αν κάποιος ήθελε να εμβαθύνει στις
στοχεύσεις του ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα και πλησίαζε το
σκληρό τους πυρήνα, έπεφτε σε έναν τοίχο. «Αντικομμουνισμός». Το απόλυτο
επιχείρημα, ο χαρακτηρισμός που έβαζε τα πράγματα στη θέση τους, η λέξη
επίλογος κάθε συνομιλίας. Άπαξ και εκστομιζόταν από τους εκπροσώπους
του ΚΚΕ οι γέφυρες επικοινωνίας χάνονταν γιατί η άλλη πλευρά γινόταν
αυτομάτως ένα με τον Παπάγο, τον Θρασύμβουλο Τσακαλώτο, τον Μποδοσάκη,
τον βασιλιά, την CIA,τον Αιζενχάουερ, το Αμερικανικό Πεντάγωνο, την
καρφίτσα, τον Γκοτζαμάνη, την ΕΣΑ, τον Παττακό, το αιμοδιψές ντόπιο και
ξένο κεφάλαιο. Ήταν η λέξη αυτοαθώωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος, η σύγχρονη
ψυχολογία θα το ονόμαζε «θυματοποίηση».
Βάζεις τον εαυτό σου στη θέση
του αγαθού θύματος που είναι ο στόχος των πάντων, συμπεριφέρεσαι ως
τέτοιο και πονηρά ελίσσεσαι με αυτόν τον ρόλο, εκμεταλλευόμενος τα
ευεργετήματα που σου παρέχει. Το κυριότερο από αυτά είναι ότι δεν
χρειάζεται να ευθύνεσαι και να απολογείσαι. Αφού είσαι θύμα; Αφού σε
έχουν στον στόχο τους όλοι οι κακοί; Το δεύτερο αυτονόητο συμπέρασμα
είναι ότι στο πλάι σου είναι οι καλοί, δηλαδή ο λαός. Ένα παιχνίδι
συγγνωστό που όμως δούλεψε- με τα χρόνια κούρασε όλους τους άλλους
εκτός από το ακάματο ΚΚΕ και έτσι το άφησαν ήσυχο.
Ο σύγχρονος «αντικομμουνισμός» είναι ο «εκβιασμός». Και το σύγχρονο
θύμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο εκβιασμός είναι η