Η πέμπτη φάλαγγα ΣΥΡΙΖΑ εντός Ν.Δ.

«Αναγκαιότητα» για εθνική ομοψυχία ή ραδιουργία για μια δεξιά αποστασία;
Αν κάτι κερδίσαμε από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση στη Ν.Δ., αυτό είναι ότι, ακόμα κι αν δεν ξεκαθαρίστηκε προσώρας ποιος θα είναι ο αρχηγός της, αποκαλύφθηκε περίτρανα η δράση ενός είδους «ΠΕΜΠΤΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ» μέσα της. Είναι εκείνοι οι Νεοδημοκράτες που θέλουν να πάρουν τα ηνία ώστε να την οδηγήσουν με την πρώτη ευκαιρία σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ - με ή χωρίς πρωθυπουργό τον Τσίπρα (και μάλλον «ΜΕ», αφού ΣΥΡΙΖΑ χωρίς Τσίπρα δεν θα υπάρχει για πολύ).
Πρώτης τάξεως αφορμή, λοιπόν, να δούμε τι ακριβώς θέλουν οι γαλάζιοι «πεμπτοφαλαγγίτες», τρόπος του λέγειν, αν δρουν βάσει κάποιου ξενόφερτου σχεδίου, αν το κάνουν επειδή υπάρχει κάποιος απώτερος σκοπός, που κατά τη γνώμη τους μπορεί να είναι και καλός, ή αν έχουμε να κάνουμε με προσωπικούς λογαριασμούς: Εάν δηλαδή η Ν.Δ. πάει κι έρχεται, εκτίθεται και
επανατοποθετείται μόνο και μόνο επειδή ορισμένοι έχουν στο μυαλό τους τη μελλοντική τους καριέρα. Αυτό θα ’ταν και το πιο ανέντιμο απ’ όλα, εξ ου και καλό είναι να επιλυθούν από τώρα οι όποιες απορίες και οι παρεξηγήσεις.

Καταρχάς, για πρακτικούς λόγους κανένα κόμμα δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά αν διακηρυγμένος -και όχι και τόσο κρυφός...- σκοπός του είναι το πώς και πότε θα καταφέρει να συνεργαστεί με την καταρρέουσα εξουσία! Δεν έχει ξαναγίνει ιστορικά, δηλαδή, να προκαλέσεις τσουνάμι ενθουσιασμού και υπερσυσπείρωσης ως αντιπολίτευση υποσχόμενος... ότι θα συνεργαστείς με την κυβέρνηση!
Δεν ξέρω αν θυμάται κανένας πολιτικός αναλυτής κάποια αντίστοιχη περίπτωση, αλλά, αν δεν με απατά η μνήμη μου, η αξιωματική αντιπολίτευση φουντώνει και μαζεύει δυνάμεις όσο πλησιάζει να ανατρέψει το υφιστάμενο καθεστώς. Υπό αυτή την έννοια, όσοι εκ των προτέρων διακηρύσσουν πόσο πολύ θέλουν να συνεργαστούν με τον... αντίπαλο, ή έστω το αφήνουν να εννοηθεί, προσφέρουν πολύ κακή υπηρεσία στο κόμμα τους.
Εδώ ακόμα και όσοι εξετάζουν σοβαρά, ή κρίνουν ότι μπορεί να υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να συμπράξουν μελλοντικά σε κυβερνητικά σχήματα συνεργασίας, οφείλουν να το αποκλείουν κατηγορηματικά τουλάχιστον... μέχρι να ορκιστούν. Εστω και για λόγους τακτικής και σκοπιμότητας. Αλίμονο... Για την αλφαβήτα της πολιτικής μιλάμε.

