Τι σκέφτομαι να ψηφίσω

Προς αναποφάσιστους Φθιωτείς ψηφοφόρους δευτέρας ανοιχτής επιστολής το ανάγνωσμα

 

Αδελφοί,

Πριν από οτιδήποτε άλλο σας πληροφορώ ότι υγείαν έχω και το όμοιον επιθυμώ και δι’ υμάς. Σας πληροφορώ επίσης ότι ο σκοπός της επιστολής που ακολουθεί είναι απολύτως σοβαρός και ότι τα κίνητρα που με ώθησαν στη συγγραφή και τη δημοσιοποίησή της είναι δύο: 1) Να συμβάλω, μέσω της γνωστοποίησης του προβληματισμού μου περί του πρακτέου στις εκλογές της Κυριακής, στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων, τα οποία ίσως αντιμετωπίζετε αυτήν την περίοδο, όπως κι εγώ. (Το πώς θα τα επιλύσετε θα σας το αποκαλύψω στο τέλος, διότι διαφορετικά, πολλοί από σας δε θα μπείτε στον κόπο να διαβάσετε όλη την επιστολή μου). 2) Να αποκτήσω αυτό που λέγεται «αναγνωρισιμότητα» (απλοελληνιστί να γίνω επώνυμος), ώστε στις επόμενες εκλογές που θα πλησιάζω στην τωρινή ηλικία του Βασίλη Λεβέντη και της Αλεξάνδρας-Ντολόρες Ιμπαρούρι-Παπαρήγα, να μπορέσω κι εγώ να γίνω αρχηγός κόμματος. Οδηγός μου το παράδειγμα των επωνύμων Καμμένου και  Κατσέλη, οι οποίοι έγιναν,  και μάλιστα στο πιτς φιτίλι, αρχηγοί, για να σώσουν την Ελλάδα από το μνημόνιο, όπου την οδήγησαν βασικά τα κόμματα στα οποία ανήκαν ως χτες και οι ίδιοι. Προλογικά τέλος οφείλω να εξηγήσω ότι χαρακτηρίζω την επιστολή μου αυτή ως «δευτέρα», διότι ως «πρώτη» λογαριάζω μια επίσης ανοιχτή επιστολή προς τους υποψήφιους βουλευτές, την οποία προσυπέγραψα με αρκετούς άλλους ενεργούς πολίτες του νομού μας στα μέσα Απριλίου και την οποία ίσως έτυχε να διαβάσετε στις τοπικές εφημερίδες ή στο διαδίκτυο. Μ’ εκείνη την επιστολή μας ζητούσαμε από τους υποψήφιους εθνοπατέρες μας και τις υποψήφιες εθνομητέρες μας να δεσμευτούν δημόσια ότι μετεκλογικά θα παλέψουν για κάποιες συγκεκριμένες  θεσμικές αλλαγές, που θα βελτιώσουν την ποιότητα της δημοκρατίας μας.   

Έρχομαι τώρα στο κυρίως θέμα μου, δηλονότι στον προβληματισμό μου περί του πρακτέου στις εκλογές, που έγινε εντονότερος μετά τη

δημοσίευση της επιστολής του Απριλίου, γιατί ως τότε, σας εξομολογούμαι, είχα μισοαποφασίσει να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ. Ο βασικός λόγος που με είχε ωθήσει προς την απόφαση εκείνη ήταν ότι ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, πέρα από το μεγάλο πολιτικό (και όχι μόνο…) βάρος του και την πανθομολογούμενη ευγλωττία του, ήταν ο μόνος που είχε το φιλότιμο να μας ζητήσει ξεκάθαρα συγγνώμην για τα λάθη της παράταξής του, που μας έφεραν εδώ που είμαστε. Μια βδομάδα όμως μετά τη δημοσίευση της επιστολής, αναλογιζόμενος  την πληθώρα των κομμάτων που συμμετέχουν σ’ αυτές τις εκλογές και τη διασπορά των ψήφων που αποτύπωσαν όλες οι δημοσκοπήσεις, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ειδικά σε τούτη την αναμέτρηση η ψήφος μου έχει χοντρύνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τις δικές σας ψήφους, αδελφοί αναποφάσιστοι. Έχουν χοντρύνει κι αυτές όπως τα σκόρδα που αραιώνουν. Κι αν δεν το ξέρετε, τα σκόρδα που χοντραίνουν αυτοί που τα διαθέτουν στην αγορά μπορούν να τα πουλήσουν ακριβότερα. Γι’ αυτό κι εγώ είπα στον εαυτό μου: «Αυτές οι εκλογές χρειάζονται μεγαλύτερη περίσκεψη απ’ ό,τι όλες οι προηγούμενες. Με τόσους και τόσους που ζητούν την ψήφο σου είναι μια ευκαιρία να την “πουλήσεις” ακριβά, πριν οι απανωτές περικοπές της σύνταξής σου σε αναγκάσουν ν’ αρχίσεις να ξεπουλάς ακόμα και τα οικογενειακά σου κειμήλια, για να επιβιώσεις. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να βιαστείς να ψηφίσεις ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο! Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το μαυρίσεις». Και ο πιο πρόσφατος από τους λόγους αυτούς είχε και έχει σχέση με την ανοιχτή επιστολή του Απριλίου, στην οποία ουδείς υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ μπήκε στον κόπο να απαντήσει. Αφού, λοιπόν, εκείνοι μας έγραψαν κανονικά στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, τους έγραψα κι εγώ στα δικά μου, που είναι και τρύπια  κι  άρχισα να ερωτοτροπώ με την ιδέα να ψηφίσω κάποιο από τα υπόλοιπα κόμματα.

Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν η Ν.Δ. Κι αυτό γιατί οι μοναδικοί,  ως τώρα τουλάχιστον που γράφω τούτες τις γραμμές, που απάντησαν στην επιστολή δηλώνοντας ότι συνυπογράφουν τις αυτονόητες απαιτήσεις μας από το πολιτικό σύστημα, ήταν η υποψήφια της ΔΗΜΑΡ στο νομό μας κ. Λεκάκη  και δυο υποψήφιοι της Ν.Δ., οι κκ. Κουτσογιαννακόπουλος και Σταϊκούρας.

Το γεγονός ότι η Ν.Δ., επιπλέον των πολλών και δοκιμασμένων στελεχών της, διαθέτει και νέους πολιτικούς, όπως οι εν λόγω δύο κύριοι, οι οποίοι απέδειξαν πως αφουγκράζονται το λαό, είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο θα μπορούσα να την ψηφίσω. Όμως εκτός από τα παλιά και νέα αξιόλογα στελέχη της, θυμήθηκα ότι διαθέτει και «βαρίδια» και πολλούς «κουμπάρους». Διαθέτει επίσης από διετίας και πλέον ως ηγέτη τον κ. Σαμαρά, ο οποίος δε μας έχει ζητήσει ούτε μια συγγνώμην, έστω και για τον τύπο, λες και το κόμμα του δεν έχει καμιά ευθύνη για το χάλι μας. Ύστερα είναι και το άλλο. Οι εμμονές αυτού του ηγέτη, η αμνησία του και η υποκρισία του. Οι εμμονές του ανέκαθεν με κοψοχόλιαζαν. Παλιά ως σύγχρονος Μακεδονομάχος επέμενε να κηρύξουμε τον πόλεμο κατά των Σκοπιανών, ενώ πρόσφατα, τότε που οι τροϊκανοί  απαιτούσαν και τη δική του  υπογραφή για να μας χορηγήσουν τη δόση μας, ως σύγχρονος Μεταξάς είχε κολλήσει στο ηρωικό ΟΧΙ κι ως την τελευταία στιγμή δεν έλεγε να ξεκολλήσει... Παραβλέπω την αμνησία του για το ότι, λ.χ. διέγραψε την Ντόρα, επειδή ψήφισε το μνημόνιο, ενώ λίγο αργότερα διέγραψε τον Καμμένο, επειδή δεν ψήφισε το μνημόνιο. Και την παραβλέπω, γιατί η αμνησία αποτελεί κουσούρι όλων των πολιτικών, ειδικά μετά τη στιγμή που αναλαμβάνουν έστω και παροδικά, όπως ο συμπαθέστατος Καρατζαφέρης, κυβερνητικές ευθύνες. Αδυνατώ πάντως να παραβλέψω την υποκρισία του, ιδιαίτερα όταν τον ακούω να μιλάει όχι απλά για πρωτιά της Ν.Δ. αλλά για αυτοδύναμη κυβέρνηση των Φαήλων του!! Πού πας, ρε Καραμήτρο,  ξυπόλητος στ’ αγκάθια; Με τόσους «υπερπατριώτες» στην πολυκατοικία -Καρατζατέτοιους, Μιχαλολιάκους, Καμμένους κι άλλους ξεκομμένους, πρέπει να είσαι ιδιώτης, με την ψυχολογική έννοια του όρου, για να μιλάς για αυτοδυναμία. Ιδιώτης δεν είσαι! Και τα δημοσκοπικά μαντάτα ασφαλώς τα πήρες. Είσαι βέβαιος, λοιπόν, ότι, στην καλύτερη περίπτωση για σένα,  μετά τις εκλογές θα συγκυβερνήσεις και μάλιστα, όχι όπως τώρα, ως «αντιπολιτευόμενη συγκυβέρνηση!», που σου κοπανάει κάθε τρεις και λίγο ο χοντρός, για να σου τη σπάσει.  Και η δυσάρεστη αυτή βεβαιότητα «σου βγαίνει», όταν μιλάς, με «μείγμα» -για να χρησιμοποιήσω την προσφιλή σου λέξη- απλανούς βλέμματος, άγχους και ξινίλας. Άρα, το να μιλάς, χωρίς να πιστεύεις, για αυτοδύναμη κυβέρνηση αποτελεί υποκρισία. Κι  εγώ, ο ψηφοφόρος, από υποκρισία των πολιτικών τόσα χρόνια έχω χορτάσει.

