«Δεν θα μας φιμώσετε, δεν θα μας λυγίσετε, θα μας βρείτε εκεί που ήμασταν πάντα. Απέναντι στη σάπια εξουσία σας.» Δεν πρόκειται για απόσπασμα από πύρινη μπροσούρα αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας.
Είναι ένα σπάραγμα από την οργίλη ανακοίνωση του Σωματείου Ελλήνων
Ηθοποιών που προσυπογράφεται από λοιπές καλλιτεχνικές ενώσεις ,
συλλόγους και ομοσπονδίες.
Επί του παρόντος διαβάζεται από μέλη του σωματείου στις ανά την Ελλάδα θερινές παραστάσεις υψηλής υποκριτικής τέχνης σε αρχαία θέατρα, αρχαιολογικούς χώρους, μεσαιωνικά κάστρα και οικοπάρκα. Μέχρι στιγμής δεν έχει εξακριβωθεί αν αναγνώστηκε με στόμφο και στο «Δελφινάριο» ώστε να κατανοήσει το κοινό της επιθεώρησης ότι το σωματείο ανέκαθεν ήταν «μαζί με τα θύματα, μαζί με τους αδύναμους, μαζί με αυτό που ορίζει η πραγματική Δικαιοσύνη και η Δημοκρατία!».
Προφανώς και είναι δικαίωμα του να ασκεί ανεμπόδιστα κριτική. Ακόμα και ακραία, επιθετική ή κακόβουλη εναντίον φορέων της κρατικής εξουσίας στους οποίους ανήκουν και οι δικαστικοί λειτουργοί. Εξάλλου η ελευθερία έκφρασης του κάθε πολίτη αποτελεί θεμελιώδη δημοκρατική κατάκτηση. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, το αδάμαστο αυτό σωματείο όφειλε να διευκρινίσει κάποιες μικρολεπτομέρειες μη τυχόν και προκύψουν ερμηνευτικές παρεξηγήσεις. Πώς ας πούμε ορίζει τη πραγματική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία;
Διότι, αν δονείται συνεπαρμένο από την αντίληψη ότι το δίκαιο το αποδίδει ο λαός, τότε η ανακοίνωση του υπαινίσσεται ώθηση προς μια εκτροπή. Ένα εκτροχιασμό νόθευσης και διαστρέβλωσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ασύμβατο με τη συντεταγμένη κοινωνία και εκτός του νομικού της πολιτισμού. Απόπειρα με δυο λόγια, υποκατάστασης της θεσμικής δικαιοσύνης με λαϊκά δικαστήρια. Εκεί όπου ενδέχεται να αναλάβουν ρόλους λαϊκού δικαστή, κατήγορου, ενόρκου και συνηγόρου μαζί και ταυτοχρόνως οι εκπρόσωποι συντεχνιών, συλλόγων, εργατοϋπαλληλικών ενώσεων καθώς και επαγγελματίες δικαιωματιστές της ακτιβιστικής βιομηχανίας των αλά καρτ ευαισθησιών.
Αναμενόμενα, διάφοροι αυτοσχέδιοι νομομαθείς του καναπέ, αυτόκλητοι δικαστές του πληκτρολογίου και τυχάρπαστοι διαδικτυακοί θεωρητικοί του δικαίου που θα απάρτιζαν , υποτίθεται, ένα λαϊκό δικαστήριο θα συμπεριφέρονταν ως παράφοροι νέο-Ροβιεσπέροι, ψωνισμένοι από πανέρι με ρετάλια. Θα έκριναν σύμφωνα με την «ηθική του λαού». Και στο όνομα δήθεν του λαού ή όποιας άλλης φαντασιακής κοινωνικής πλειοψηφίας θα καταδίκαζαν μεροληπτικά τον οποιοδήποτε κατηγορούμενο. Στη καλύτερη, ένα τέτοιο μοχθηρό σκηνικό θα απείχε ελάχιστα από ζοφερό θρίλερ. Στη χειρότερη θα αποκαθήλωνε το κράτος δικαίου αντικαθιστώντας το με ένα λημέρι εκδικητικών ταλιμπάν.
