Μία πρόταση για τη Ζωή

Δ​​εν είναι ότι της λείπει το μυαλό – άλλο είναι το πρόβλημά της. Το έχει πιάσει το ζήτημα, λοιπόν, η Ζωή Κωνσταντοπούλου! Ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δεν το έχει όμως επεξεργαστεί στη λεπτομέρειά του, ώστε να το κάνει στρατηγική· και εδώ είναι που έρχομαι εγώ, με τις ιδέες και τις προτάσεις μου, που πάντα αφιλοκερδώς προσφέρω στους πελάτες μου. (Ως τέτοιοι λογίζονται όσοι με τα καμώματά τους –με την ύπαρξή τους γενικώς– με βοηθούν κάθε μέρα να γεμίζω τη στήλη.)
Στην τελευταία  (ελπίζω) παράσταση των κινημάτων στην είσοδο του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου, προ ημερών, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, ηγετική μορφή του αγώνα κατά των πλειστηριασμών, είπε ότι ακόμη περιμένει να τη συλλάβει ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν κυριολεκτεί, προς Θεού. (Αν και ποτέ δεν ξέρεις με την πρόεδρο…) Το πιθανότερο, πάντως, είναι ότι
δεν περιμένει αυτοπροσώπως να της περάσει ο Αλέξης Τσίπρας τις χειροπέδες και να της σπρώξει αυτός με τα χέρια του, το κεφάλι κάτω, καθώς θα τη βάζει στο περιπολικό, όπως βλέπουμε να γίνεται στις ταινίες. Εννοεί να τη συλλάβει η Αστυνομία, ώστε να παραπεμφθεί σε δίκη και να φανεί ότι ο Τσίπρας θέλει να χώσει στη φυλακή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Σωστά το έχει συλλάβει η πρόεδρος. Φαντασθείτε τι ντόρο θα ξεσηκώσουν διεθνώς ο Μελανσόν και εκείνος ο ηλικιωμένος με τα σανδάλια, ο ειδικός για θέματα επαχθών και απεχθών χρεών. Χαμός θα γίνει! Πρώτο θέμα στο CNN το βλέπω. Ο Τσίπρας δεν θα έχει πού να κρυφτεί. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι αυτό το ξέρει ήδη και ο Τσίπρας· και δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να της κάνει τη χάρη. Επιπλέον, είναι και το άλλο: η ασάφεια της διάταξης για την παρεμπόδιση των πλειστηριασμών, που επιτρέπει τη δημιουργική ερμηνεία. Τίθεται, φέρ’ ειπείν, το ζήτημα «των δικών μας παιδιών». Επίσης, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο συμπτωμάτων που χαρακτηρίζουν το λεγόμενο σύνδρομο του Ρουβίκωνα στη συμπεριφορά των αστυνομικών – με προβληματισμούς του τύπου, π.χ., αν μια συγκεκριμένη πράξη θεωρείται ακτιβισμός ή εντάσσεται στα «σπασίματα», κατά τη σεμνοπρεπή διατύπωση του υπουργού Ν. Τόσκα. Συνεπώς, η Ζωή δεν μπορεί να ελπίζει στην πρωτοβουλία της Αστυνομίας ή του Αλέξη Τσίπρα.
Υποχρεωτικά, λοιπόν, πρέπει να δράσει η ίδια· και να δράσει τολμηρά και ριζοσπαστικά! Πρέπει η ίδια, με τις ενέργειές της, να εκβιάσει από την Αστυνομία την πρωτοβουλία που εκείνη δεν θέλει να πάρει, δηλαδή τη σύλληψή της. Ας μην αυταπατώμεθα, πρέπει η Ζωή να κάνει κάτι τόσο βαρύ, ώστε η πράξη να μην αφήνει στα όργανα του νόμου καμία άλλη επιλογή εκτός από τη σύλληψη. Δεν αισθάνομαι καθόλου ευχάριστα που το γράφω, αλλά, δυστυχώς, η Ζωή πρέπει να σηκώσει χέρι – δεν γίνεται αλλιώς. Και δεν εννοώ ένα συμβολικό ράπισμα, όπως στην περίπτωση της κ. Αθήνη και της κοτσίδας της. Ούτε ένα σπρώξιμο, σαν αυτά που πέφτουν σωρό στο «μελέ» ακτιβιστών με αστυνομικούς. Χρειάζεται φούσκος κανονικός.
Ξέρω ότι της είναι αδύνατο να βλάψει και μυρμήγκι – όλοι το ξέρουμε, όλοι το βλέπουμε. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο και ότι, για να το κάνει, θα χρειασθεί όλο το ηθικό σθένος της και όλη την πίστη ότι με την πράξη της οικοδομεί ένα καλύτερο μέλλον για τον Ανθρωπο. Ποτέ δεν ήταν εύκολο, όμως, και για κανέναν ηγέτη, εφόσον έθετε τον Ανθρωπο υπεράνω των άλλων σκοπιμοτήτων. Ο Στάλιν, για να δανειστούμε ένα παράδειγμα από την Ιστορία. Του ήταν εύκολο να πάρει την απόφαση να αποκλείσει την Ουκρανία, ώσπου να πεθάνουν από την πείνα τρία εκατομμύρια Ουκρανοί για να μάθουν οι υπόλοιποι την κολεκτιβοποίηση; Δεν θα το έλεγα. Πάντως, αν το αποφασίσει, χρειάζεται μεγάλη προσοχή στην ισορροπία. Οχι υπερβολική βία, αλλά ακριβώς όση χρειάζεται. Διότι αν ξεπεράσει το όριο και πράγματι βρεθεί στη φυλακή, φοβάμαι ότι δεν θα είναι μόνο οι διαδηλώσεις στον δρόμο που θα ζητούν την απελευθέρωσή της. Θα είναι και οι άλλες που θα ζητούν να την κρατήσουν μέσα…
Στ. Κασιμάτης-Καθημερινή