Το κράτος του ζόφου

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν γεμάτη από γεγονότα που τείνουν να αλλοιώσουν την φύση του πολιτεύματος της χώρας μας. Όλα βρίσκονται σε μιαν αλληλουχία που απαξιώνει θεσμούς και προσβάλλει ανθρώπους. Μέσα σε μια εβδομάδα γευτήκαμε την «σοσιαλιστική νομιμότητα» του Πολάκη, του Καλογρίτσα, του Παρασκευόπουλου και διαπιστώσαμε πως η αριστερή πολιτική διεξάγεται με όρους Μαφίας. Κρατούν ομήρους, ώστε οι συγγενείς τους να φανούν συνεργάσιμοι. Να καταβάλλουν τα «λύτρα» τους.

Όμως υπάρχει και μια άλλη πιο «εξευγενισμένη» ομηρεία, που συντελείται μέσα από νομιμοφανείς διαδικασίες και που αποσκοπεί και αυτή στον έλεγχο του φρονήματος ανώτατων κρατικών λειτουργών. Με αφορμή την υπόθεση Ι. Ντογιάκου, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κατήγγειλε σε

ραδιοφωνικό σταθμό, πως δύο από τα τρία μέλη του πειθαρχικού συμβουλίου που τον έκρινε, τελούσαν υπό ομηρεία. Ήταν υποψήφιοι για την θέση του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου και η σχετική ακροαματική διαδικασία στην Βουλή είχε ολοκληρωθεί προ διμήνου. Η κυβέρνηση όμως καθυστερεί την τελική επιλογή, με αποτέλεσμα οι δύο ανώτατοι δικαστικοί, να είναι ευάλωτοι σε άνωθεν πιέσεις ή να αισθάνονται την υποχρέωση να συντονιστούν με την βούληση των κυβερνώντων επί του προκειμένου θέματος.

Όλο αυτό το σκηνικό δείχνει πως υπήρξε ένας σχεδιασμός για την εκπαραθύρωση του «ενοχλητικού» εισαγγελέα, όπως σχεδιασμός υπήρξε και στα άλλα θλιβερά γεγονότα που ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, έτσι  ώστε να τίθενται ερωτηματικά όχι πλέον για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, αλλά για την ίδια την ύπαρξη της. Γιατί, ως γνωστόν, μια τραυματισμένη Δημοκρατία δεν είναι Δημοκρατία.

Η πρωτοφανής επίθεση που δέχεται η ελεύθερη ενημέρωση και η  απονομή της Δικαιοσύνης από την εθνολαϊκιστική συγκυβέρνηση, με οδηγούν στην διαπίστωση, πως όντως η Μεταπολιτευτική Δημοκρατία που ζήσαμε έχει τελειώσει. Όντως ζούμε το τέλος της Μεταπολίτευσης όχι με την έννοια της αναβάθμισης της, αλλά με την έννοια της παραμόρφωσης της. Όλα αυτά τα γεγονότα δεν ήταν τυχαία. Δεν προέκυψαν. Πολλοί άνθρωποι συνεργάστηκαν πάνω σε έναν σχεδιασμό και άλλα άβουλα ανθρωπάκια συμμετείχαν στην εκτέλεση του.

Πού το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, αναρωτιέται ο μετριοπαθής, ο σκεπτόμενος πολίτης. Νομίζω πως παρουσιάζει τα κλασσικά συμπτώματα ολοκληρωτικών κομμάτων που έχουν οικοδομήσει την πολιτική επιβίωση τους πάνω στον διχασμό της κοινωνίας, στις ρήξεις και στο « ξερίζωμα του παλιού», αυτοαναγορευόμενα στους φορείς «του νέου», και βλέπουν τώρα  την γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους.

Η πιθανή απώλεια της εξουσίας κάνει αυτά τα καθεστώτα να σκληρύνουν την συμπεριφορά τους, να παρακάμπτουν τους θεσμούς στους οποίους ούτως ή άλλως δεν πιστεύουν και να μηχανεύονται τρόπους για να παραμείνουν στην εξουσία. Αυτά που γίνονται στην Βενεζουέλα - την χώρα πρότυπο του Α. Τσίπρα - ας μας προβληματίσουν και για τα καθ΄ημάς.

Η αντιμετώπιση αυτής της ζοφερής κατάστασης απαιτεί την συνεργασία όλων των δημοκρατικών δυνάμεων, αφού βέβαια αντιληφθούν πως ο εχθρός δεν είναι, ο ανύπαρκτος στην Ελλάδα, νεοφιλελευθερισμός, αλλά η εθνολαϊκιστική συγκυβέρνηση και οι συνεργάτες της στην Δικαιοσύνη. Αφού εγκαταλείψουν την βλακώδη και ανιστόρητη πολιτική των ίσων αποστάσεων, οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς ας συντονιστούν με τις δυνάμεις της κεντροδεξιάς, ώστε να συγκροτήσουν ένα ευρύ μέτωπο για την υπεράσπιση της Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας.

Σ. Μουμτζής-liberal.gr