Ουδείς μελλοθάνατος συνάπτει σχέσεις με τον εκτελεστή του…

Αίφνης, μεγαλόσχημοι πολιτικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι και δημοσιολογούντες διερωτώνται (τάχατες), τι αλήθεια συνέβη και, σχεδόν, το μισό εκλογικό σώμα αυτής – τούτης της χώρας δεν πήγε να ψηφίσει απέχοντας έτσι από την κρίσιμη (sic), κάλπη. Μυριάδες – μυριάδων αναλύσεων και εκτιμήσεων ξεδιπλώνονται στα φύλλα των έντυπων ή των ηλεκτρονικών εφημερίδων, καθώς, οι ερμηνείες και πάμπολλες είναι, αλλά, εκ των ίδιων των πραγμάτων, και αλληλοσυγκρουόμενες καθίστανται. H πιο ορθολογική και ρεαλιστική –για τους παροικούντες τη πολιτική Ιερουσαλήμ-, ανάλυση, βεβαίως, είναι ότι οι εγχώριοι εκλογείς κουράστηκαν (έως της εξαντλήσεως), να… πηγαινοέρχονται (!), στα εκλογικά τμήματα ανά την επικράτεια, χωρίς ποτέ να φέρνουν το προσδόκιμο αποτέλεσμα ή ότι διαισθάνθηκαν με ενάργεια τη ψήφο τους ως μια «χαμένη ψήφο», όθεν, δεν είχε νόημα να προσέλθουν εις τέτοιαν διαδικασία.
Είναι σαφές, ότι
και οι δυο προσεγγίσεις ευσταθούν εξαιρετικά επί της πολιτικής βάσεώς τους. Πλην, όμως, και οι δυο είχαν διερευνηθεί ενδελεχώς προεκλογικά (ώστε να ανασχεθούν), από τους ελλόγιμους ινστρούχτορες των πολιτικών κομμάτων και ουδέν επικοινωνιακό βαρελότο τους στάθηκε ικανό να βελτιώσει την τάση πέριξ της αποχής. Άρα, δεν ειπώθηκε τίποτε καινούριο και, αφ’ εαυτού, αποτελεί κοινοτοπία και ταυτολογία πρώτου μεγέθους. Εκείνο που δεν διερευνήθηκε, ωστόσο, συνάδει απελπιστικά με την δεύτερη προσέγγιση περί «χαμένης ψήφου» (: ήγουν, η πραγματιστική υπόθεσις ότι και να πάει, εν πολλοίς, δεν θα αντιπροσωπευτεί ή ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει), είναι η επικυρίαρχη ψυχολογία των ημερών που αναφέρεται, αλλά, και συμπυκνώνεται στη τρέχουσα λαϊκή ρήση : «πάμε δεν πάμε το μαχαίρι δεν το γλυτώνουμε!..». Πρόκειται εδώ, ασφαλώς, για την επώδυνη αναμονή από τον ελληνικό λαό της επικείμενης νέας φοροκαταιγίδας (ΕΝΦΙΑ κ.λπ. ), καθώς, και της ψήφισης και εφαρμογής των μέτρων του τρίτου μνημονίου που προβλέπεται σκληρότερο και πιο άδικο από το δεύτερο.
Επί της ουσίας, δηλαδή, πρόκειται για άρνηση αποδοχής των μελλούμενων. Και τούτο, ως φαίνεται, έχει ισχυρή βάση, διότι, ποτέ κατά το πρόσφατο ή και απώτερο παρελθόν δεν διενεργήθηκαν εκλογές, ώστε, να διαμορφωθούν καλύτεροι συσχετισμοί δυνάμεων προκειμένου να περάσουν ανεμπόδιστα ή με τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις οι μειώσεις μισθών, συντάξεων και λοιπών «μεταρρυθμίσεων» που συμφωνήθηκαν. Η μεγάλη (όσο και απροσδόκητη για τη διαφορά) νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλ. Τσίπρα, καθώς, και η κατάταξη των υπολοίπων κομμάτων στη νέα βουλή (όπου οι αντιμνημονιακές δυνάμεις ενσωματώθηκαν, απομειώθηκαν ή βρέθηκαν ολότελα εκτός παιγνίου), αυτό – τούτο επιβεβαιώνουν και προς αυτό – τούτο συντείνουν. Όλα έγιναν, με τον τρόπο που έγιναν, ώστε, το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας να μη δεχτεί τις πιέσεις που δέχτηκαν αντίστοιχα το δεύτερο (επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου) και το πρώτο (επί κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου). Αυτή και μόνο αυτή η διακριτή ή προβλέψιμη, για πολλούς, κλιμάκωση αποτελεί εκ των ον ουκ άνευ δομικό παράγοντα της τεράστιας αποχής που έλαβε χώρα κατά την εκλογή της 20ης Σεπτεμβρίου και που, βεβαίως, συνέχει και άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ως εκ τούτων, λοιπόν, δικαιολογείται ως εντελώς ορθολογική η τάση απόσπασης και απομάκρυνσης. Γιατί, αλήθεια, κανείς μα κανείς δεν ξεκίνησε να πάει σε ένα πόλεμο για να πεθάνει (έστω και αυτό τελικώς συμβαίνει), και, πολύ περισσότερο, ουδείς καταδικασμένος (σε θάνατο ή άλλη βαριά ποινή), δεν μπήκε στο κόπο να συνάψει σχέσεις με τον εκτελεστή του. Δεν του ήταν χρήσιμες πουθενά…
 Σ.Τάγκας-http://www.matrix24.gr/