Ο βάλτος των ρύπων

 

Τι δράμα κι αυτό. Τι θρήνος, κλάμα, μοιρολόι. Το ντόπιο παραληρηματικό λόμπι του, παραγεμισμένου παραμύθια, ρώσικου πιροσκί σπαράζει. Δεν βλέπει τις θηριωδίες και δεν ακούει για τα εγκλήματα του Πούτιν κατά πανικόβλητων αμάχων, τρομοκρατημένων παιδιών και ξεριζωμένων προσφύγων στην Ουκρανία

Αγανακτεί καταρρακωμένο μόνον για την υποτιθέμενη απαγόρευση του ρώσικου πολιτισμού στην Ελλάδα. Με κροκοδείλια δάκρυα μουσκεύει τις τάχα μπλοκαρισμένες παρτιτούρες των Προκόφιεφ Ραχμάνινοφ, Σοστακόβιτς, Ρίμσκι-Κόρσακοφ. Αλίμονο και εκείνες του μεγάλου Τσαϊκόφσκι!  Εκρήγνυται παροξυσμικά για το δήθεν αναγνωστικό μποϊκοτάζ των Γκόγκολ, Τουργκένιεφ, Τολστόι, Τσέχωφ, Πούσκιν. Οδύρεται για το κρίμα κι άδικο του « αποκλεισμού» των βιβλίων του τεράστιου Ντοστογιέφσκι!

Πώς θα επιβιώσουν πλέον αυτές οι καλλιτεχνικά «ευαίσθητες» Λάικες δίχως τα μπαλέτα του «Καρυοθραύστη» και της «Ωραίας Κοιμωμένης»; Πώς θα αντέξουν, άραγε, οι αλλήθωρες «ψυχούλες» των τρολ τους τη συμφορά της στέρησης από το μοναχό Αλιόσα Καραμάζοφ, το φοιτητή Ρόντιον Ρασκόλνικοφ, το πρίγκιπα Λεβ Μίσκιν.

Το ότι όλες αυτές οι προπαγανδιστικές μπαμπούσκες βγάζουν από τη κοιλία τους φύκια που πλασάρουν για μεταξωτές κορδέλες, δεν χρειάζεται εξακρίβωση. Μόνο διαπίστωση τού, στα όρια του αμόκ, ασυνάρτητου παραμιλητού τους. Καθοδηγούμενου ή όχι, αδιάφορο για κάθε σκόπιμα απενοχοποιημένο από την ολέθρια ρωσική εισβολή.

Παρόμοια σύγχυση φανέρωναν άλλοτε τα ιστορικά λιποβαρή γιουσουφάκια του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου. Σήμερα υπό την ίδια φενάκη απευθύνουν κατάρες και αναθέματα στη «σκοταδιστική» Λίνα Μενδώνη που «επιβάλλει λογοκρισία και εμπάργκο» στη ρωσική τέχνη. Άλλο ένα ρηχό ψέμα προς αποχαυνωμένους.

Στη πραγματικότητα το ελληνική πολιτεία ακύρωσε τις παραστάσεις των κρατικών ρωσικών οργανισμών που είχε παραγγείλει. Δεν απέρριψε ατομικά κανένα καλλιτέχνη και καμιά πολιτιστική εκδήλωση συνεργασίας. Μόνο όσες φέρουν τη σφραγίδα των ρωσικών κρατικών φορέων.

Αλλά πού να καταλάβουν οι εγχώριες ξεκούρδιστες μπαλαλάικες τη διαφορά ανάμεσα στα έργα του πολιτισμού και τους δημόσιους υπουργικούς οργανισμούς που τα εποπτεύουν; Αυτές ζαχαρώνουν αποκλειστικά τα ακομπανιαρίσματα των ξινισμένων λαρυγγισμών κάποιας Πεκίνο-αναθρεμμένης Ζαχάροβα.

Το πιο ενοχλητικό είναι πως ανεβασμένες στο Καραγκιοζμπερντέ της υποκρισίας υποδύονται ότι δεν αφουγκράζονται όσα συμβαίνουν σήμερα στη Ρωσία. Εκεί που η κρατική Δούμα αποφάσισε ότι οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις θεωρούνταν «προδοσία του λαού» , οι διαμαρτυρόμενοι συλλαμβάνονται και όλοι οι πολίτες απαγορεύεται να χρησιμοποιούν τους όρους «πόλεμος» και «εισβολή».

Κι όμως σε συνθήκες αυταρχισμού και ισοπεδωτικής καταστολής η μεγάλη μερίδα των Ρώσων καλλιτεχνών αντιστέκεται. Επωνύμως, θαρραλέα και αξιοπρεπώς. Δεν είναι μόνο η Έλενα Κοβάλσκαγια, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Θεάτρου και Πολιτιστικού Κέντρου Μέγιερχολντ που παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενη για την εισβολή στην Ουκρανία λέγοντας: «είναι αδύνατο να δουλεύεις για έναν δολοφόνο και να παίρνεις μισθό από αυτόν».