Είναι περιττό να ζητήσει κανείς περεταίρω αποσαφηνίσεις από τους φανατικούς θιασώτες των λαϊκών δικαστηρίων. Τις διατυπώνουν και τις αποκαλύπτουν ως φάρσα μόνοι τους. Πόσο μάλλον όταν απαγγέλλεται από μελή διαφόρων θιάσων πομπωδώς και με τετριμμένες συναισθηματισμούς ενώπιων ενός καλοπροαίρετου κοινού. Διατρανώνοντας ότι «οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού. Ως εκ τούτου οφείλουν να είναι ευθυγραμμισμένες προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα.». Οι συντάκτες του ανακοινωθέντος δεν ζητούν απλώς από τη δικαιοσύνη να αφουγκράζεται ή να πιάνει τον σφυγμό της κοινωνίας. Διακατέχονται σφοδρά από την επιθυμία να συμμορφώνονται οι δικαστικές αποφάσεις με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Όποιο κι αν είναι αυτό, όπως οι ίδιοι το μεταφράζουν και όπως ίσως τους βολεύει κάθε φορά.
Λίγο πολύ απαιτούν στην κρίση του δικαστή να παρεισφρέουν «εξωνομικά» στοιχεία. Να μην προσηλώνεται δηλαδή αυτός στη δικογραφία και τα πραγματικά γεγονότα αλλά σε τηλεδίκες και σόσιαλ μίντια. Γιατί όχι και σε χυδαία τρολ που με αναρτήσεις μίσους λαχταρούν πεισματικά, τάχα προς παραδειγματισμό, λιντσαρίσματα, λιθοβολισμούς, κάψιμο στη πυρά, σταύρωση ή κρέμασμα σε δημόσιες πλατείες. Ποιο τεκμήριο αθωότητας και ποιος σεβασμός των δικαιωμάτων του κάθε κατηγορούμενου; Ποιες πολιτικές ελευθερίες, κράτος δικαίου, ανθρώπινα δικαιώματα; ¨Όλα πολτός. Σε αυτό που δουλεύει υπερωρίες το αγανακτισμένο ντόπιο λαικιστάν, χειροκροτώντας με λασπωμένες παλάμες «το κοινό περί δικαίου αίσθημα». Μια έννοια απολύτως αόριστη, ευάλωτη σε παρερμηνείες, στρεψοδικίες, καταχρήσεις και κομματικές εργαλειοποιήσεις.
Τι παραπάνω ,αλλωστε αποτελεί ο ντόρος στην υπόθεση Λιγνάδη; Καλώς ή κακώς, ατελώς ή πλήρως η δικαιοσύνη αποφάνθηκε. Τον έκρινε πρωτοδίκως ένοχο για δύο βιασμούς ανηλίκων και τον καταδίκασε σε 12 χρόνια κάθειρξη. Το ίδιο δικαστήριο τον άφησε ελεύθερο με περιοριστικούς όρους . Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ένα δικαστήριο χορηγεί αναστολή στην ποινή μέχρι την έφεση. Ούτε ήταν ο καινοφανώς πρώτος του οποίου η αποφυλάκιση θεωρείται ως αναντίστοιχη της βαρύτητας των πράξεων του. Προς τι λοιπόν ο εκκωφαντικός σάλος και οι εκφωνήσεις οργισμένων λογυδρίων;
Δεν παρατηρηθήκαν παρόμοιες αντιδράσεις σε συναυλίες για τον πρώην ντράμερ γνωστού συγκροτήματος, που καταδικάστηκε σε 12χρονη φυλάκιση για βιασμούς εξάχρονων κοριτσιών κσι επίσης πήγε σπίτι του. Δεν σημειωθήκαν ανάλογες κινητοποιήσεις σε σχολεία στη περίπτωση καταδίκης εκπαιδευτικού για αποπλάνηση και κατάχρηση ανηλίκων σε ασέλγεια, στον οποίο το δικαστήριο χορήγησε αναστολή. Δεν οργανώθηκα ν διαμαρτυρίες με πλακάτ και πανό σε προαύλια εκκλησιών για ιερωμένους που ασελγούσαν σε ανήλικους και καταδικάστηκαν με αναστολή. Τσιμουδιά δεν ακούστηκε για ηθοποιό που κατηγορήθηκε για βιασμούς γυναικών και αφέθηκε ελεύθερος καθώς το δικαστήριο αποφάσισε να μην παρατείνει άνω των 12 μηνών προσωρινή του κράτηση του.
