Περιττός καβγάς

Η χθεσινή σύγκρουση στη Βουλή για την Εξεταστική Επιτροπή δεν ήταν μόνο αντιαισθητική ούτε απλώς ανώφελη. Ηταν κυρίως περιττή.

Κι ο λόγος είναι απλός. Δεν νομίζω να υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα άνθρωπος στα συγκαλά του που να θεωρεί ότι η πολιτική προτεραιότητα ενός καθημαγμένου τόπου είναι να συγκροτήσει μια διακομματική επιτροπή για να εξετάσει πώς μπήκαμε στο Μνημόνιο.

Προσοχή. Δεν υποτιμώ το θέμα.

Θεωρώ αυτονόητο ότι πρέπει να διερευνηθεί η εθνική χρεοκοπία και να αποδοθούν ευθύνες με τη μέγιστη δυνατή αυστηρότητα.

Αλλά πότε; Πώς; Και κυρίως από ποιους;

Ερωτήματα ουσιώδη, στα οποία είναι εξαιρετικά σημαντικό να συμφωνήσουμε πριν προχωρήσουμε.

Είναι, για παράδειγμα, έξω από κάθε λογική να πιστεύει κανείς ότι η διερεύνηση μπορεί να γίνει από τους ίδιους τους πρωτεργάτες της καταστροφής ή / και από τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Αυτά είναι καραγκιοζιλίκια πράγματα.

Να ψάξουμε, λοιπόν. Να ερευνήσουμε. Να καταγράψουμε. Να καταδικάσουμε ή να απαλλάξουμε. Πολύ σωστά.

Αλλά όλα αυτά να τα κάνουν άνθρωποι που γνωρίζουν το ζήτημα, που μπορούν να καταλάβουν τι συνέβη, που διαθέτουν τη στοιχειώδη τεχνική επάρκεια να αξιολογήσουν πράξεις ή παραλείψεις.

Και κυρίως άνθρωποι που παρουσιάζουν αδιαμφισβήτητα εχέγγυα ανεξαρτησίας και ακεραιότητας ώστε να εξετάσουν τα γεγονότα αμερόληπτα, χωρίς δόλο ή σκοπιμότητες.

Διαθέτει τέτοιες προδιαγραφές μια Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής; Ρητά λέω: όχι!

Με όλη την εκτίμηση που τρέφω στον άνθρωπο, δεν πιστεύω ότι ο δικαιότερος κριτής του Παπακωνσταντίνου μπορεί να είναι ο Δραγασάκης.

Ούτε του Παπανδρέου ο Παναγούλης.

Διότι ακόμη κι αν η κρίση τους αποδειχθεί η δικαιότερη, θα συνοδεύεται πάντα (ακόμη κι αδίκως...) από την υπόνοια της πολιτικής ή κομματικής ιδιοτέλειας.

Αυτό που σίγουρα μπορεί να γίνει είναι να αναθέσει η Βουλή τη διερεύνηση της «υπόθεσης Μνημόνιο» σε μια επιτροπή ανεξάρτητων προσωπικοτήτων.

Το πόρισμα της οποίας θα μπορεί ασφαλώς να αξιολογηθεί πολιτικά, αλλά μόνο όταν ολοκληρωθεί απερίσπαστα και παρουσιαστεί τεκμηριωμένα.

Επί της ουσίας, δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο.

Ο ελληνικός λαός αξιολόγησε ήδη πολιτικά τόσο το Μνημόνιο 1 όσο και το Μνημόνιο 2 σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Με τη γνωστή ετυμηγορία.

Το ίδιο ασφαλώς θα κάνει και για το Μνημόνιο 3 στις επόμενες εκλογές.

Διότι αυτό ακριβώς είναι που διακρίνει τη δημοκρατία από το καφενείο.

Και στα δύο μπορείς να λες ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι.

Στη δημοκρατία όμως φτάνει κάποια στιγμή που στήνουμε όλοι μαζί την κάλπη και ο λαός ο ίδιος αποφασίζει ποιον θα δικαιώσει και ποιον θα καταδικάσει.

Τόσο απλό!

Γ.Πρετεντέρης-ΤΑ ΝΕΑ