Ισχυρός σεισμός με επίκεντρο την κάλπη

Θα ήταν ευχής έργον οι πολιτικοί μας να διαβάσουν το νέο βιβλίο που έχουν επιμεληθεί οι Γιάννης Βούλγαρης και Ηλίας Νικολακόπουλος με τη συμμετοχή διακεκριμένων επιστημόνων. Μήπως και αντιληφθούν, επιτέλους, ότι πριν από δύο χρόνια τα πάντα άλλαξαν στον τρόπο που βλέπουν οι πολίτες τα κόμματα, καθώς έγινε στην Ελλάδα ένας «διπλός εκλογικός σεισμός», όπως είναι ο τίτλος του.
Ιδού μερικές εντυπωσιακές διαπιστώσεις του. Το γεγονός ότι στις κάλπες του Μαΐου του 2012 κανένα κόμμα δεν ξεπέρασε το 19% είχε να συμβεί στην Ελλάδα από το 1950! Ακόμη δε και τον Ιούνιο του 2012, δηλαδή υπό πολωτικές συνθήκες, το αθροιστικό ποσοστό Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ έφτασε μόλις στο 56,5%. Γεγονός επίσης πρωτοφανές, καθώς ο δικομματισμός δεν είχε υποχωρήσει τόσο πολύ παρά μόνον στις εκλογές του 1926! Τέλος, ουδέποτε τον τελευταίο αιώνα (πέραν της μετεμφυλιακής αναμέτρησης) δεν
είχε προκύψει τόσο πολυδιασπασμένη Βουλή (επτά κομμάτων), ενώ πρωτόγνωρη θεωρείται και η δυσπιστία των ψηφοφόρων για όλα τα κόμματά τους μηδέ εξαιρουμένου του ΣΥΡΙΖΑ.
Αραγε, έχουν αντιληφθεί οι πολιτικοί μας γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Το ΠΑΣΟΚ προφανώς όχι, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι κ. Βενιζέλος και Παπανδρέου ακόμη προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κόμμα τους έσωσε την Ελλάδα, αντί να παραδεχθούν επιτέλους ότι φέρει την κεντρική ευθύνη της καταστροφής της. Στον ΣΥΡΙΖΑ, πάλι, θεωρούν κεκτημένο το προ διετίας εκλογικό θαύμα, χωρίς να συνειδητοποιούν πόσο ευμετάβλητη είναι η εκλογική βάση που τους το χάρισε. Κατά κύριο λόγο, δηλαδή, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, που αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι οι κάνουλες της δανεικής ευμάρειας στέρεψαν, μαζί με κάποιους παλαβούς αιθεροβάμονες της Αριστεράς που νομίζουν ότι αν κερδίσει ο κ. Τσίπρας έστω με μία ψήφο τον κ. Σαμαρά, θα αλλάξει άρδην η πολιτική ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Τρέχα γύρευε.
Το παράδοξο κατόπιν τούτων είναι ότι και αρκετοί στη Ν.Δ. μοιάζουν να πιστεύουν ότι το ατιμωτικό 19% ήταν συγκυριακό και ανεπανάληπτο. Οτι η συντριβή της Ν.Δ. πριν ακόμη κυβερνήσει (!) οφειλόταν σε πεπλανημένους ψηφοφόρους της που δεν έχουν πια κανένα λόγο να μην επιστρέψουν στο μαντρί τους, λόγω της ελαφράς, έστω, βελτίωσης του οικονομικού κλίματος.
Οσοι ζουν με αυτήν την ψευδαίσθηση ξεχνούν μάλλον ότι το 19% της Ν.Δ. δεν επήλθε μόνον από «ψεκασμένους» ψηφοφόρους. Αλλά κυρίως από εκείνους που συνειδητοποίησαν ότι το κόμμα που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής είχε κι εκείνο –με τον τρόπο που κυβέρνησε ο ανιψιός του– μεγάλη ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, ευθύνη που ουδέποτε παραδέχθηκε και ανέλαβε. Κι αν σύρθηκαν εν τέλει να την ψηφίσουν τον Ιούνιο, το έπραξαν μόνον υπό τον φόβο μήπως την εξουσία αναλάβει ο ανερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ.
Εχουν, άραγε, πολλούς λόγους να ξαναεμπιστευθούν τη Ν.Δ. οι εν λόγω ψηφοφόροι στις ευρωκάλπες; Πέραν του πρωτογενούς πλεονάσματος της χώρας –που επετεύχθη κυρίως από το πρωτογενές... έλλειμμα στον οικογενειακό προϋπολογισμό κάθε νοικοκυριού– τι έχει κάνει η Ν.Δ. για να αποδείξει εμπράκτως ότι συνειδητοποίησε τα αίτια της καθίζησής της; Απέπεμψε τα ανίκανα στελέχη της ή εξακολουθεί να στεγάζει στις τάξεις της τους γνωστούς Φαυλόπουλους; Ανέδειξε νέα και άφθαρτα πρόσωπα σε κομβικές θέσεις του Δημοσίου ή απλώς βολεύει πρώην πολιτευτές της; Αλλαξε τις παλαιοκομματικές πρακτικές της ή επιχειρεί και πάλι να υφαρπάξει την ψήφο με Ζαγοράκηδες; Ειδικώς το τελευταίο έχει και τεράστια συμβολική σημασία, διότι ουδείς αντελήφθη τους λόγους που βρέθηκαν εκτός γαλάζιου ευρωψηφοδελτίου η κ. Μαρ. Γιαννάκου και ο κ. Γ. Κουμουτσάκος, δηλαδή οι δύο κατά γενική ομολογία καλύτεροι ευρωβουλευτές της.
Ολα τούτα δεν ενέχουν τον χαρακτήρα της αμφισβήτησης της τεράστιας οικονομικής προσπάθειας του επιτελείου Σαμαρά να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Αλλά στις επικείμενες κάλπες δεν θα «ζυγιστούν» μόνον οι οικονομικές επιλογές της Ν.Δ. Θα κριθεί η εν γένει στάση της, όπως βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το αν έχει πείσει ως μείζονα αντιπολίτευση ότι μπορεί να αναλάβει την εξουσία. Πρώτη φορά, επίσης, θα αξιολογηθούν οι ΑΝΕΛ, τα «ήξεις αφήξεις» της ΔΗΜΑΡ, το νεοσύστατο «Ποτάμι».
Γι’ αυτό και οι επικείμενες εκλογές έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι πολίτες ξέρουν, βεβαίως, ότι στις ευρωκάλπες δεν διακυβεύεται το μέλλον τους. Απελευθερωμένοι και με σαφώς μεγαλύτερη ψυχραιμία απ’ ό,τι προ διετίας, θα ψηφίσουν το κόμμα που αισθάνονται ότι τους εκφράζει καλύτερα. Ας σημειωθεί, τέλος, κάτι που θεωρούν αυτονόητο οι ειδικοί του προλογικού βιβλίου. Τόσο ισχυρούς εκλογικούς σεισμούς, όπως αυτόν του 2012, σπανίως δεν τους ακολουθούν σοβαρότατοι μετασεισμοί.
Κ. Ζούλας-Καθημερινή