Οι περιπτώσεις τους φαίνεται ότι δεν αποτελούσαν ντροπή και αίσχος για τα δικαστήρια, περιφρόνηση και ύβρη για τη κοινωνία, εξευτελισμό και ταπείνωση των θυμάτων τους. Κανείς δεν κάλεσε τους πολίτες, όπως έπραξε το σωματείο ηθοποιών «να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για αυτή την υπόθεση». Πιθανότατα ή, καλύτερα, ακριβώς οι συγκεκριμένοι δράστες έμειναν στο απυρόβλητο επειδή δεν είχαν εκτεθεί πολιτικά, δεν κουβαλούσαν κομματικές ταυτότητες και κινηματικές περγαμηνές. Αντίθετα, ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου φέρεται ως πατενταρισμένος δεξιός, συντηρητικός αν όχι «πλέρια» αντιδραστικός, μέλος της συστημικής ελίτ, προσφιλής στην «σάπια» εξουσία και τις ανομολόγητες διαπλοκές της.
Ως εκ τούτου ο σαματάς δεν γίνεται για τα εγκλήματα που διέπραξε αλλά η υποδαύλιση της κατακραυγής αφορά την ιδεολογικοπολιτική του στάση. Η οποία με τη σειρά της, σύμφωνα με τους τοξικά προκατειλημμένους επικριτές του, συνιστά αιτία παραλυτικής διαφθοράς που οδηγεί στο αποτέλεσμα του παιδοβιασμού. Ούτε οι Μεσαιωνικοί ιεροεξεταστές ούτε ο σοβιετικός ο εισαγγελέας των δικών της Μόσχας Αντρέι Βισίνσκι θα στοχοποιούσαν τον ίδιο και ,εμμέσως, τους δικαστές του με τέτοιο ανατριχιαστικά άθλιο τρόπο.
Όλα τα υπόλοιπα, αμεσοδημοκρατικές υστερίες, παροξυσμικά μανιφέστα και εκκλήσεις στοίχισης πέριξ της αυθαίρετης νομιμοποίησης του « κοινού περί δικαίου αισθήματος» αποτελούν τη γαρνιτούρα της υποκρισίας, των κομματικών παρωπίδων και της επιδίωξης πολιτικής εκμετάλλευσης. Ασφαλώς και δεν είναι αμάρτημα να χρησιμοποιεί κανείς για μικροκομματικά οφέλη ένα ρηχό «ηθικόμετρο». Όσοι, όμως, αφελείς παρασύρονται στη παγίδα των μετρήσεων του, ανταποκρίνονται στο έπακρο σε προδιαγραφές που αποτιμώνται με το «βλακόμετρο».
Επί του παρόντος διαβάζεται από μέλη του σωματείου στις ανά την Ελλάδα θερινές παραστάσεις υψηλής υποκριτικής τέχνης σε αρχαία θέατρα, αρχαιολογικούς χώρους, μεσαιωνικά κάστρα και οικοπάρκα. Μέχρι στιγμής δεν έχει εξακριβωθεί αν αναγνώστηκε με στόμφο και στο «Δελφινάριο» ώστε να κατανοήσει το κοινό της επιθεώρησης ότι το σωματείο ανέκαθεν ήταν «μαζί με τα θύματα, μαζί με τους αδύναμους, μαζί με αυτό που ορίζει η πραγματική Δικαιοσύνη και η Δημοκρατία!».