Λοιπόν, η μοναδική αρχηγός κόμματος που δεν υποκρίνεται ότι ξέχασε ή ότι απορρίπτει τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων είναι η προαναφερθείσα κυρία Αλεξάνδρα-Ντολόρες, η οποία παραδέχεται ότι ο δικομματισμός, αν και πληγωμένος, έχει ψωμί ακόμα. Ας εξετάσω και τη δική της εναλλακτική πρόταση σκέφτηκα. Τι μας προτείνει η Ελληνίδα Πασιονάρια; Μας καλεί πρωτίστως  να απαλλαγούμε «από παλιές και νέες αυταπάτες» και να ψηφίσουμε το κόμμα του λαού (για να γίνουμε κι εμείς λαός, γιατί όσοι ψηφίζουν άλλα κόμματα δεν είναι λαός). Ξέρει ότι το ΚΚΕ δε θα κυβερνήσει σ’ αυτήν τη φάση, αλλά, αν το ενισχύσουμε , (ως αξιωματική;; αντιπολίτευση) θα καταργήσει μονομερώς το επαχθές χρέος, που δημιούργησε η καπιταλιστική κρίση. Το σημαντικότερο πάντως που θα πετύχουμε με την ενίσχυσή του είναι ότι θα το βοηθήσουμε να πλησιάσει στο βασικό του σκοπό,  που είναι η επανάσταση, δια της οποίας θα οδηγηθούμε στον επίγειο παράδεισο του υπαρκτού σοσιαλισμού. Πολύ ωραία και πολύ δελεαστικά όλα αυτά που μας λέει, η ημετέρα Πασιονάρια, όμως εγώ, λόγω ηλικίας και προβλημάτων υγείας, δεν έχω την πολυτέλεια να περιμένω την επανάσταση. Μία είναι η χαλκέντερη Αλεξάνδρα, η οποία, εκεί γύρω στον Οκτώβριο του 2917, θα τεθεί επικεφαλής της επανάστασης του σύγχρονου εγχώριου προλεταριάτου.  Ένας και μοναδικός είναι και ο κορακοζώητος Μητσοτάκης που θα ζει ακόμα τότε, αφού θα έχει ήδη καμαρώσει  την Ντόρα του και στη συνέχεια τον Κούλη του  πρωθυπουργό… Εγώ πάντως, που, επαναλαμβάνω, δεν έχω περιθώρια να περιμένω ως τότε, έχω μια πρόταση για την κυρία Αλεξάνδρα, που θα μας οδηγήσει πολύ γρηγορότερα στον επίγειο παράδεισο και μάλιστα χωρίς επανάσταση. Της προτείνω να συγκεντρωθούν όλοι οι οπαδοί της αυτοθέλητα σε κάποιο νησί. (Υπογραμμίζω τη φράση «να συγκεντρωθούν αυτοθέλητα», για να μην θεωρήσουν κάποιοι ότι μιλάω για εξορίες, αυτά γίνονταν μόνο επί Μεταξά, επί Παπαδόπουλου και επί Στάλιν…). Έτσι θα έχει τη δυνατότητα να κυβερνήσει η ίδια το νησί τους αυτοδύναμη και με ποσοστό  99,999% , ώστε να αποδείξει και στους υπόλοιπους Έλληνες πόσο εύκολο και πόσο ρεαλιστικό είναι με την πολιτική της να μετατρέψει ολόκληρη την Ελλάδα σε επίγειο παράδεισο. Ώσπου να γίνει αυτό, που θα μας κάνει όλους να ζητήσουμε να γενικευτεί το δικό της σύστημα  διακυβέρνησης, είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να βρω κάτι άλλο να ψηφίσω.

