Έχουν να πουν κάτι;

Έχουν ασφαλώς δίκιο όσοι επισημαίνουν ότι στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις κυβερνάνε και οι αντιπολιτεύσεις αντιπολιτεύονται. Παντού έτσι γίνεται. Και κάποτε γινόταν και σ’ εμάς. Αλλά από τότε πολλά έχουν συμβεί, είναι πολύ το νερό που έχει κυλήσει στ’ αυλάκι και πάψαμε να είμαστε μια φυσιολογική χώρα. Σήμερα, με εξαίρεση το ΚΚΕ και το φασισταριό του Μιχαλολιάκου, κανένας δεν είναι σε θέση ν’ αντιπολιτευτεί αξιόπιστα το Μνημόνιο (προσθέστε στις εξαιρέσεις εν μέρει και τον Λεβέντη μόνο και μόνο επειδή τώρα μπήκε στο παιχνίδι).
Ολοι οι άλλοι, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, στο ίδιο μνημονιακό καζάνι βράζουν. Με περισσότερο εκτεθειμένο φυσικά τον ΣΥΡΙΖΑ κι από κοντά τους νεοδημοκράτες που έφτασαν τον αντιμνημονιακό λαϊκισμό σε δυσπρόσιτα ύψη, προκειμένου να
διαβούν το κατώφλι της εξουσίας, όπου το δείγμα γραφής τους δεν υπήρξε ούτε και είναι στοιχειωδώς επαρκές.
Ωστόσο, δημοκρατία χωρίς αντιπολίτευση δεν υπάρχει. Αλλά ούτε και αντιπολίτευση υπάρχει αν δεν αρθρώνει πολιτικό λόγο που ν’ ανταποκρίνεται στις αγωνίες των πολιτών και να ξυπνάει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Κι αυτήν την ιδιαιτερότητα είναι που θα πρέπει να ξεπεράσουν όσοι και όποιοι φιλοδοξούν να παίξουν έναν ουσιαστικότερο ρόλο στη μεταμνημονιακή ή και τη μνημονιακή Ελλάδα. Δεν φτάνει η καταγγελία για το κακό και εξοντωτικό Μνημόνιο. Δεν πείθουν οι υποσχέσεις για ακύρωση ή κατάργησή του. Δεν συγκινούν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις για ανατρεπτικές πολιτικές. Ολα αυτά δοκιμάστηκαν κι αποδείχθηκαν αέρας κοπανιστός. Οπότε, «τι μένει;» θα μου πείτε, «όλα τα δοκιμάσαμε».
Κι όμως δεν είναι έτσι. Είναι αρκετά και σημαντικά αυτά που έχουμε παραλείψει. Τα σημαντικότερα ίσως, τη σοβαρότητα, τη μεθοδικότητα, το αίσθημα ευθύνης. Αχρησιμοποίητες ιδιότητες στη διάρκεια της κρίσης. Ποιος εμπόδισε τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να βάλει τάξη στον δημόσιο τομέα και να μην ακούμε ακόμη για μισθούς εξωφρενικούς, για συντάξεις-πρόκληση και για τις εκατοντάδες υπηρεσίες και επιτροπές που όλοι τις απειλούν και κανένας δεν τις πειράζει; Και ποιος εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει έτοιμη, για παράδειγμα, μια σοβαρή φορολογική μεταρρύθμιση και να μην τσαλαβουτάει στα απόνερα και στη νομοθετική τσαπατσουλιά των προκατόχων του;
Και ποιος εμποδίζει τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης ν’ αποδείξουν ότι έχουν σοβαρά και σημαντικά να πουν; Αν φυσικά έχουν.
Ερ. Μπαρτζινόπουλος-Έθνος