Προφανώς και είναι δικαίωμα του να ασκεί ανεμπόδιστα κριτική. Ακόμα και ακραία, επιθετική ή κακόβουλη εναντίον φορέων της κρατικής εξουσίας στους οποίους ανήκουν και οι δικαστικοί λειτουργοί. Εξάλλου η ελευθερία έκφρασης του κάθε πολίτη αποτελεί θεμελιώδη δημοκρατική κατάκτηση. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, το αδάμαστο αυτό σωματείο όφειλε να διευκρινίσει κάποιες μικρολεπτομέρειες μη τυχόν και προκύψουν ερμηνευτικές παρεξηγήσεις. Πώς ας πούμε ορίζει τη πραγματική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία;
Διότι, αν δονείται συνεπαρμένο από την αντίληψη ότι το δίκαιο το αποδίδει ο λαός, τότε η ανακοίνωση του υπαινίσσεται ώθηση προς μια εκτροπή. Ένα εκτροχιασμό νόθευσης και διαστρέβλωσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ασύμβατο με τη συντεταγμένη κοινωνία και εκτός του νομικού της πολιτισμού. Απόπειρα με δυο λόγια, υποκατάστασης της θεσμικής δικαιοσύνης με λαϊκά δικαστήρια. Εκεί όπου ενδέχεται να αναλάβουν ρόλους λαϊκού δικαστή, κατήγορου, ενόρκου και συνηγόρου μαζί και ταυτοχρόνως οι εκπρόσωποι συντεχνιών, συλλόγων, εργατοϋπαλληλικών ενώσεων καθώς και επαγγελματίες δικαιωματιστές της ακτιβιστικής βιομηχανίας των αλά καρτ ευαισθησιών.
Αναμενόμενα, διάφοροι αυτοσχέδιοι νομομαθείς του καναπέ, αυτόκλητοι δικαστές του πληκτρολογίου και τυχάρπαστοι διαδικτυακοί θεωρητικοί του δικαίου που θα απάρτιζαν , υποτίθεται, ένα λαϊκό δικαστήριο θα συμπεριφέρονταν ως παράφοροι νέο-Ροβιεσπέροι, ψωνισμένοι από πανέρι με ρετάλια. Θα έκριναν σύμφωνα με την «ηθική του λαού». Και στο όνομα δήθεν του λαού ή όποιας άλλης φαντασιακής κοινωνικής πλειοψηφίας θα καταδίκαζαν μεροληπτικά τον οποιοδήποτε κατηγορούμενο. Στη καλύτερη, ένα τέτοιο μοχθηρό σκηνικό θα απείχε ελάχιστα από ζοφερό θρίλερ. Στη χειρότερη θα αποκαθήλωνε το κράτος δικαίου αντικαθιστώντας το με ένα λημέρι εκδικητικών ταλιμπάν.
Είναι περιττό να ζητήσει κανείς περεταίρω αποσαφηνίσεις από τους φανατικούς θιασώτες των λαϊκών δικαστηρίων. Τις διατυπώνουν και τις αποκαλύπτουν ως φάρσα μόνοι τους. Πόσο μάλλον όταν απαγγέλλεται από μελή διαφόρων θιάσων πομπωδώς και με τετριμμένες συναισθηματισμούς ενώπιων ενός καλοπροαίρετου κοινού. Διατρανώνοντας ότι «οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται στο όνομα του ελληνικού λαού. Ως εκ τούτου οφείλουν να είναι ευθυγραμμισμένες προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα.». Οι συντάκτες του ανακοινωθέντος δεν ζητούν απλώς από τη δικαιοσύνη να αφουγκράζεται ή να πιάνει τον σφυγμό της κοινωνίας. Διακατέχονται σφοδρά από την επιθυμία να συμμορφώνονται οι δικαστικές αποφάσεις με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Όποιο κι αν είναι αυτό, όπως οι ίδιοι το μεταφράζουν και όπως ίσως τους βολεύει κάθε φορά.
