Ένας ωραιοπαθής ξυπόλητος στ’ αγκάθια…

Κυριολεκτικά απροετοίμαστος και άγνωστος μεταξύ αγνώστων-όχι στις αναμνηστικές φωτογραφίες-αλλά σε κρίσιμες ομιλίες και συναντήσεις με ηγέτες άλλων χωρών, ο Αλέξης Τσίπρας, αμέσως μετά το Βατερλό της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και την πύρρεια νίκη του, στις πραξικοπηματικές εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου 2015, έκανε το ντεμπούτο του και στον ΟΗΕ.
Η γεμάτη επαρχιώτικη υπεροψία εμφάνισή του, τόσο στην έδρα του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, όσο και στο Ίδρυμα Κλίντον, με ομιλίες αρχάριου (lower), στην αγγλική γλώσσα, αλλά και με πληθώρα από άλλες λεκτικές και γνωσιολογικές γκάφες, προκάλεσαν τη θυμηδία και την αποστροφή, σε δεκάδες αξιόλογους επενδυτές, που είχαν προσκληθεί ως
υποψήφιοι για ένα φιλί ζωής, στην ψυχορραγούσα ελληνική οικονομία.
Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας επισημοποιεί, με ακούσια επιπολαιότητα, τη διάλυση του αρραβώνος με τα υπερατλαντικά κέντρα αποφάσεων και ορθότατα πράττων εκχώρησε στον Γ. Σταθάκη τη διαπραγματευτική, για το χρέος μας συνάντηση, με την Κριστίν Λαγκάρντ, χωρίς ωστόσο ν’ αποσείσει από πάνω του το στίγμα του γκαφατζή…
Για το κατάντημα αυτό του πρωθυπουργού μας, οι αιτίες θα πρέπει ν’ αναζητηθούν στο ίδιο το Συριζαϊκό επιστημονικό δυναμικό της ΚΟ και του Υπουργικού του Συμβουλίου, που ανεγνώρισαν στο πρόσωπο του 41χρονου ηγέτη τους ένα αναντικατάστατο «παιδί θαύμα».
Και δυστυχώς, κανένας από αυτούς, τόσο στη διάρκεια της αντιπολιτευτικής αλλά και της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ετόλμησε να τον τραβήξει από το μανίκι και να του πει «Ε, φίλε, έως εδώ!...»
Αποτέλεσμα αυτού του αφ’ υψηλού απομονωτισμού του Αλ. Τσίπρα ήταν να περιορίζεται επί αμέτρητους μήνες στο γυάλινο πύργο της ημιμάθειας και της εξ ύψους παρηγορίας.
Η στροφή του δε αυτή, από την επιδεικτική πάλαι ποτέ αθεϊα του διαλεκτικού υλισμού, στην υπερβατική μεταφυσική θεοσέβεια-έστω και για το θεαθήναι-τον κατέστησε ιδιαίτερα δημοφιλή, σε περιβάλλοντα, που αναδίνουν την οσμή της συντηρητικής ναφθαλίνης. Αλλά και με μια δόση ειρωνικής και εκδικητικής διάθεσης τον ρεκλαμάρουν, ως πρωταγωνιστή στην παραβολή της επιστροφής του Ασώτου στην πατρική στέγη της «νοικοκυροσύνης» και του υπερσυντηρητισμού.
Άλλωστε, με μια δόση έντονης νοσταλγίας μίλησε τελευταία στα media, για την εύπορη πατρική στέγη και τις επιχειρηματικές πρωτοβουλίες του πατρός Τσίπρα ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων Βασ. Λεβέντης, ο οποίος, κατά τα λεγόμενά του, διατηρούσε με τον πατέρα Παύλο Τσίπρα σχέσεις επιχειρηματικής συνεργασίας.
Έτσι, ο Αλέξης Τσίπρας, που επιλεκτικά αποπειράται μέσω του πολιτικού του ατζέντη Νίκου Παπά να διεμβολίσει προοδευτικά κόμματα του αστικοδημοκρατικού τόξου (Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι) και να αρπάξει, να συλήσει από το στελεχιακό τους δυναμικό βουλευτές, επιστήμονες, τεχνοκράτες και συνδικαλιστές, αντιλαμβανόμενος ότι ματαιοπονεί, δεν αποκλείεται να προσφύγει στη δεύτερη «χρυσή εφεδρεία» της γραφικής και κατ’ ευφημισμόν «Ένωσης Κεντρώων», μετά την ανεκδιήγητη «χρυσή ευκαιρία» του γαρδενοβίωτου γλεντζέ της παραλιακής οδού, Πάνου…
Με άλλα λόγια, πολύς θόρυβος, πολλά επικοινωνιακά φλας για το τίποτα. Και κατά τα άλλα πορεία ενός ξυπόλυτου στ’ αγκάθια, ή ορθότερα, σε ναρκοπέδια που η ίδια η παράταξή του τα έστρωσε επιπολαίως για άλλους… Η μόνη σιγουριά του ηγέτη μας είναι το …. γοητευτικό του «λουκ» προς τους έφηβους και τους άνηβους επαναστάτες όχι με αιτία, αλλά χωρίς αιτία… Άρα περασμένα-ξεχασμένα!
Π. Μακρής -ΤΟ ΒΗΜΑ