Της γροθιάς και της Προόδου...

Όλοι γνωρίζουν ότι, στη χώρα όπου ανθούν η φαιδρά πορτοκαλέα και το ακαδημαϊκό άσυλο, ουδείς καθηγητής δεν μπορεί να νιώθει εντός των ΑΕΙ ασφαλής. Ειδικά αν αμφισβητεί τα θέσφατα της Προόδου. Αν είναι από εκείνα τα μέλη ΔΕΠ που -εν μια νυκτί και ελέω Αλλαγής- έγιναν καθηγητές και αναμασούν τις γνωστές ανοησίες περί επαναστατικής βίας, δεν έχουν να φοβούνται κανέναν. Ούτε την ανεκτική Δημοκρατία -και ορθώς- αλλά ούτε και τα ερυθροφαιά τάγματα εφόδου, που διακόπτουν μαθήματα, καταστρέφουν γραφεία ή απειλούν κοσμήτορες, κάτι που έζησε πρόσφατα ο κ. Γιώργος Τόμπρας, τον οποίο κάποιο από τα επαναστατημένα παιδάκια προπηλάκιζαν λέγοντας: «Θα βρω πού μένεις ρε και θα σε κάψω». Το να δηλώνει «αριστερός» κάποιος στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν πληρώνει μόνο καλά. Είναι και εξαιρετικά ασφαλές...

Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης δεν είναι από τα «ΔΕΠ της Αλλαγής». Εγινε καθηγητής με τον δύσκολο τρόπο. Εχει δηλαδή σοβαρό επιστημονικό έργο, αλλά αυτό δεν είναι του γούστου της Προόδου. Περιέπεσε δε στο θανάσιμο αμάρτημα να αμφισβητήσει τα απολυτίκια της Αριστεράς για τον Εμφύλιο. Κι αυτό έπρεπε να το πληρώσει, με τον τρόπο που ξέρουν οι φασίστες, οι οποίοι δυστυχώς δεν είναι μόνο της Χρυσής Αυγής και επίσης δεν είναι όλοι φυλακή.
Καθόταν λοιπόν σε μια καφετέρια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όταν τρεις νεαροί ζήτησαν τον λόγο «γιατί γράφει εναντίον της Αριστεράς». Τα αγράμματα παιδάκια δεν γνώριζαν καν ποιος είναι και γι’ αυτό ξεκίνησαν να προπηλακίζουν τον νεαρό φοιτητή που καθόταν μαζί του. Κάποιος γκριζαρισμένος (εντός κι εκτός κεφαλής) τους καθοδηγούσε. Οταν ο καλός καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας αρνήθηκε να τους απαντήσει, εκείνοι απάντησαν «δημοκρατικά» με μια γροθιά και δύο κλωτσιές. Και φυσικά έφυγαν τρέχοντας διότι το πρώτο γνώρισμα ενός νεοεπαναστάτη είναι η θρασυδειλία.
Είναι σίγουρο ότι αυτές οι καθοδηγούμενες αριστεροφασιστικές ενέργειες δεν πτοούν τον κ. Μαραντζίδη. Θα συνεχίσει να γράφει μαχητικά την άποψή του. Είναι επίσης σχεδόν σίγουρο ότι οι τραμπούκοι δεν θα λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη, όπως θα έπρεπε. Οχι μόνο γιατί κρύφτηκαν, αλλά και επειδή μπορεί να πέσουν σε δικαστές της Θεσσαλονίκης με περίεργη αίσθηση της νομιμότητας. Αρκεί να θυμίσουμε ένα περιστατικό: τον Νοέμβριο του 2012 μια αγέλη συνδικαλιστών της ΠΟΕ-ΟΤΑ όρμηξε εναντίον του Γερμανού προξένου στη Θεσσαλονίκη. Η παρέμβαση της Αστυνομίας τον έσωσε από τα χειρότερα· έφαγε μόνο δύο γροθιές στην πλάτη κι έναν καφέ στο κεφάλι. Από το βίντεο που προβλήθηκε στις τηλεοράσεις, η ΕΛ.ΑΣ. ταυτοποίησε τρία άτομα για την επίθεση. Εναν συνδικαλιστή εκπαιδευτικό και δύο δημοτικούς υπαλλήλους. Συνελήφθησαν, δικάστηκαν, αλλά δεν καταδικάστηκαν. Οι δικαστές έκριναν μεν ότι είναι αληθή όσα αποτυπώθηκαν στο βίντεο, ότι δηλαδή ο ένας από τους κατηγορούμενους χτύπησε δύο (μάλιστα) φορές τον διπλωμάτη στην πλάτη με την αγωνιστικά σφιγμένη γροθιά του και ο δεύτερος του πέταξε ένα πλαστικό κυπελλάκι με καφέ. Εκρινε όμως αθώους τους κατηγορούμενους επειδή «η επίθεση εκδηλώθηκε προσωπικά σε συγκεκριμένο άτομο και όχι μαζικά».
Συνεπώς ακόμη κι αν είχαν συλληφθεί οι θρασύδειλοι της Προόδου, κάποια επιτροπή αγώνα θα βρισκόταν να τους συμπαρασταθεί. Αποτελεσματικά...
Π.Μανδραβέλης-Καθημερινή