Το χαρτί του Μητσοτάκη

Τρεις δημοσκοπήσεις μετά τις Πρέσπες (Marc, Pulse, Metron) πιστοποιούν το ίδιο πράγμα: το Σκοπιανό εξελίσσεται σε πολιτικό Βατερλό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Πέρα από την ευρύτατη αποδοκιμασία της ίδιας της συμφωνίας (στη Βόρεια Ελλάδα αγγίζει τα όρια της κατακραυγής με 83%!), το κόστος της κυβέρνησης είναι διπλό.

Από τη μία πλευρά αποδυναμώνει την ίδια και από την άλλη εκτοξεύει τη ΝΔ, η οποία φτάνει στα υψηλότερα έως τώρα επίπεδα συσπείρωσης και εκλογικής απήχησης. Με τα σημερινά δεδομένα και από τις τρεις δημοσκοπήσεις, η αυτοδυναμία φαντάζει εφικτή.

Προφανώς δεν μπορούμε να προδικάσουμε το αποτέλεσμα. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Ξέρουμε όμως τι ΔΕΝ έγινε.

Όλη η κυβερνητική προπαγάνδα του φθινοπώρου στηρίχθηκε σε τέσσερα σημεία:

Πρώτον, στην υποτιθέμενη προσωπική υπεροχή του Τσίπρα έναντι του Μητσοτάκη.

Δεύτερον, στη θεωρία ότι ο Τσίπρας είναι «δρομέας μεγάλων αποστάσεων», σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη που «θα καεί στο ζέσταμα» περιμένοντας τις εκλογές που ζητούσε.

Τρίτον, στην αλλαγή ατζέντας και κλίματος με την έξοδο από το Μνημόνιο και την υποτιθέμενη ρύθμιση του χρέους.

Τέταρτον, στην αποδυνάμωση της αντιπολίτευσης και ενδεχομένως στη διάσπαση της ΝΔ με το Σκοπιανό.

Και τα τέσσερα διαψεύστηκαν. Ποτέ άλλοτε πολιτική στρατηγική δεν έχει πέσει τόσο έξω σε όλους τους σχεδιασμούς και υποθέσεις της.  

Ο Μητσοτάκης όχι μόνο δεν κάηκε στο ζέσταμα αλλά εμφανίζεται όλο και πιο ενισχυμένος απέναντι στον «μαραθωνοδρόμο» Πρωθυπουργό. Η αλλαγή ατζέντας γίνεται λιγότερο πιστευτή και από την Κοκκινοσκουφίτσα, ενώ το Σκοπιανό ενίσχυσε την αντιπολίτευση και ουσιαστικά διέλυσε τον κυβερνητικό συνασπισμό.  

Δεν ξέρω ποια πολιτικά μυαλά σχεδίασαν τα παραπάνω, αλλά αν ήμουν στη θέση του Πρωθυπουργού θα τους είχα απολύσει χωρίς αποζημίωση. Επεσαν θύματα του υποκειμενισμού και του βολονταρισμού τους, παραπτώματα που εξ ορισμού προσδιορίζουν ερασιτεχνισμό στην πολιτική.

Τι μένει; Οριακά τα τελευταία πυρομαχικά της παρηγοριάς με το επιχείρημα ότι ο Τσίπρας τουλάχιστον ήλθε για να μείνει - λες και υπήρχε περίπτωση να εκτοπιστεί μετεκλογικά ή να μεταναστεύσει...

Η ουσία όμως είναι απλή.

Πρώτον, η πολιτική κρίνεται στα ρεύματα απόρριψης και σήμερα το ρεύμα απόρριψης κυβέρνησης - Πρωθυπουργού είναι πανίσχυρο. Δεν θα εξανεμιστεί το βράδυ των εκλογών.  

Δεύτερον (όπως έλεγε και ο μεγάλος Μπιλ Σάνκλι), ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος δεν είναι τίποτα - όποιο ποσοστό κι αν διασώσει τελικά ο Πρωθυπουργός στην προσπάθειά του...

Να θυμίσω πως με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 22%-23% που του δίνουν (ακόμα) οι δημοσκοπήσεις θα είναι η ασθενέστερη αξιωματική αντιπολίτευση από το... 1977. Και μάλιστα σε τροχιά καθόδου, ενώ το ΠαΣοΚ του 1977 τουλάχιστον ανέβαινε.  

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα καταρρεύσει μέσα στο καλοκαίρι, ούτε ότι οι εκλογές θα αποδειχθούν περίπατος για τον Μητσοτάκη.

Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα παλέψει μέχρι τέλους με κάθε μέθοδο, χωρίς δισταγμούς και περισσή απελπισία, όποιο κι αν είναι το τέλος. Αλλά το έργο πλέον δεν είναι γραμμένο πάνω του. Είτε 18% πάρει, είτε 20%, είτε 23%, ελάχιστα πράγματα αλλάζουν επί της ουσίας.

Αντιθέτως, είναι ο Μητσοτάκης που εκ των πραγμάτων θα βγει στο προσκήνιο.

Για τον απλούστατο λόγο ότι μερικούς μήνες πριν από τις εκλογές ο αρχηγός της ΝΔ έχει μπροστά του την ευκαιρία να μαζέψει όλο το χαρτί. Και ως εκ τούτου να διασφαλίσει σε βάθος χρόνου τη σταθερότητα, την ομαλότητα και την κανονικότητα της χώρας.

Αν το πετύχει όμως, θα το χρωστάει και στον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο για την ποιότητα της εξουσίας του ή για το αποτύπωμα της πολιτικής του αλλά επειδή με τους τυχοδιωκτισμούς της απλής αναλογικής κατέστησε τον Μητσοτάκη σχεδόν μονόδρομο στην αναζήτηση της σταθερότητας.

Και από όλα τα λάθη του Τσίπρα ίσως αυτό να αποδειχθεί το πιο καθοριστικό στην τελική πορεία για την κάλπη.

Γ. Πρετεντέρης-Καθημερινή