Κάπως έτσι, έφτασα στον ΣΥΡΙΖΑ και στους «συριζαίους», όπως τους αποκαλεί εκείνη. Νέος και ωραίος ο αρχηγός τους ο Αλέξης. Ωραίος ως ο Άδωνις (ο αρχαίος κι όχι ο σύγχρονος ο Μπουμπούκος, που αν είχε παραμείνει στο πλευρό του Κατρατζαφέρη, όπως ο αδελφός του ο Λεωνίδας, θα είχα αποφασίσει να ψηφίσω ΛΑΟΣ). Ασφαλώς, εκτός από τα νιάτα του και την ομορφιά του, απολαμβάνω κι εγώ μαζί με τους «συριζαίους» το χαρακτηριστικό εισαγγελικό ύφος του, όταν επιτίθεται στα δυο «πρώην μεγάλα κόμματα» και στον «τραπεζοϋπάλληλο κ. Παπαδήμο». Ένας λόγος παραπάνω για να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στο φθιωτικό ψηφοδέλτιό του βρίσκεται και ο επίσης νέος κι ωραίος πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μου, που -κατά σύμπτωση- έχει το ίδιο εισαγγελικό ύφος, όταν μιλάει κι αυτός, όπως ο Αλέξης, κατά του δικομματισμού ή όταν κατακεραυνώνει γραπτώς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Επιπλέον, σκέφτομαι ότι ο Αλέξης, ο πρόεδρος του προέδρου μας, θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει και τζάμπα πετρέλαιο από τον Τσάβες, όπως εξασφάλισε ο δήμαρχος του προέδρου μας τζάμπα πετρέλαιο για τα σχολεία από τον Αγγελόπουλο της Χαλυβουργικής!  Όμως, αδελφοί μου, αυτή η ελκυστική και εκτονωτική του θυμού μας μονομερής κατάργηση του χρέους που επαγγέλλεται (μαζί με τους λοιπούς «αντιμνημονιακούς») και ο Αλέξης, θα μας κολλήσει διεθνώς τη ρετσινιά του «μπαταξή». Τόσα χρόνια δεν άκουσα αρχηγό ή παράγοντα κάποιου κόμματος να λέει πως οι ξένοι μας δάνειζαν με το ζόρι. Πώς, λοιπόν, εγώ -μια ζωή συνεπής με τις οικονομικές μου υποχρεώσεις- μπορώ τώρα στα γεράματα να γίνω μπαταξής; Είναι δυνατόν να το παίξω Ντάριο Φο με το «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» κι αποπάνω να ζητήσω και τα ρέστα από τους δανειστές μας, επειδή τάχα μας δάνειζαν τοκογλυφικά και με το ζόρι;  Θα ’θελα, λοιπόν, να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δε θα το κάνω. Όχι μόνο γιατί δε θέλω να χαρακτηριστώ κι εγώ μπαταξής, αλλά  και αρκετούς άλλους λόγους, που η στενότητα του χώρου δε μου επιτρέπει να αναφέρω, όπως λ.χ. για το ότι και οι δικοί του υποψήφιοι βουλευτές -του συμπολίτη μου προέδρου μη εξαιρουμένου- απαξίωσαν να απαντήσουν στην επιστολή μας του Απριλίου…

