Η κατάντια μιας όμορφης Παραλίας

Αυτή η θάλασσα με "ξέβρασε"...
Στα νερά της μεγάλωσα και εγώ και τα παιδιά μου...
Τέλη δεκαετίας του 80, αρχές του 90.
-
Αϊ Γιώργης Πελασγίας.
-
Κανένας δεν πήγαινε για μπάνιο εκεί, ούτε καν οι ντόπιοι. Άλλωστε δεν υπήρχε δρόμος για να φτάσεις μόνο κάτι μονοπάτια σχηματισμένα από τρακτέρ και αγροτικά που πήγαιναν στα μποστάνια τους.
Ξεκινούσαμε νωρίς με το Γιάννη, μερικές φορές χαράματα, για να κάνουμε περίπου 5-6 χιλιόμετρα από το χωριό μέσα από τα χωράφια για να κόψουμε δρόμο. Αν βρίσκαμε κανένα τρακτέρ ή κανένα αγροτικό στο δρόμο να μας πάρει στην καρότσα, ήταν η τυχερή μας μέρα.
Και στην επιστροφή; Εκεί ήταν τα δύσκολα... Ή έφευγες χωρίς και έβρισκες κάποιον να σε ανεβάσει στο χωριό ή αν μας έπαιρνε το απόγευμα... και πάλι με τα πόδια.
Τα χρόνια πέρασαν, το έμαθαν περισσότεροι, τα μονοπάτια έγιναν χωματόδρομοι και αργότερα τσιμέντο και άσφαλτος έστω και κακοστρωμένη και δεύτερης ποιότητας.
Κάποια στιγμή έπεσε και τσιμέντο και στην
κατηφόρα προς στην αμμουδιά και λίγο αργότερα μπήκε και μια μπάρα, μη τυχόν και κάποιο μηχανάκι θελήσει να κατέβει μέχρι το κύμα. Και η μπάρα προειδοποιούσε... όχι οχήματα... όχι φωτιές, όχι σκυλιά. (φωτό)
Πριν μερικά χρόνια και με μια παραλία που έσφυζε από κόσμο που ερχόταν από όλη τη Φθιώτιδα, έπεσαν και μερικές προτάσεις από ιδιώτες που ήθελαν να κάνουν κάτι εκεί. Ένα cafe, ένα fast food, έστω μια καντίνα... που κάποια στιγμή πρόβαλλε δίπλα στο εκκλησάκι.
Ωστόσο οι αντιδράσεις που υπήρξαν κυρίως από κάποιους "ένθερμους πατριώτες" μου με σημαία την "οι-κωλογική" τους συνείδηση, δεν άφησαν ούτε και την καντίνα αλλά ούτε καν μια βρύση με νερό. Αντέδρασαν μέχρι και στον καθαρισμό κάτω από τα σχίνα μιας και θεωρούσαν ότι οποιαδήποτε δράση θα κατέστρεφε την εικόνα και το περιβάλλον.
Φέτος, οι πάλαι ποτέ αντιδράσεις τους, έδωσαν σκυτάλη σε μια σπασμένη μπάρα, σε ατέλειωτα μηχανάκια, αγροτικά και αυτοκίνητα, ακόμη και σε τροχοβίλες και τροχόσπιτα που κατέκλυσαν τον χώρο που σφύζει από σκουπιδαριό. Και οι "οι-κωλογικές συνειδήσεις" ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν μαζί με την οργή τους για τον καντινιέρη που μάζευε μέχρι και τα σκουπίδια τους...
Φοβηθήκατε μην γίνει "Μύκονος της Ανατολικής Φθιώτιδας" και κατάντησε... Χαβούζα !
Αιδώς ξεφτίλες... Αιδώς...
Νικ. Αξελής