Η διαρκής ταπείνωση

Ομολογώ ότι έχει αρχίσει να με ξεπερνά. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο η κυβέρνηση βάζει συνεχώς τον πήχη εκεί που δεν μπορεί να τον περάσει.

Ξεκίνησε με το στραπάτσο του πρώτου εξαμήνου 2015. Τότε που ο Βαρουφάκης «σκότωσε την τρόικα», ο Τσίπρας βαρούσε τα νταούλια και οι χαρούμενοι χόρευαν καλαματιανά στο Σύνταγμα.

Ουδείς τούς είχε ζητήσει να κηρύξουν τον πόλεμο στην ευρωζώνη. Αλλά το έκαναν. Αποτέλεσμα; Η ταπεινωτική συνθηκολόγηση του 3ου Μνημονίου.

Ας πούμε ότι δεν ήξεραν. Θεωρητικά όμως τα παθήματα γίνονται μαθήματα. Και δεν έγιναν.

Η ίδια πατέντα ακολουθήθηκε στη συνέχεια με τις συντάξεις, τις εισφορές και τους φόρους.

Αποτέλεσμα; Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια σπάνια περίπτωση κυβέρνησης που κατάφερε και να αυξήσει τις εισφορές και να μειώσει τις συντάξεις και να επιβαρύνει τους φόρους. Κατάφερε δηλαδή να τους δυσαρεστήσει όλους.

Ακόμη χειρότερα. Μέσα από κηρύγματα επαναστατικού πατριωτισμού αποδέχθηκαν τελικά αδιαμαρτύρητα και το υπερ-Ταμείο και τον «κόφτη» - τον οποίον παρακαλούν τώρα να επεκτείνουν.

Δύο εξαιρετικά ταπεινωτικές ρυθμίσεις. Οι προηγούμενες «μνημονιακές» κυβερνήσεις είχαν αρνηθεί και να τις συζητήσουν.

Και ενώ είχαν βγει τα λάβαρα για να υποδεχθούμε σε αντάλλαγμα το κούρεμα του χρέους, η απάντηση ήταν «αργότερα βλέπουμε!». Μέσα τα λάβαρα.

Η μίνι επίδειξη ανυπακοής με το επίδομα στους συνταξιούχους κατέληξε και αυτή στο «δεν θα το ξανακάνουμε!» του Τσακαλώτου.

Τελικά, κάθε διακήρυξη υπερηφάνειας και κάθε κήρυγμα αντίστασης της κυβέρνησης οδηγεί σε άνευ όρων παράδοση στους δανειστές και σε πανωλεθρία για τον μέσο έλληνα πολίτη.

Αυτή η ταχεία επισκόπηση έχει νόημα ως προς τα σημερινά. Διότι η κυβέρνηση κατάφερε πάλι να μετατρέψει την αξιολόγηση σε μια επίδειξη δύναμης των δανειστών.

Μέχρι να καταλάβουν στο Μαξίμου τι λέει ο Σόιμπλε και τι λέει το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ τα βρήκαν μεταξύ τους σε βάρος της ελληνικής πλευράς. Η διαπραγμάτευση εξελίχθηκε πάλι σε ένα τελεσίγραφο το οποίο δύσκολα θα απορρίψουν.

Οταν όμως συμβαίνει το ίδιο πράγμα συνεχώς, αυτό κάτι σημαίνει. Μια διαρκής ταπείνωση.

Ως εκ τούτου, ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος κριτής της κυβέρνησης οφείλει να υποψιαστεί ότι δεν κάνουν απλώς λάθη. Κάνουν γενικώς λάθος.

Διότι η πλευρά των δανειστών, στη μία ή την άλλη εκδοχή της, δεν είπε τίποτα καινούργιο, ούτε κάτι που δεν περίμενε η ελληνική πλευρά. Οι προθέσεις της και οι απόψεις της ήταν γνωστές ακόμη και δημοσίως.

Εκεί λοιπόν υπεισέρχεται η στάση της κυβέρνησης. Για την οποία δύο εξηγήσεις υπάρχουν.

Είτε τρέφει ψευδαισθήσεις ως προς τα πραγματικά περιθώρια που διαθέτει - αυτό ονομάζεται άγνοια κινδύνου.

Είτε τα γνωρίζει και προσπαθεί όχι να διαπραγματευτεί αλλά να πουλήσει μούρη στο εσωτερικό της χώρας - αυτό λέγεται παπατζιλίκι.

Ενδεχομένως να ισχύουν και τα δύο.

Το βέβαιο είναι ότι καταφέρνουν σταθερά, έστω και για τα μάτια του κόσμου, να μετατρέψουν τη διαπραγμάτευση σε μια επίδειξη τσαμπουκά. Σε αυτήν τη περίπτωση κερδίζει πάντα ο ισχυρότερος!   

Δεν ξέρω αν υπό αυτούς τους όρους θα κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση - το θεωρώ πιθανό διότι η αγκίστρωση στην εξουσία μάλλον έχει απομείνει το μοναδικό σχέδιο της κυβέρνησης.

Αλλά για άλλη μια φορά το κόστος θα είναι βαρύ. Για την ελληνική κοινωνία και για την κυβέρνηση.

Θα το αντέξουν; Δεν μπορώ να πω, διότι κανείς δεν γνωρίζει τις αντοχές του άλλου. Αλλά το βέβαιο είναι ότι οι αντοχές αυτές θα δοκιμαστούν σκληρά.

Και ως γνωστόν άλλες οι αντοχές μιας νέας κυβέρνησης και άλλες οι αντοχές μιας κυβέρνησης διετίας - δηλαδή μιας κυβέρνησης στη μέση της τυπικής κοινοβουλευτικής θητείας της...
Γ. Πρετεντέρης-ΤΟ ΒΗΜΑ