Λίγο πολύ απαιτούν στην κρίση του δικαστή να παρεισφρέουν «εξωνομικά» στοιχεία. Να μην προσηλώνεται δηλαδή αυτός στη δικογραφία και τα πραγματικά γεγονότα αλλά σε τηλεδίκες και σόσιαλ μίντια. Γιατί όχι και σε χυδαία τρολ που με αναρτήσεις μίσους λαχταρούν πεισματικά, τάχα προς παραδειγματισμό, λιντσαρίσματα, λιθοβολισμούς, κάψιμο στη πυρά, σταύρωση ή κρέμασμα σε δημόσιες πλατείες. Ποιο τεκμήριο αθωότητας και ποιος σεβασμός των δικαιωμάτων του κάθε κατηγορούμενου; Ποιες πολιτικές ελευθερίες, κράτος δικαίου, ανθρώπινα δικαιώματα; ¨Όλα πολτός. Σε αυτό που δουλεύει υπερωρίες το αγανακτισμένο ντόπιο λαικιστάν, χειροκροτώντας με λασπωμένες παλάμες «το κοινό περί δικαίου αίσθημα». Μια έννοια απολύτως αόριστη, ευάλωτη σε παρερμηνείες, στρεψοδικίες, καταχρήσεις και κομματικές εργαλειοποιήσεις.
Τι παραπάνω ,αλλωστε αποτελεί ο ντόρος στην υπόθεση Λιγνάδη; Καλώς ή κακώς, ατελώς ή πλήρως η δικαιοσύνη αποφάνθηκε. Τον έκρινε πρωτοδίκως ένοχο για δύο βιασμούς ανηλίκων και τον καταδίκασε σε 12 χρόνια κάθειρξη. Το ίδιο δικαστήριο τον άφησε ελεύθερο με περιοριστικούς όρους . Δεν ήταν η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ένα δικαστήριο χορηγεί αναστολή στην ποινή μέχρι την έφεση. Ούτε ήταν ο καινοφανώς πρώτος του οποίου η αποφυλάκιση θεωρείται ως αναντίστοιχη της βαρύτητας των πράξεων του. Προς τι λοιπόν ο εκκωφαντικός σάλος και οι εκφωνήσεις οργισμένων λογυδρίων;
Δεν παρατηρηθήκαν παρόμοιες αντιδράσεις σε συναυλίες για τον πρώην ντράμερ γνωστού συγκροτήματος, που καταδικάστηκε σε 12χρονη φυλάκιση για βιασμούς εξάχρονων κοριτσιών κσι επίσης πήγε σπίτι του. Δεν σημειωθήκαν ανάλογες κινητοποιήσεις σε σχολεία στη περίπτωση καταδίκης εκπαιδευτικού για αποπλάνηση και κατάχρηση ανηλίκων σε ασέλγεια, στον οποίο το δικαστήριο χορήγησε αναστολή. Δεν οργανώθηκα ν διαμαρτυρίες με πλακάτ και πανό σε προαύλια εκκλησιών για ιερωμένους που ασελγούσαν σε ανήλικους και καταδικάστηκαν με αναστολή. Τσιμουδιά δεν ακούστηκε για ηθοποιό που κατηγορήθηκε για βιασμούς γυναικών και αφέθηκε ελεύθερος καθώς το δικαστήριο αποφάσισε να μην παρατείνει άνω των 12 μηνών προσωρινή του κράτηση του.
