Μετά την υποψία, ακολουθούσε η κύρια κατηγορία. Ήταν ο «αντιπατριωτισμός» και η «συνεργασία με τον εχθρό». Έτσι, τα υποψήφια θύματα δεν ήταν πλέον διαφωνούντες ή πολιτικοί αντίπαλοι, αλλά τρέπονταν σε εγκληματικά στοιχεία. Προτού όμως καταδικαστούν και εκτελεστούν, όφειλαν να προσφέρουν την τελευταία υπηρεσία στην πατρίδα. Έπρεπε δηλαδή και να ομολογήσουν ότι είχαν εγκληματήσει.
«...Κατόπιν ερωτήσεως του Εισαγγελέως, ο κατηγορούμενος Ρουμπάσοφ ήρχισε νά περιγράφει πώς από αντιπολιτευόμενος την γραμμήν του Κόμματος εξειλίχθη εις αντεπαναστάτην και προδότην της Πατρίδος. Ενώπιον πυκνού ακροατηρίου, ο κατηγορούμενος ήρχισεν ως εξής: «Πολίται Δικασταί, θα σας εξηγήσω τι με ώθησε να ομολογήσω ενώπιον του ανακριτού και ενώπιον υμών, των εκπροσώπων της δικαιοσύνης της πατρίδος μας. Η Ιστορία μου θα σας καταδείξη πως η ελαχίστη παρέκκλισις από την γραμμήν του Κόμματος, αναποφεύκτως καταλήγει εις αντεπαναστατικήν ανταρσίαν…..
Θα σας περιγράψω την πτώσιν μου, ώστε να αποτελέση προειδοποίησιν δι’ εκείνους oι οποίοι εις αυτήν την αποφασιστικήν ώραν αμφιταλαντεύονται και διατηρούν κρυφίας επιφυλάξεις διά την ηγεσίαν του Κόμματος και την ορθότητα της κομματικής γραμμής. Έμπλεος καταισχύνης, βυθισμένος εις τον βούρκον, έτοιμος να αποθάνω, θα σας περιγράψω την θλιβεράν εξέλιξιν ενός προδότου, ώστε να χρησιμεύση ως μάθημα και παράδειγμα εις τα εκατομμύρια των συμπατριωτών μας...» (Α. Καίσλερ, «Το μηδέν και το άπειρο»).
Ο Κος Τσίπρας, θυμίζοντας τις πιο εφιαλτικές στιγμές του σταλινισμού, κάλεσε τους αντιπάλους του να ομολογήσουν την αντιπατριωτική τους δράση και να δηλώσουν δημόσια τη μετάνοιά τους για τις υπογραφές τους!!!
Στη συνέχεια, τους αντιμετώπισε, όχι ως υπεύθυνους για την άσκηση κάποιας πολιτικής, αλλά ως ενόχους εγκλημάτων. Γι’ αυτό και με ποινικούς όρους, δηλώνει ότι «δεν θα γίνει συνένοχος». Την ίδια στιγμή, με διασπορά υπονοιών -αυτή είναι η πιο σκοτεινή πλευρά του σταλινισμού- ενοχοποιεί τη ΔΗΜΑΡ ότι συνωμότησε με τους «εχθρούς» (με αυτούς άλλωστε συνωμοτούμε), για κρυφές λύσεις «πίσω από τις πλάτες του λαού».
Και για να την αποτελειώσει και ηθικά -το θύμα του σταλινισμού πρέπει πρώτα να εξοντώνεται ηθικά- αναφέρεται σε «αριστερούς Καρατζαφέρηδες», νομιμοποιώντας έτσι και ακροδεξιούς ακόμη δημοσιογράφους, ομόλογου ήθους με το δικό του, να αναφέρονται σε «Τσιριμώκους».
Παρέλειψε όμως κάτι: Να μας καταλογίσει ότι, παρότι μας εξήγησε ότι αιτία της κρίσης είναι η δανειακή σύμβαση, εμείς επιμένουμε στην παράνοια, ότι αυτή είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Και άρα, χρήζουμε ψυχιατρικής θεραπείας. (Αυτή ήταν η διατύπωση των ψυχιατρικών εγγράφων, με τα οποία εγκλείονταν στα ψυχιατρεία οι διαφωνούντες των σταλινικών καθεστώτων, που ήταν ανίκανοι να αφομοιώσουν την αλήθεια της εξουσίας).
Κάθε φορά που ακούστηκε το σύνθημα «ο φασισμός δεν θα περάσει», ο φασισμός πέρασε. Το ίδιο ισχύει και για τον σταλινισμό. Άρα, η ήττα μας είναι βεβαία. Θυμίζω όμως αυτό που απαντούσε ο Κ. Καστοριάδης, σε όσους έθεταν ζήτημα ύπαρξης «ιστορικής αναγκαιότητας»: Ότι ακόμη και αν μπορούσε να αποδειχθεί ότι υπάρχει ιστορική αναγκαιότητα και ότι σύμφωνα με αυτήν το μέλλον της ανθρωπότητας είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εμείς θα είμαστε εναντίον των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβαστείτε το ελεύθερο βήμα σχολιασμού και διαλόγου. Ανωνυμία δεν σημαίνει και ασυδοσία.
Τα σχόλια, οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά.
Σημείωση : Κάθε υβριστικό , προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται...
Σχόλια με ονομαστικές αναφορές που περιέχουν ατεκμηρίωτες καταγγελίες θα διαγράφονται.
Απαντήσεις από τον διαχειριστή μόνο στα επώνυμα σχόλια.