Κάπως έτσι, όπως συμβαίνει με τις μωρές (πρώην) παρθένες, αρχίζοντας να ερωτοτροπώ με την προσδοκία ενός γάμου και τερματίζοντας απογοητευμένος την παροδική μου σχέση, μετά τη διάψευση της προσδοκίας μου, επισκέφθηκα και την γκαρσονιέρα του μειλίχιου και μετριοπαθούς κ. Κουβέλη, όπως και το μπουντουάρ της Ντόρας, της Λούκας και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Κι όταν τελείωσα με τις βίζιτες στους επώνυμους, συνέχισα με τους ημιεπώνυμους, φθάνοντας ακόμα και σε κάποιους τελείως άγνωστους σε μένα και τους φίλους μου, όπως κάποια νεαρά και εμφανίσιμη υποψήφια του κ. Καμμένου, που με πολλά υποσχόμενο χαμόγελο στη φωτογραφία της δηλώνει «Ευρω παιολόγος»! Στο διαμέρισμα που βρίσκεται δεξιά από αυτό του κ. Καμμένου δεν τόλμησα να μπω, γιατί έχω ακούσει πως οι ένοικοί του, έτσι και τους πεις κάτι ενάντια στα πιστεύω τους ή αν σε θεωρήσουν λαθρομετανάστη, δέρνουν άσκημα. Εγώ βέβαια δε μοιάζω λαθρομετανάστης. Μερικές φορές όμως, όταν δε συμφωνώ με αυτά που ακούω ή με αυτά που βλέπω, δυσκολεύομαι να κρατήσω κλειστό το έρμο το στόμα μου. Για το λόγο αυτό, αλλά και γιατί στην ηλικία μου δεν το αντέχω το ξύλο, αυτή την επίσκεψη δεν την αποτόλμησα. Με δεδομένη ωστόσο την άγνοια πολλών ψηφοφόρων νεαρής ηλικίας για την τύχη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τολμώ να κάνω μια δυσάρεστη πρόβλεψη. Φοβάμαι ότι η οργή τους και η επιθυμίας τους να τιμωρήσουν με την ψήφο τους παλιούς και επώνυμους «μαλακούς» πολιτικούς που μας οδήγησαν στην οικονομική κρίση, μαζί με κάποιους μη επώνυμους αλλά νέους και άσχετους «μαλακούς», θα στείλουν στη Βουλή και κάποιους «σκληρούς» από αυτούς που μένουν δίπλα στον κ. Καμένο.  

Τελειώνω με μια κυνική εξομολόγηση, γιατί μακρηγόρησα. Μετά τον προβληματισμό μου για το κόμμα που θα ψηφίσω την Κυριακή, αποφάσισα για πρώτη φορά στη ζωή μου να ψηφίσω με αποκλειστικό κριτήριο το προσωπικό μου συμφέρον. Όσο για το κόμμα που σκέφτομαι να ψηφίσω είναι το υπ’ αριθμόν 33 στον κατάλογο των 36 που δηλώθηκαν στον Άρειο Πάγο ότι θα συμμετάσχουν στις εκλογές!

Δεν ξεχνώ ότι στην αρχή της επιστολής μου σας υποσχέθηκα να σας βοηθήσω να λύσετε τα οικονομικά προβλήματα, τα οποία ίσως αντιμετωπίζετε κι εσείς αυτήν την περίοδο -κάτι το οποίο απεύχομαι και για το οποίο αμφιβάλλω… Για να βοηθηθείτε στην επίλυση των προβλημάτων αυτού του είδους που ενδεχομένως σας ταλαιπωρούν κι εσάς, σας συνιστώ να ψηφίσετε κι εσείς το ίδιο κόμμα. Το πώς θα βοηθηθείτε θα το καταλάβετε διαβάζοντας τον κάπως μακρύ τίτλο του. Το κόμμα, λοιπόν, που επέλεξα λέγεται: «Ανεξάρτητη Ανανεωτική Αριστερά, Ανανεωτική Δεξιά, Ανανεωτικό ΠΑΣΟΚ, Ανανεωτική Νέα Δημοκρατία, Όχι στον πόλεμο, Κόμμα Επιχείρηση Χαρίζω Οικόπεδα, Χαρίζω Χρέη, Σώζω Ζωές, Παναγροτικό Εργατικό Κίνημα Ελλάδος (ΠΑ.Ε.Κ.Ε.)(Μ. Τζαλίδης)».

Δε χρειάζεται να σας πω, αδελφοί μου, γιατί σκέφτομαι να ψηφίσω τον κ. Τζαλίδη. Είναι ο μόνος που μου υπόσχεται με σαφήνεια ότι θα αναλάβει τα χρέη μου και θα μου χαρίσει και κανένα οικοπεδάκι, για ν’ αφήσω κληρονομιά στα παιδιά μου. Αν πάντως ως την Κυριακή βρεθεί κάποιος άλλος και μου προσφέρει, αντί για οικόπεδο, κανένα νεοκλασικό στην Αρεοπαγίτου με θέα στην Ακρόπολη, θα τον προτιμήσω...

                                                                                                           Σας ασπάζομαι,

                                                                                                          Θάνος  Μπλούνας