Είναι μάλλον βέβαιο ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι
ενοχλημένος –ο ίδιος θα δήλωνε αγανακτισμένος– για το γεγονός ότι στη
δύσκολη διαδικασία της επίλυσης του θέματος των Σκοπίων δεν είχε τη
στήριξη που θα ήθελε από την αντιπολίτευση. Και ότι θεωρεί πως η Νέα
Δημοκρατία ως αξιωματική αντιπολίτευση τότε θα έπρεπε να είχε κάνει τη
δική της υπέρβαση και να είχε στηρίξει τη συμφωνία των Πρεσπών, έστω και
με αστερίσκους. Καλώς ή κακώς αυτό δεν έγινε, με ευθύνη και του ιδίου
που επέλεξε να μη δημιουργήσει έναν μυστικό δίαυλο επικοινωνίας με τον
Κυριάκο Μητσοτάκη. Τελικά, η τότε αντιπολίτευση υιοθέτησε αρνητική
στάση. Είχαμε έντονες αντιπαραθέσεις όχι μόνο στη Βουλή, αλλά και στην
κοινωνία, με αποκορύφωμα τα συλλαλητήρια.
Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι, είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με τις Πρέσπες, στον ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται πως δεν έλαβαν την ευρύτερη στήριξη που επέβαλε το εθνικό συμφέρον. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τη συγκεκριμένη συμφωνία επικροτούσαν – προφανώς όχι με ενθουσιασμό, αλλά με πνεύμα ρεαλισμού και αίσθηση ευθύνης– στελέχη και ψηφοφόροι όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του Κινήματος Αλλαγής και της Νέας Δημοκρατίας.
Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό πως μετά την ανάρρησή της στην
εξουσία η Ν.Δ. εφαρμόζει τη
Είναι δεδομένο, λοιπόν, ότι, είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με τις Πρέσπες, στον ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται πως δεν έλαβαν την ευρύτερη στήριξη που επέβαλε το εθνικό συμφέρον. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τη συγκεκριμένη συμφωνία επικροτούσαν – προφανώς όχι με ενθουσιασμό, αλλά με πνεύμα ρεαλισμού και αίσθηση ευθύνης– στελέχη και ψηφοφόροι όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του Κινήματος Αλλαγής και της Νέας Δημοκρατίας.