Την ενυπόγραφη αποδοκιμασία τους εναντίον του πολέμου, κατέθεσαν ακόμη ο επικεφαλής του διάσημου θεάτρου «Μπολσόι», Βλαντιμίρ Ουρίν καθώς και ο ομόλογος του στο θέατρο «Αλεξανδρίνσκι» της Αγίας Πετρούπολης Βαλερί Φόκιν.

Μαζί τους συντάχθηκαν ο επικεφαλής του θεάτρου «Σατυρικόν» της Μόσχας, Κονσταντίν Ράικιν και ο καλλιτεχνικός διευθυντής και κύριος μαέστρος της «Εθνικής Φιλαρμονικής της Ρωσίας» Βλαντιμίρ Σπιβάκοφ.

Από κοντά συνυπέγραψαν εκατοντάδες κορυφαίες προσωπικότητες της ρωσικής καλλιτεχνικής ελίτ τονίζοντας ότι δεν μπορούν να υποστηρίξουν την ψευδαίσθηση της κανονικότητας μπροστά στην ανθρώπινη τραγωδία που εκτυλίσσεται στην γειτονική τους ομόθρησκη χώρα.

Παράλληλα 10.000 άλλοι, άπαντες ενεργοί λειτουργοί του πολιτισμού και τη τεχνης στη Ρωσική ομοσπονδία εξέφρασαν γραπτώς με ανοικτή επιστολή τους στον Πούτιν την απόλυτη αλληλεγγύη τους στον λαό της Ουκρανίας και δηλώνοντας αποφασιστικά «Όχι στο Πόλεμο».

Εν τω μεταξύ το «Γκαράζ» το κορυφαίο μουσείο σύγχρονης τέχνης της Ρωσίας, κατέβασε ρολά έως ότου τελειώσει ο πόλεμος Την ίδια στιγμή ξένοι καλλιτέχνες πού εργάζονται στη ρωσική επικράτεια κόβουν κάθε δεσμό με τα πολιτιστικά της ιδρύματα.

Ο βιρτουόζος Γάλλος χορευτής Λωράν Ιλαίρ παραιτήθηκε από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του μπαλέτου «Στανισλάφσκι» ενώ ο Λιθουανός σκηνοθέτης Μιντάουγκας Καρμπαούσκις εγκατέλειψε τη θέση του διευθυντή του θεάτρου «Μαγιακόφσκι» στη Μόσχα. Δεν σκόπευαν ως έντιμοι άνθρωποι να σπαταλήσουν την ευπρέπεια τους, καταντώντας οι χρήσιμοι ηλίθιοι του Κρεμλίνου.

Αντίθετα εδώ, στη χώρα, της Τραμουντάνας και της Όστριας, του Λεβάντε και του Πουνέντε- σύμφωνα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης- υπάρχουν οι μετεωρολογικά αδάμαστοι οι οποίοι, παρότι παραδαρμένοι, αρνούνται πεισματικά να προσανατολισθούν με τη κατεύθυνση που φυσά ο άνεμος στη δημοκρατική παγκόσμια κοινότητα.

Ναιμεναλλάδες, ισαποστάκηδες, ρωσοψεκασμένοι, Πουτινολιγούρηδες και εργατοπατέρες της Λυρικής δεν βλέπουν πέρα από τη ξιπασμένη μύτη τους. Κόπτονται με μισόλογα υπέρ των πολεμικών φρικαλεοτήτων του Πούτιν στη Ουκρανία.

Δοξάζουν διφορoύμενα την φρικιαστική αναβίωση των ναζιστικών όρων lebensraum (ζωτικός χώρος) και anschluss (προσάρτηση εδάφους). Αυτούς που έχει υιοθετήσει απερίσκεπτα η Μόσχα, χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες.

Αδιαφορούν, αν δεν λοιδορούν, την ηρωική αντίσταση του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού της αμυνόμενης χώρας. Περιφρονούν, δίχως να έχουν πάρει καν χαμπάρι, τα αντιπολεμικά αντανακλαστικά σημαντικής μερίδας του Ρωσικού λαού.

Και απολαμβάνουν τις διαδικτυακές πόζες του Πάνου Κομμένου έξω από το μαυσωλείο του Λένιν. Ατυχώς δεν αντιλαμβάνονται ότι ο σκουπιδοτενεκές της ιστορίας δεν είναι καφενόβιο καλαμπούρι. Μυρίζει αφόρητα.

Το χειρότερο είναι ότι αυτό το εγχώριο μειοψηφικό συνονθύλευμα των συνειδητά αφασικών, ωμά κυνικών, κουτοπόνηρα σιωπηλών και θολωμένων φανατικών αποστρέφει το βλέμμα από τα ποτάμια αίματος που χύνονται στην Ουκρανία.

Αντί ντροπής, γκρινιάζει παραπλανητικά για αντιπολιτευτικούς λόγους επειδή τάχα του στερούν το νοερό κολύμπι στη «Λίμνη των Κύκνων». Η πικρή αλήθεια είναι πως ηθικά εξαχρειωμένο τσαλαβουτά εργολαβικά και λερώνεται οικειοθελώς στο βάλτο των ρωσικών προπαγανδιστικών ρύπων. 

Δημ. Παγαδάκης-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