Οι περιπτώσεις τους φαίνεται ότι δεν αποτελούσαν ντροπή και αίσχος για τα δικαστήρια, περιφρόνηση και ύβρη για τη κοινωνία, εξευτελισμό και ταπείνωση των θυμάτων τους. Κανείς δεν κάλεσε τους πολίτες, όπως έπραξε το σωματείο ηθοποιών «να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για αυτή την υπόθεση». Πιθανότατα ή, καλύτερα, ακριβώς οι συγκεκριμένοι δράστες έμειναν στο απυρόβλητο επειδή δεν είχαν εκτεθεί πολιτικά, δεν κουβαλούσαν κομματικές ταυτότητες και κινηματικές περγαμηνές. Αντίθετα, ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού θεάτρου φέρεται ως πατενταρισμένος δεξιός, συντηρητικός αν όχι «πλέρια» αντιδραστικός, μέλος της συστημικής ελίτ, προσφιλής στην «σάπια» εξουσία και τις ανομολόγητες διαπλοκές της.
Ως εκ τούτου ο σαματάς δεν γίνεται για τα εγκλήματα που διέπραξε αλλά η υποδαύλιση της κατακραυγής αφορά την ιδεολογικοπολιτική του στάση. Η οποία με τη σειρά της, σύμφωνα με τους τοξικά προκατειλημμένους επικριτές του, συνιστά αιτία παραλυτικής διαφθοράς που οδηγεί στο αποτέλεσμα του παιδοβιασμού. Ούτε οι Μεσαιωνικοί ιεροεξεταστές ούτε ο σοβιετικός ο εισαγγελέας των δικών της Μόσχας Αντρέι Βισίνσκι θα στοχοποιούσαν τον ίδιο και ,εμμέσως, τους δικαστές του με τέτοιο ανατριχιαστικά άθλιο τρόπο.
Όλα τα υπόλοιπα, αμεσοδημοκρατικές υστερίες, παροξυσμικά μανιφέστα και εκκλήσεις στοίχισης πέριξ της αυθαίρετης νομιμοποίησης του « κοινού περί δικαίου αισθήματος» αποτελούν τη γαρνιτούρα της υποκρισίας, των κομματικών παρωπίδων και της επιδίωξης πολιτικής εκμετάλλευσης. Ασφαλώς και δεν είναι αμάρτημα να χρησιμοποιεί κανείς για μικροκομματικά οφέλη ένα ρηχό «ηθικόμετρο». Όσοι, όμως, αφελείς παρασύρονται στη παγίδα των μετρήσεων του, ανταποκρίνονται στο έπακρο σε προδιαγραφές που αποτιμώνται με το «βλακόμετρο».
Μερος της ελληνικης κοινωνιας ειναι σαπιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαπιστωνεται αν καλοδιαβασεις το απόσπασμα από τη πύρινη μπροσούρα αντιεξουσιαστικής συλλογικότητας.<«Δεν θα μας φιμώσετε, δεν θα μας λυγίσετε, θα μας βρείτε εκεί που ήμασταν πάντα. Απέναντι στη σάπια εξουσία σας.»
Αμαν , αμαν το τι μας περιμενει !!
ολοι αυτοι που γλυφανε τον Λιγναδη για ενα ρολο τωρα τον ανακαλυψαν...αριστεροι μια ζωη υποκριτες και αλητηριοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαγαδάκη. αν το βιασμένο παιδι ήταν το δικό σου, τα ίδια θα έγραφες; ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ βιασμός είναι ένα θέμα, και η πολιτική εκμετάλλευση άλλο. Εδώ υπάρχει ένας πολιτικός βιασμός που ένα κόμμα μη έχοντας πολιτικό λόγο προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους ότι για μια δικαστική απόφαση που στηρίχθηκε σε δικό του νόμο , την ευθύνη έχει η κυβέρνηση! Όποιος πιστεύει αυτές τις αθλιότητες, τα ΑΤΜ τον περιμένουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή