Παρατράγουδα

Δεν την είδα μία φορά μόνο, γιατί έλεγα μέσα μου, «αυτό δεν υπάρχει». Την είδα ξανά και ξανά και, εκεί, την τρίτη φορά που έβλεπα την περιβόητη πια συζήτηση του Κλίντονος με τον Τσίπρα, χύμηξαν στον νου μου ξαφνικά ένα σωρό εικόνες από το παρελθόν. Θυμήθηκα τον Κατέλη, τον Λεωτσάκο, τη Θώδη, τα παιδιά της νύχτας. Θυμήθηκα, δηλαδή, την εποχή της ακμής της trash television ―της αγαπημένης σκουπιδοτηλεόρασης―, όταν η μόδα στις μεταμεσονύκτιες ζώνες (που, σημειωτέον, τις παρακολουθούσαν σχεδόν οι πάντες για χαβαλέ...) ήταν ο εξευτελισμός διαφόρων εμφανώς ανήμπορων ανθρώπων. Είχα ακούσει από γιατρό του Αιγινητείου, θυμάμαι, ότι διάφορα από τα «αστέρια» που τα έβαζαν να τραγουδούν, να χορεύουν κ.λπ. ήσαν γνωστοί στους γιατρούς του
νοσοκομείου ασθενείς (ψυχοπαθείς). Ετσι καταλάβαιναν ξαφνικά οι γιατροί τους γιατί ο τάδε είχε να εμφανισθεί δύο μήνες, που λέει ο λόγος, για να πάρει τα φάρμακά του. Τον έβλεπαν στην τηλεόραση και οι εξηγήσεις ήσαν περιττές...
Με αυτές τις σκέψεις και τις εικόνες, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι το μαρτύριο του Αλέξη με τον Κλίντον θα μπορούσε (υπό προϋποθέσεις ― το ξέρω, αλλά αδυνατώ να χαλιναγωγήσω τη φαντασία μου...) να θεωρηθεί ένα ανάλογο παράδειγμα εκμετάλλευσης ανήμπορου ανθρώπου από την τηλεόραση, με σκοπό την τηλεθέαση! Θα μου πείτε ότι ο Αλέξης πήγε οικειοθελώς και εξευτελίσθηκε. Σωστά, θα σας πω, αλλά και οι φουκαράδες στους οποίους αναφέρομαι παραπάνω οικειοθελώς πήγαιναν στις εκπομπές. Θα με ρωτήσετε, τολμώ να εξισώνω τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας μας με αυτούς τους... Εγώ; Κάθε άλλο! Αυτός...
Πάντως, διερωτώμαι, ένα αμερικανικό ΕΣΡ δεν υπάρχει να τραβήξει ένα πρόστιμο στο CNN για να μάθουν;
Στ Κασιμάτης-Καθημερινή