Ο κ. «ναι σε όλα»

Μετά το τέλος της προχθεσινής καθυστερημένης αποκριάτικης φιέστας στη Βουλή, η πραγματικότητα χτυπάει πλέον σαν τη βαριά και σκοτεινή μοίρα την πόρτα της κυβέρνησης, όπως τη χτυπάει επί τόσο καιρό στην πόρτα της χώρας, ακριβώς επειδή η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένου πολυέξοδου καρνάβαλου.
Τώρα πια, ο πάλαι ποτέ «αριστερός» κ. Τσίπρας δεν έχει τίποτα άλλο να βγάλει από το μανίκι. Στην οικονομική πολιτική του (αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάτι τέτοιο…) έγινε πιο δεξιός από την πιο άγρια φιλελεύθερη δεξιά, στην τρόικα που έβριζε για να γίνει πρωθυπουργός έγινε ο καλύτερος φίλος και υπηρέτης, στη Γερμανία... της «Μάνταμ Μέρκελ» και του Μερκελισμού ο πιο πιστός απόστολος, ενώ στα ζητήματα δημοκρατίας ελευθερίας του πολίτη από το κράτος δίνει τα ρέστα του: το δεξί του χέρι από Παπάς πάει να γίνει Γεωργαλάς – αφού ορίζει (το πώς μόνον ο ίδιος το ξέρει) ακόμα και πόσοι τηλεοπτικοί σταθμοί χωρούν στην
Ελλάδα, την ώρα που επιχειρεί να ασκήσει προληπτική λογοκρισία σε εφημερίδες και δημοσιογράφους.
Ταυτόχρονα, δηλώνει δημόσια την πρόθεσή του για να βάλει ακόμα και τη Δικαιοσύνη να κάνει αυτό που ο ίδιος θέλει, χτυπώντας πλέον στην καρδιά και την ουσία της δημοκρατίας δυτικού τύπου στην Ελλάδα. Κι αυτά είναι λίγα μόνον από τα επιτεύγματά του: λ.χ. για το προσφυγικό ή για το πώς η Ελλάδα έχει γίνει μπαλάκι στα χέρια της Τουρκίας και στις σχέσεις της με την Ε.Ε., ούτε λόγος…
Όλα αυτά, έχουν έναν κοινό παρανομαστή. Δεν είναι η ανικανότητα, αν και δεδομένη στον υπερθετικό.
Είναι το ψέμα. Το ασύστολο, αχαλίνωτο, το διαρκές και προς κάθε κατεύθυνση ψέμα με στόχο μοναδικό τη διατήρηση της εξουσίας. Αυτό και τίποτε άλλο.
Είναι ο λογαριασμός που έρχεται όταν έχεις κάνει τέχνη το να κοροιδεύεις τους πάντες και τα πάντα, όταν ξεκινάς πάντα από το ψευτοόχι και καταλήγεις να είσαι ο κ. «ναι σε όλα»…
Γ. Μαλούχος-ΤΟ ΒΗΜΑ