Συνεπώς, αν και εφόσον μέσα στη Ν.Δ. υπάρχουν εθελοντές ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ του ΣΥΡΙΖΑ, καλό είναι να βγουν από την «ντουλάπα» για να μη γίνει καμιά στραβή... κατά λάθος! Σίγουρα κάποιοι θεωρούν π.χ. ότι προϋπόθεση για να πάει η χώρα μπροστά είναι να εξαφανιστούν ο Τσίπρας και η... Συριζίλα του, ως κυβέρνηση και ως νοοτροπία, μια και καλή. Ωραία ευχή, μέρες που ’ναι, αλλά θα πιάσει τη στιγμή που θα απαιτηθεί;
Λαμβάνοντας υπόψη τα σημερινά δεδομένα, έστω κι αν φουσκώνουν ορμητικά η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου για τα ψέματα και τις απάτες των Συριζαίων, απέχουμε κάπως από το να πάρει τον δρόμο τον αγύριστο, όπως συνέβη π.χ. με το ΠΑΣΟΚ. Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι οι δυνάμεις του θα περιοριστούν σε σχέση με τη συμβατική Ν.Δ. του Μεϊμαράκη ή του Μητσοτάκη.
Ομως, αν δεν συμβεί κάτι εντελώς δραματικό (όπως π.χ. ένα GREXIT), δεν θα μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα ΜΟΝΟ από τη Νέα Δημοκρατία. Θα χρειάζεται και η συνύπαρξη ή η σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο κι αν πληθαίνουν, επαναλαμβάνουμε, εκείνοι που προσεύχονται να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη μπας και η Ελλάδα συνέλθει.
Αν ισχύει αυτό, αν δηλαδή πορευόμαστε αργά και βασανιστικά αλλά μοιραία σε ένα είδος ευρύτερης κυβερνητικής συνεργασίας που θα κληθεί να υπογράψει το... 4ο Μνημόνιο του Μνημονίου, μια που το 3ο ήδη φαίνεται να πηγαίνει κατά διαόλου, οι «γέφυρες» με τον Τσίπρα καλώς υπάρχουν και θα αποδειχθούν ίσως και ωφέλιμες.
Και οι φανερές «θεσμικές» και οι παρασκηνιακές, που κάποιοι τις χαρακτηρίζουν αθέμιτες. Η απόλυτη απομόνωση αυτού του ιδιόρρυθμου και επικίνδυνου κυβερνητικού μορφώματος ικανοποιεί ίσως τα ένστικτα των πολιτισμένων ανθρώπων που απεχθάνονται ακόμη και να τους βλέπουν, μπορεί όμως να μας οδηγήσει όλους σε ακόμη πιο επικίνδυνες παρεκτροπές.
Οσο πιο μόνοι και περιθωριοποιημένοι νιώθουν, τόσο περισσότερες τρέλες είναι ικανοί να κάνουν, αν κρίνουμε κι από όσα απίθανα αποκάλυψαν εθελοντικά στο «αυτοκτονικό» ντοκιμαντέρ του CHANNEL 4. Από φανατισμό και άγνοια θα μας έβγαζαν από το ευρώ μέσα σ’ ένα βράδυ. Αρα τον παλαβό καλό είναι να τον έχεις από κοντά, ιδίως αν έχει το δάχτυλο στο κουμπί για τους «πυραύλους».
Υπάρχουν όμως και διακριτά όρια. Αλλο η διατήρηση διόδων επικοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ομάδα εξουσίας γύρω από τον Τσίπρα με στόχο την ύπαρξη ενός στοιχειώδους μηχανισμού εθνικής εγρήγορσης (αχρείαστος να ’ναι), κι άλλο η ανάπτυξη πεμπτοφαλαγγίτικων σχέσεων που εξυπηρετούν προσωπικές επιδιώξεις και μόνο.
Τώρα που είδαμε αρκετά ξεκάθαρα τι συμβαίνει μέσα στη Ν.Δ., θέλουμε να ελπίζουμε ότι ισχύει το πρώτο, μέχρι απεφευκταίας αποδείξεως του δεύτερου σεναρίου. Στην πολιτική, όμως, δεν υπάρχει μόνο το «καλό καγαθό». Υπάρχουν και οι πονηριές, υπάρχουν και οι ιδιότυπες αποστασίες, υπάρχουν και οι λανθασμένοι σχεδιασμοί που για αλλού ξεκινούν και αλλού καταλήγουν.
Οπότε το καλύτερο απ’ όλα, τώρα που... οι γαλάζιες συνιστώσες βγήκαν στο ξέφωτο, είναι να αποσαφηνίσει καθένας το στίγμα του. Οποιος θέλει να παλέψει για να αλλάξουμε κυβέρνηση προς το ευρωπαϊκότερο (κάτι που ήταν κάποτε αυτονόητο), ας το ξεκαθαρίσει απόλυτα για να μετρηθεί με τους άλλους που το παλεύουν... για να μπουν κάποτε σε μια ΟΠΟΙΑ κυβέρνηση με το αζημίωτο. Θεμιτό και το δεύτερο, το ξαναλέμε, ακόμα και αναγκαίο στα δύσκολα. Αλλά να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται!
Κυρίως, όμως, να απομονωθούν διά της εις άτοπον επαγωγής οι τρίτοι που επιτήδεια καλοβλέπουν απλώς μία αποστασία. Αυτή τη ΝΕΑ φορά προς τα αριστερά «ανάκτορα» και όχι τα βασιλικά παλάτια. Για να τρώνε και να πίνουν παρέα με τους συριζοκηφήνες καμιά τετραετία και βάλε εις υγείαν των κορόιδων σε μια όλο και πιο ρημαγμένη χώρα. Στο τέλος-τέλος, άμα τόσο πολύ γουστάρουν κολεγιά με Συριζαίους, στο καλό και άντε γεια! Αν και την αποστασία πολλοί αγάπησαν, τους αποστάτες ουδείς.
Θέμος Αναστασιάδης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